Duke Nukem Forever

We zijn inmiddels tientallen aankondigen, honderden geruchten en twee consolegeneraties verder, maar volgende maand is het dan eindelijk zover. Duke Nukem Forever ziet dan eindelijk het daglicht, dat verzekert Randy Pitchford, president van Gearbox Software mij. Na zo lang wachten is het natuurlijk niet te hopen dat gamers en critici de game gedateerd vinden, volgens de Gearbox topman is het enige criterium dat mensen zich vermaken met de Duke.

Het is een enormiteit die rust op de schouders van Pitchford en Gearbox: De laatste hand leggen aan de game met de langste ontwikkelingscyclus allertijden. Nadat de stop eruit werd getrokken bij ontwikkelaar 3D Realms bleven ex-werknemers doorwerken aan het spel in hun eigen tijd, zo toegewijd waren ze aan het project. Pitchford, die betrokken was bij de ontwikkeling van Duke Nukem 3D, besloot de rechten op te kopen en het werk af te maken. Eind 2009 nam Gearbox de teugels over, en nu, zo'n anderhalf jaar later, is de game af. De game is inmiddels in gold-status en tenzij de fabriek afbrandt zal hij op 10 juni in de winkels liggen.

In de trendy Antwerpse bar La Riva krijgen we te zien hoe de game eruitziet. De sfeer is ontspannen en informeel. Ik zit op een barkruk naast Pitchford en zijn collega, Vice President van Gearbox Steve Gibson, die de game speelt. Pitchford begint wat te vertellen over het verhaal van Duke Nukem Forever, dat zichzelf uiteraard niet te serieus neemt. Duke heeft de wereld gered (zie: Duke 3D) en is daardoor een grote held geworden. Hij heeft zijn eigen casino's, restaurants (Duke Burger, uiteraard), actiefiguren, films en een game over zichzelf. Het duurde maar liefst twaalf jaar voor die game om eindelijk uit te komen, waar Gearbox gelijk op inhaakt voor de nodige zelfspot. Aan het begin van het spel vinden we Duke in zijn penthouse die zijn eigen game speelt terwijl twee dames hem plezieren. Ze vragen of het spel goed is, waarop Duke antwoordt: "After twelve years, it better be!", wat natuurlijk ook gezegd wordt over Duke Nukem Forever. Wat meteen de pertinente vraag oproept: well, is it?

In de demo van de game die ik te zien krijg, ongeveer drie uur het spel in, ben ik daar nog niet helemaal van overtuigd. Duke staat op een hoog gebouw, half verwoest door tentakels van de aliens die de aarde binnen zijn gevallen. We zien gelijk een bekend wapen uit Duke 3D, de Devastator, een raketwerper met twee buizen. Pitchford wijst mij op de hoeveelheid munitie die Duke krijgt: 69 raketten. Duke wordt aangevallen door een schip van de aliens, dat in een voorspelbaar patroon van links naar rechts beweegt. Na een aardig aantal raketten crasht het schip tegen het gebouw waar Duke op staat. Duke kan amper een one-liner uitkramen voordat hij gepakt wordt door een alien met een jetpack op zijn rug. Door middel van een quick-time event moet Duke de alien letterlijk kapotslaan totdat zijn hoofd ontploft. Door het lijk als een soort vliegend surfbord te gebruiken weet Duke zich het gebouw in te sturen, toevallig precies bij de Duke Burger.

Pitchford vertelt me dat de mascotte van de Duke Burger, een varkenspop, het oudste in-game object is, daterend uit 2007. Het ziet er nep en plasticachtig uit, wat volgens Pitchford ook de bedoeling is van de pop. De graphics van de game zien er over het algemeen niet slecht uit. Ik kreeg de PC-versie te zien op de standaardinstellingen (wel op 1080p-resolutie), en hoewel je de game niet zal verwarren met Crysis 2 zijn de graphics adequaat, doch niet bepaald indrukwekkend. Ik vraag Pitchford op welke engine de game uiteindelijk draait en hij zegt dat het intern simpelweg de Duke-engine wordt genoemd. De engine heeft zijn roots in Unreal-technologie, maar is ondertussen zo'n beetje helemaal herschreven en bijna alles is custom-made door 3D Realms.

