Plants Versus Zombies: Battle for Neighborville
Plants versus Zombies vond ik altijd zo’n game die mijn moeder speelde. De leuke fleurige plantjes waren mij allemaal te vrolijk en de zombies waren niet eng. Oftewel, ik vond de mobiele versie niet leuk, ik ben tenslotte Gekke Henkie niet. Bijna 10 jaar later werd ik onder valse voorwendselen naar Plants Versus Zombies: Battle for Neighborville gestuurd. En ik heb mijn mening 180 graden bijgesteld over Plants Versus Zombies …
De titel zegt het al, je vecht als een plant weer tegen zombies, of andersom. De oude bekenden van de games zijn weer terug van weggeweest. Battle for Neighborville gaat door waar Garden Warfare 2 op hield. Voor de nieuwkomers, de game is het beste te vergelijken met Overwatch: twee teams proberen elkaar zoveel mogelijk neer te schieten. Maar het grote verschil met Quake is dat er een stukje RPG-elementen is toegevoegd. Zo kun je individuele personages upgraden naarmate je meer met hen speelt.
Ook heeft elke personage zijn eigen vaardigheden die je kunt inzetten. Deze hebben een cooldown effect, je kunt ze niet continu achter elkaar gebruiken, maar na een bepaalde tijd of een aantal kills. De grootste verandering ten opzichte van de vorige delen is dat elk personage nu kan rennen. Vroeger wilde iedereen op zijn eigen tempo, maar nu heb je een sprint button. Natuurlijk kun je niet continu rennen. Het kan zelfs zo zijn dat bepaalde vaardigheden niet eens beschikbaar zijn tijdens het rennen.
De game lijkt heel eenvoudig, maar er zit een zekere diepgang in waar je u tegen zegt. Als je 100 journalisten in een kamertje zet met een game die ze nog nooit hebben gespeeld, krijg je al snel dat ze als ware einzelgänger en als kippen zonder kop rondrennen in een game. Uiteraard ben ik daar ook een van. Totdat je de mechaniek van de game door hebt. Zo kun je beter samenwerken en de game moedigt dit ook aan. Kies je bijvoorbeeld voor het personage Eik, en je vriendje is Eikel, dan kun je samen twee keer zo snel nootjes schieten. Je vormt dan samen een machtig duo dat iedereen aankan.
Wij mochten aan de slag met verschillende modi. De ouderwetse Team Deathmatch is simpel elkaar kapot schieten. In Turf Takeover moet het ene team een gedeelte van de map verdedigen en de andere aanvallen. Maar de leukste is wel Vanquish Confirmed, welke verdacht veel lijkt op Kill Confirmed. Je moet namelijk de parels oppakken die overleden tegenstanders laten vallen om punten te scoren. Maar je kunt natuurlijk ook de parels oppakken van je overleden maten, om zo de punten weg te gappen van de tegenstander.
De game speelt lekker snel, er is continu actie en hoewel ik niet met alle personages kon spelen, zat er genoeg variatie in zodat niet elk potje hetzelfde hoeft te zijn. En als je je verveelt, dan kun je alle Nederlandse bio’s van de personages lezen. Ik heb echt een grafhekel aan die slechte grappen, maar om deze heb ik serieus hard gelachen. Neem bijvoorbeeld de map Perzikendistrict. De zombies zijn Signaalversterkers in de stad aan het installeren om het signaal van het tv-station te hacken en een hersenspoelend kanaal uit te zenden, met "tv zo goed dat je geen hersens nodig hebt". Je hebt geen SBS meer nodig.
Al met al geeft EA hier zijn visitekaartje even goed op tafel. Nu de Founders Edition digitaal 30 euro kost, lijkt het erop dat EA deze game serieus neemt. Als straks het centrale plein, waar al het sociale gebeurt, ook online komt, dan kan Plants Versus Zombies: Battle for Neighborville wel eens het gat opvullen die ontstaan is door het ontbreken van een Battliefield deze winter.
