Never Alone
Kisima Inŋitchuŋa laat een mooie indruk achter. Ben je ook benieuwd naar deze culturele puzzelgame?
Microsoft was zo vriendelijk haar stand open te houden na openingstijd voor een select groepje journalisten. Natuurlijk rent iedereen meteen naar Sunset Overdrive, Forza Horizon 2 en Fable Legends. Nu heb ik een hekel aan wachtrijen, dus ik kijk wat verder en zie in een donker hoekje een ontwikkelaar en een PR-dame staan bij een titel waar ik al eerder een persbericht van gedeeld heb met jullie. Never Alone, of in de taal van de stammen in Alaska: Kisima Inŋitchuŋa. Nieuwsgierig was ik er al naar, dus een uitgelezen kans om de game en de mensen erachter aan de tand te voelen. Laat die andere games maar wachten, die komen later op de avond wel.
Met vooral het ene actiespel na het andere is het leuk om te weten dat er ook games komen met wat meer achtergrond dan “slechterik wil wereld overnemen, stop hem, het liefst met een kogel”. Never Alone is zo’n titel met een culturele achtergrond. Het spel wordt gemaakt door een indie-studio die bestaat uit allerlei medewerkers die uit native Indianenstammen uit Alaska komen. Zij wilden hun geloof en mythes die van generatie op generatie zijn overgedragen delen met de rest van de wereld. Nu kun je een boek schrijven, maar tegenwoordig bereik je meer mensen met een game lijkt het wel.
En zo was het idee voor Never Alone geboren. Nuna is een jong meisje van de Iñupiaq-stam. Haar dorp wordt geteisterd door sneeuwstormen. De een is nog niet voorbij of de ander meldt zich al. Nieuwsgierig als Nuna is gaat ze op zoek naar de bron van de sneeuwstormen. Onderweg komt ze een arctische vos tegen en samen gaan ze op avontuur. Ook dit is iets uit de folklore, de stammen geloven oprecht dat niemand alleen in het poolgebied overleeft. Mens, dier en geesten werken in hun verhalen samen om in die gebieden het hoofd boven het ijswater te houden. Jij als speler wisselt tussen de vos en Nuna. Dat zal moeten, want de puzzels die je tegenkomt onderweg vereisen samenwerking. Er is een co-op-modus gepland voor mensen die nooit alleen willen spelen.
In de game kom je allerlei mythische figuren tegen. De Sky People, Blizzard Man, Manslayer en Rolling Heads bijvoorbeeld. De Sky People zijn groene geesten die eigenlijk niet kwaad zijn, maar een soort bangmakerij was voor kinderen om niet te ver uit het dorp te gaan. In het level proberen ze je constant te grijpen om je weer terug te brengen, dus timing om van platform naar platform te springen is belangrijk. En dat twee keer, want ook de vos moet veilig aan de andere kant uitkomen. Lukt het niet, dan wordt je weer terug bij het laatste checkpoint gezet, dus je komt gelukkig niet helemaal terug in je eigen dorp. De Little People zijn eigenlijk ook niet eens goed of kwaad, ze stelen alleen eten uit dorpen. Ook dit mythisch volkje komen we tegen in een verlaten dorpje, dat gebaseerd is op een oud Iñupiaq-dorp dat onder druk van de VS verlaten moest worden.
De beelden spreken voor zich, Never Alone ademt een prachtige serene sfeer uit. De puzzels zijn over het algemeen niet heel hectisch, waardoor je de tijd krijgt om de beelden in je op te nemen. Sneeuwstormen waarin je opeens een uil-achtig wezen in de verte ziet opdoemen, de sneeuw zelf die onder je voeten kraakt en het schattige vosje dat al springend, rennend en kruipend je bijstaat in de puzzels zorgen voor een memorabele spelervaring. De demo is helaas voorbij, ik bedank de twee medewerkers oprecht voor hun uitleg en ik ga de hectiek van zwaarden, laserwapens en racemonsters in. Want ja, niet iedere uitgever wil iets cultureel informatiefs doen. Never Alone komt deze herfst uit op pc, PlayStation 4 en Xbox One.
