The Evil Within 2
Zelf houd ik van horror-games, dus toen The Evil Within 2 werd aangekondigd was ik al geinteresseerd. Puddington, een van onze gamescom-gangers kon de game spelen op de gamebeurs, maar is juist een enorme horror-hater en had dus voornamelijk veel fuck dit fuck dit fuck dit-momenten tijdens het spelen. Eng dus, en ik werd nog nieuwsgieriger. Gelukkig mailde Bethesda met de vraag of we nog een hoofdstuk wilde spelen in de game op hun kantoor. Natuurlijk!
"Heb je de gamescom-demo gespeeld?". Nope. "Dan gooien we je daar eerst in". Top, meteen een tutorial. Want het is het tweede hoofdstuk, het eerste is vast een proloog waarin de situatie uitgelegd wordt. De game begint waar het origineel is gestopt. Je speelt detective Sebastian Castellanos die in de geschifte parallelle wereld van STEM duikt. Na alle ellende van het eerste spel moet hij daar een goede reden voor hebben. Zijn doodgewaande dochtertje lijkt nog in leven te zijn in de STEM-wereld, en Sebastian wil zijn leven wagen om haar terug te vinden. Dus terug naar een omgeving waar niets is wat het lijkt en monsters de boel terroriseren.
In The Evil Within 2 begin je in een gemeentehuis, je staat in een lift. Zo gauw de deur open gaat begint het gedonder al: je komt in een grote hal waarin allemaal mensen opgehangen zijn. Er zijn lakens over hen heen gedaan. Een raar teken gemaakt van bloed op de wand. En een camera op statief aan de andere kant van de hal die dit allemaal heeft vastgelegd. Ik loop naar de camera, draai me om en in plaats van dat rare teken is er een deur. Doe je die open dan krijg je de eerste ontmoeting met wel een heel apart persoon, Stefano Valentini. Een kunstenaar die wel erg dodelijke kunst vastlegt op camera. Deze man gaan we vast vaker tegen komen. Hij maakt een foto en flits, ik sta weer in de eerste hal, waar de deur weer veranderd is in een bloederig teken.
Wat verder lopen en ik zie een spiegel met daarop een foto van Sebastian, die net genomen is. Ik zie via de spiegel iets achter me lopen, draai me om, niets. Kijk ik weer naar de spiegel: komt er opeens een monster bestaand uit allerlei lichamen en een kettingzaag als arm op me af. Die komt vast niet om te knikkeren, dus dat wordt rennen. Je hebt geen wapens, alleen een staminameter die ook nog op kan gaan ook. Na een lange vlucht via luchtkanalen, gangen en een messteek in mijn borst ontsnap ik en spring ik door een deur heen. Mijn conclusie op basis van de eerste tien minuten: heerlijk sfeertje, bizarre omgeving met mindfucks, de kunstenaar Stefano is bad-ass weird en hopelijk wordt dit de game met een stuk minder kogels om je op je scherpst te houden.
Toen ik door die deur sprong ben ik in een houten huisje terechtgekomen. Hier kan ik wat op adem komen, mezelf een injectie geven om mijn health weer wat toe te laten nemen. Nu heb ik aan een ding een teringhekel en dat zijn injectienaalden. Ironisch dat juist deze handeling het engst voor me is. Tenminste, ik moet me niet bedenken hoe dat zou voelen... Natuurlijk ligt er niet geheel toevallig een pistool en wat kogels bij de deuropening. Dat is niet te missen, want als je de deurknop vasthoudt dan komt er een korte scene waarin je het wapen pakt. Wanneer de deur open is dan zien we het al: we zijn terug in STEM, en het stadje zelf is er in slechte staat. Ik kom in een ander huis nog een tafereel tegen die zo uit een bepaalde diner-scene uit Resident Evil 7 lijkt gelopen. Noot van Puddington: aan fucked-up beelden is overigens geen gebrek. Wanneer je een van de huizen binnengaat wordt je geconfrontreerd met een moeder die haar zoon forceert menselijke resten op te eten en hem ook nog even volpropt als-ie tegenstribbelt. Voeg daarbij ook nog het opdreunen van "got to eat... got to eat..." toe en je hebt zowel momenten in de game die walging als angst veroorzaken. Dit soort beelden zijn wel vet, maar fuck de jumpscares.
