Kinect Joy Ride
Euforische en op het oog perfecte families; we kennen ze allemaal. Families die euforisch en perfect worden van het spelen van games; deze zijn iets zeldzamer. Vooral wanneer de competitie groot is, kunnen families elkaar de haren uit het hoofd trekken wanneer men van elkaar verliest.
Als we echter de trailer van Kinect Joy Ride moeten geloven, is hier niks van waar. Kinect Joy Ride kan een familie wel degelijk twee uur lang kaakkramp veroorzaken van de vele glimlachen die op de gezichten verschijnen. Ik heb de game alvast mogen proberen en helaas bleven mijn kaken stevig op elkaar.
Ik zal allereerst even toelichten hoe Kinect Joy Ride bestuurd wordt. Elke beweging die je maakt wordt geregistreerd door Kinect alsof het een bepaalde knop op de controller is. Aan het begin van een race is het de bedoeling om je armen vooruit te houden en in een schitterende tien-voor-twee-positie te houden, alsof je een stuur vasthoudt. Vanaf dat moment is Kinect Joy Ride een kwestie van dit luchtstuurtje draaien. Voor een extra boost trek je dit luchtstuurtje naar je borst en ram je deze naar voren op het moment dat jij vindt dat de boost genoeg opgeladen heeft. Vind je dat je stuur je niet genoeg door de bochten helpt, dan kun je ook met je lichaam de bochten in leunen om te driften. Dit moet je ook echt met je lichaam doen, want Kinect registreert niet enkel de positie van je armen om te berekenen hoe je stuurt, maar zal gedurende de race je gehele lichaam in de gaten houden. Stunts maak je door in de lucht je stuur alle kanten op te draaien of een pirouette te draaien.
De eerste modus die ik en mijn medespeler te zien kregen was de eenvoudige Race-modus. Geen power-ups, gewoon racen. Er zullen in de volledige game zestien banen zitten. Persoonlijk vind ik dit te weinig, maar wellicht dat er via DLC meer toegevoegd zullen worden. De tweede modus betrof een Stunt-modus. Deze modus betrof een grote half pipe waar naar hartenlust in gestunt moest worden. In de weg omhoog was het mogelijk om kersen te verzamelen voor extra punten. Er zat helaas maar weinig tactiek in en simpelweg zwaaien met je stuur bleek vaak de beste methode om zo hoog mogelijk te eindigen. De laatste modus die we mochten zien betrof de Race-modus, maar dan met de aanwezigheid van power-ups. Erg jammer dat dit gepresenteerd wordt als een volledige modus. Er zijn in totaal zeven modi, maar ik ben wat angstig voor de toegevoegde waarde van deze modi.
Maar speelt het dan ook lekker vraag je? In de twintig minuten dat ik gespeeld heb, kreeg ik helaas de indruk dat oefening maar tot op zekere hoogte kunst baart, en dat de game met dezelfde kwaal kampt als Mario Kart: sturen met een nepstuurtje werkt lang niet zo nauwkeurig als een volledige race-inrichting inclusief gas en rempedaal. Deze heb je overigens ook niet nodig, want in Kinect Joy Ride rijdt je auto vanzelf. Je kunt dus niet afremmen of extra gas geven, maar enkel en alleen sturen. Hierdoor verlies je in de game nog meer het gevoel van controle, terwijl dit juist het speerpunt is van Kinect.
Voorlopige Conclusie
Kinect Joy Ride heeft mij niet overtuigd. De game is, net als Kinect Adventures, te karig wat betreft de inhoud en kent niet de funfactor die belangrijk is voor dit soort games. De game oogt leuk en past wat betreft de presentatie ook precies bij het doel dat Microsoft voor ogen heeft met deze game. Het is alleen erg jammer het niet lekker werkt. Ik hoop dat er de komende maanden nog flink gewerkt wordt op het momentele aanbod van launchgames, want Kinect Joy Ride heeft meer potentie dan dat het waar maakt. Mijn kaken blijven nog even op elkaar.