Pikuniku
Het eerste wat ik dacht toen ik Pikuniku zag: LocoRoco. Dezelfde tekenstijl, dezelfde vrolijkheid. Na het gespeeld te hebben denk ik: LocoRoco, maar dan met quests.
In Pikuniku speel je een bolletje op twee lange poten. Je start ergens in een grot en een spook legt je uit hoe je moet ontsnappen. Is je dat gelukt dan heb je de tutorial gehad. Nu is het zaak uit te zoeken waar je bent en eigenlijk ook; wat ben je? De bewoners zijn niet echt gecharmeerd van je als je jezelf voor het eerst laat zien. Ze denken dat jij het monster van de berg bent en per ongeluk sloop je hun brug over de rivier ook nog. Dus sluiten ze je in eerste instantie op. Gelukkig kun je ze overhalen je toch los te laten. Wel met de belofte dat je de brug gaat maken, dat wel.
De humor in Pikuniku is grappig, maar soms ook raar. Ik kom bij de kapotte brug en ik moet hem maken door een spin uit een boom te schoppen. Uitleggen wat er precies gebeurt is onmogelijk, maar het is bizar. In het stadje zelf zijn er inwoners met problemen die je moet oplossen, want het doel is iedereen blij te maken. Je kunt maar twee dingen: praten en schoppen met die twee lange benen. Zo is er ergens een huisje waarin een sporter je uitdaagt voor een potje, uh, basketbal 2.0. Je moet een bal in de basket van de andere partij schoppen, wie er het eerst drie punten heeft wint. Het lopen en schoppen ziet er al grappig uit, laat staan als je twee ventjes dat op het scherm ziet doen.
Over twee personages gesproken, er is een co-opmodus in Pikuniku. Deze staat los van de verhaallijn. In co-op ga je speciaal gemaakte puzzels voor twee personen samen oplossen. Je loopt en trap elkaar voor de voeten, dat dan weer wel. De puzzels zijn simpel te begrijpen, maar soms moet je er even wat meer moeite in stoppen. Vaak moet je zorgen dat er een knop of twee ingedrukt blijven, zodat je beiden door een dan openstaande deur verder kan. Soms moet je op elkaar staan om net die sprong te halen om verder te geraken.
Pikuniku kent geen game over. De makers willen zorgen dat je relaxed speelt en juist even gaat ontspannen in plaats van weer gefrustreerd raken. Het enige agressieve is het schoppen, voor de rest is het een platformer met een flexibel hoofdpersonage. De graphics maken het ook rustig om allemaal op te nemen. Ik ben niet de enige die meteen aan LocoRoco denkt bij het zien van de graphics.
De combinatie van deze graphics, platform-puzzels, de soms bizarre humor en de vrolijke noot in het spel maakt Pikuniku anders dan een 'gewone' platformer. Dit is zo’n spel waarbij je een glimlach hebt tijdens en nog na het spelen. Pikuniku komt ergens dit jaar uit op pc en Switch.