Het is in ieder geval gevarieerd te noemen, in weer een ander huis is er weer wat anders aan de hand en vliegt het meubilair door de ruimte voordat je weer een achtervolging moet ontvluchten. Je komt wel wat gameplayfeatures tegen die we in het eerste deel van The Evil Within ook hebben gezien. Het upgraden van wapens zit er weer in. Voor het pistool kun je bijvoorbeeld vuurkracht, meer ammo, sneller schieten en sneller herladen kiezen. Het verbeteren van jouw eigen kenmerken is weer terug en zuster Tatiana doet dat weer op geheel eigen wijze. Je kunt je staminameter upgraden, je levensmeter, nieuwe speciale bewegingen om zombies sneller met een goede trap of greep af te maken, dat soort dingen. Uiteindelijk krijgen we een nieuw element uitgelegd: de scanner. Hiermee kunnen we hints krijgen over verschijningen en ook over je dochter. Of er is in ieder geval een meisjesstem te horen die om hulp roept.
Conclusie na deze demo van The EVil Within 2: je zult zeker in het begin nog zuinig moeten zijn met kogels, want je komt of een te groot aantal zombies bij elkaar tegen of ze zijn domweg te sterk. Ze een voor een uitschakelen door ze ongedetecteerd te benaderen werkt dan het best, maar dat kan niet altijd. Er zijn heel veel elementen uit het eerste deel terug, dus verwacht upgrades voor wapens en lichaam, collectibles en Mobius. Wat wel fijn is, is dat er in dit uur aan demo al zo veel voorbij is gekomen en ik niet een keer het gevoel had van "he, hier herhalen ze een truukje". Hopelijk kunnen ze dat door het hele spel en het verhaal volhouden.
Tijd voor demo twee, het nieuwste stukje gameplay die Bethesda met ons wil delen, heel wat hoofdstukken verder. Ik sta voor het huis van de burgermeester waar flink wat dode lichamen liggen. Na wat bangmakerij en dezelfde lichamen die naar elkaar toe kruipen: verrassing, mijn eerste tegenstander wordt monster-bestaande-uit-veel-lichamen-met-kettingzaag-arm. Dit gevecht vond ik niet zo heel spannend eigenlijk. Het is domweg rennen om de fontein voor het huis, af en toe omdraaien en schieten tot je een ons weegt. Het monster is niet al te snugger en rent er mee om heen, als je de afstand maar groot genoeg houdt is er niets aan de hand. Het duurt alleen even, want he, hoe snel dood je iets dat al dood is?
Ondanks waarschuwingen dat het gevecht moeilijk zou zijn vond ik het dus wel meevallen en sta ik voor de deur om naar binnen te gaan. En op het moment dat je naar binnen gaat ervaar ik fantastische sfeer en mijn favoriet: Stefano die je opjaagt alsof je een nieuw project bent. Met gemak mijn favoriete stuk demo. Hoe The Evil within 2 je meeneemt op deze trip is prachtig. De kunst die Stefano voor je tentoonstelt is morbide, de puzzels om verder te geraken vreemd en de mindfucks zijn knap gedaan. De enige domper was het einde van de demo waar je een wel heel bizar gevormd monster tegenkomt, alleen niet erg agressief. Het hoeft niet Dark Souls-moeilijk te zijn, maar tot nu toe geven mij die ontmoetingen met bazen nog niet echt een voldaan gevoel als ik ze neer heb gekregen.
The Evil Within 2 heeft sfeer die zo heerlijk is: ik zie mezelf al met de gordijnen dicht, de lampen uit en een koptelefoon op de game spelen in de avond. Supereng? Nee, dat niet, maar wel sfeervol, bizar en ik houd nu al van Stefano met zijn artistieke horror-kunst. Ik hoop dat de hogere moeilijkheidsgraad je nog minder kogels geven, zodat het echt overleven wordt en geen knalfestijn. De bazen in het spel stellen me nog teleur, maar ik heb er pas twee gezien. Ze zijn wel prachtig vormgegeven, maar ze bieden me nog geen echte uitdaging. Het is zo dat ze op hogere moeilijkheidsgraden je na twee klappen al dood kunnen hebben, maar zeker het gevecht bij het fontein was een ren-je-gewoon-wat-rot-situatie waardoor die kettingzaag nooit in mijn buurt is gekomen.
