Dark Souls 2: Crown of the Sunken King
Is de DLC om te sterven zo leuk?
Doodgaan, je raakt er gewend aan in de Souls-franchise. En toch, in de nieuwe DLC viel het me erg mee. Normaal gesproken heeft FROM Software wel wat lastigers staan om de pers af te laten druipen zonder vragen, maar bij de demo van de eerste uitbreiding Crown of the Sunken King is sterven eigenlijk echt een gevalletje “zak hooi, wat doe je nu”. Hebben de ontwikkelaars zelf geen inspiratie meer voor lastige vallen of worden wij spelers gewoonweg beter?
In Dark Souls 2: Crown of the Sunken King ga je op zoek naar de kronen die de koning Vendrick van Drangleic ooit heeft gehad. Deze kronen geven de eigenaar grote macht. Diep in donkere grotten zou een van de kronen moeten liggen, weliswaar goed bewaakt. Vandaar dat we in de demo starten in Shulva, een ondergrondse grot met in de verte een enorm tempelcomplex.
De eerste tegenstander die we tegenkomen is een simpel skelet, in zijn eentje. Even een aanval ontwijken, achter hem komen en hoppa, simpele winst. De tweede groep is wat lastiger, want daar staan ondode boogschutters bij die zich niet mee laten lokken. Door met lichtgevende palen te spelen activeer ik een lift en valt de helft al in een afgrond. Twee neer, twee te gaan. En zo gaan we verder richting het complex, maar niets voelt nog anders. Nou ja, het is dus iets simpel door de trage ondoden.
Gelukkig zijn er meer nieuwe vijanden te vinden in Dark Souls 2: Crown of the Sunken King. Zo loop ik een van de gebouwtjes binnen waar een soort pulserende eieren liggen. Weet ik veel dat ze bewaakt worden door een insect dat een gifwolk naar je spuugt. Gelukkig doet het weinig damage, dacht ik nog. Totdat ik zag dat de toestand mijn wapen flink achteruitging. Het roest weg waar je bijstaat. Fijn, waar is er een smid als je er een nodig hebt.
De tofste vijanden zijn wel de geüpgrade gifspugende groene standbeelden uit Dark Souls. De medewerker van Bandai Namco zag vast dat ik me nog niet uitgedaagd voelde, want de vriendelijke man gaf aan dat ik ze kon slopen in plaats van er snel langs te rennen. De aanval die ik daarna deed had ik beter niet kunnen doen, er zit iets meer in dat standbeeld dan dat ik kon vermoeden. Er waren twee opties: rennen of doodgaan. Erg hulpvaardig zo’n medewerker naast je…
Qua gameplay is het allemaal precies wat je verwacht van Dark Souls 2. Donkere gangen, afgewisseld door de ‘liften’, zorgen er voor dat de omgeving wat dynamischer overkomt. Maar er is een groot probleem, het spel voelde alsof het soms met prachtige schokbewegingen aan het spelen was. De framerate is nog niet helemaal goed te noemen. Nu is Dark Souls 2 een vrij traag spel, dus heel erg is het niet, maar wel lullig als je doodgaat door schokkerige aanvallen. Of we nu in een debugmodus draaide weet ik niet, maar het viel wel op.
Heel veel meer te melden over deze uitbreiding heb ik niet. Er zijn nieuwe vijanden en gevaren, maar de echte uitdaging is minder aanwezig. De enige DLC van de eerste Dark Souls begon meteen met een flinke baas, hier gaat het allemaal een stuk rustiger. Hopelijk staan er verderop in de tempel wel flink wat uitdagingen op ons te wachten. In het eerste half uur was dat niet het geval, maar de uitbreidingen zouden elk ongeveer tien uur moeten duren. Nu hebben ze nog een tijdje om de performance op te krikken. Dark Souls 2: Crown of the Sunken King, het eerste deel uit de Lost Crowns-trilogie komt 22 juli uit. Het tweede deel, Crown of the Old Iron King, komt 26 augustus online en op 23 september ziet Crown of the Ivory King het digitale levenslicht.