No Straight Roads
No Straight Roads is een ritmegame met actie. Het wordt gemaakt door de Maleisische ontwikkelstudio Metronomik, die er duidelijk veel moeite in stopt om een toffe game te maken. Maar rockt het ook daadwerkelijk? Wij deden de koptelefoon op en gingen op in de muziek.
No Straight Roads is een ritmegame waarin je eens niet de noten hoeft te volgen. Het speelt zich af in Vinyl City. Daar is rock dood en is EDM populair. Jij speelt rockduo MayDay en Zuke. Zij doen mee aan een talentenshow maar gaan niet door omdat rock niet getolereerd wordt. Dat laat vooral MayDay zich niet zeggen en verklaart de oorlog aan EDM. Het valt op dat alles en iedereen een stem heeft, er is werk gestopt in de voice-acting. Als je de Japanse taal kiest krijg je zelfs onder andere de stemacteur van Joker uit Persona 5.
De personages verschillen niet alleen in karakter. MayDay is de drukke meid met een enorme waffel, terwijl Zuke juist heel erg rustig is. Eigenlijk wat te rustig. De gameplay verschilt tussen beiden ook. Je speelt maar één persoon, maar je kunt tijdens het spelen wisselen. MayDay rockt met gitaar terwijl Zuke met een drumstel de aanval opent. Ze spelen anders en dat maakt het leuker en soms ook strategischer om af en toe te swappen. De ‘offscreen’ krijgt er ondertussen weer wat health bij, ook niet onbelangrijk.
No Straight Roads is in meerdere manieren een unieke ervaring. Grafisch springt de game er al uit ten opzichte van vele games. Het zijn cell-shaded graphics, met de hand getekend door de concept artist van Street Fighter V die uiteindelijk medeoprichter is van Metronomik. De stijl straalt gekkigheid uit, wat prima past bij de hectische gameplay. Daar is No Straight Roads nog het meest te vergelijken met het onlangs uitgebrachte Cadence of Hyrule. Je vecht namelijk op de beat. Maar daar stopt de vergelijking dan ook. De game is in 3D en je zult grote bossfights hebben. En dan bedoel ik groot. In de demo moest ik het opnemen tegen een intergalactische DJ die me in de ruimte plaatste en planeten naar me gooide. Ik probeerde die te mijden door te letten op de beat van de boss en de planeten en ondertussen muzieknoten te verzamelen om die rocknoten weer naar hem te schieten met mijn gitaar of drum.
De soundtrack van No Straight Roads is namelijk niet de enige muziek die het ritme bepaalt, elke vijand heeft weer een ritme van aanvallen op die soundtrack. Misschien dat een vijand om de twee maten een aanval doet met een AOE. Dan moet je dus op tijd springen op die te mijden. In het begin was dit vreselijk wennen. Heb je het eenmaal in de vingers dan doe je aanvallen, dodges en speciale aanvallen en wordt het echt leuk als je in die flow bent.
Nu valt of staat een ritmegame met de muziek. Als die niet goed is dan kun je het vergeten. Gelukkig is deze wel lekker om aan te horen. Het was een mix tussen rock en EDM en wonderwel werkte het. Ee is ook een ‘gastoptreden’ van Masahiro Aoki. Hij is in het Westen bekend van onder andere muziek uit Street Fighter V en Final Fantasy XV: Comrades en hij heeft ook meegeholpen aan Astral Chain.
Toen ik een afspraak maakte had ik nog niet gehoord van No Straight Roads. Na een beschrijving te hebben gelezen had ik nog geen idee. Nu ik het gespeeld heb weet ik een ding zeker: het is in ieder geval geen game die ik eerder gespeeld heb. Het valt me ook op dat er echt wel moeite en geld in wordt gestoken. Geanimeerde cutscènes, stemacteurs, een goede soundtrack, dat laat al zien dat ze er zelf vertrouwen in hebben. Dat heb ik ook wel. Het spel is niet voor iedereen, maar iedere gamer die unieke gameplay kan waarderen zou deze game in de gaten moeten houden. No Straight Roads komt in 2020 uit op PlayStation 4 en pc.