Eenmaal in de Duke Burger komen we een nog een oude bekende tegen: de Ripper, het machinegeweer van Duke. Het geluidseffect is een stuk harder, Pitchford vertelt dat hij deze beter bij het wapen vindt passen dan het gedempte geluid uit Duke 3D. Op mijn vraag of alle wapens uit Duke Nukem 3D in dit spel zitten, stelt Pitchford een tegenvraag: "Welke zou je eruit halen?" Ik moest goed nadenken en kon alleen maar zeggen dat dat een hele moeilijke vraag is. Logischerwijs zitten alle klassieke wapens uit Duke 3D ook in Forever en voor wie bekend is met de Duke zullen de wapens er vertrouwd uitzien en voelen. Pitchford verzekert me dat er ook nieuwe wapens in het spel zitten. Ik krijg ook een grappige anekdote mee over de shotgun uit Duke Nukem 3D. George Broussard, hoofd van 3D Realms, heeft de shotgun gemodelleerd naar een echt geweer wat hij zelf in een winkel heeft gekocht, die nog steeds bij hem thuis in een glazen kast staat. Alleen in Amerika!

Volgens echte Duke Nukem-traditie kan de Duke weer naar de WC waar zo'n beetje alles gebruikt kan worden: de toiletten, waar Duke zich kan ontlasten en doorspoelen, de kraantjes boven de gootstenen en de handdrogers. Kennelijk heeft 3D Realms een hoop tijd gestoken in het maken van een interactieve wereld. Er schijnt zelfs een volledig werkende flipperkast in het spel te zitten. Het oog voor detail geeft de Duke Burger een realistische sfeer, alsof er goed is nagedacht over de plaatsing van allerlei incidentele objecten zoals omgevallen bekers, Duke-actiefiguren en allerlei andere prullaria. Op een gegeven moment moet Duke zich laten krimpen om verder te komen. In deze miniatuurstaat lijken de standaardvijanden behoorlijk imponerend. Om ze te verslaan lokt Gibson ze over een krimppaneel, waardoor ze op gelijke hoogte komen te staan met Duke. Ik vraag aan Randy of het mogelijk is om ze te verslaan terwijl ze nog groot zijn. Volgens hem kan het wel, maar zal het een echte titanenstrijd zijn.

In zijn miniatuurstaat belandt Duke in de keuken van zijn restaurant, waar de vloer is ondergelopen met water dat onder hoogspanning staat. Door een beetje te puzzelen en te platformen moet Duke de stroom uitschakelen om verder te komen. Bijna elk product in de Duke Burger draagt zijn naam, zoals Duke Sauce ("get some Duke on your face"). Als Gibson een vijand wil uitschakelen met een pipebomb blaast hij per ongeluk een TL-buis op, waardoor het flink donker wordt. Hier heeft Duke gelukkig wat op: 'Duke Vision', een soort nachtvisie die in zijn zonnebril is verwerkt. Voor kleine Duke zit de keuken vol gevaren: dodelijke fornuizen, een hete frituurpan en mini-pig-cops. Na wat geklommen, geklauterd en gesprongen te hebben (spatels kunnen gebruikt worden als lanceerplatforms) weet Duke de stroom uit te schakelen en is de demo ten einde.

Als ik aan Pitchford vraag hoe de verhouding is tussen puzzels, platforming en actie, kan hij me dit niet precies vertellen, maar volgens hem heeft het spel een goed tempo. Na veel actie kan de speler dus weer wat rust verwachten. Verder geeft Pitchford aan dat je gemiddeld zo'n vijftien uur nodig hebt om het spel door te spelen. Dit is vrij lang vergeleken met de meeste moderne shooters, maar DNF lijkt ook minder zwaar te leunen op scripted events dan bijvoorbeeld Call of Duty.

Duke Nukem Forever is duidelijk in de handen beland van mensen met een hoop passie voor het project. Pitchford vertelt zelfs dat alle mensen die vermeld werden in het einde van de trailer uit 2001, met uitzondering van één persoon, nu bij Gearbox werken. Of Duke nog in de smaak zal vallen bij gamers na zo'n lange tijd blijft natuurlijk de vraag. De tijd heeft niet stilgestaan en in een hoop aspecten is Duke toch een behoorlijk ouderwetse game. Het zit niet barstensvol met scripted events, platformen in FPS-games is behoorlijk uit de mode gegaan en de humor van Duke is vooral gebaseerd op parodiëren van actiefilms uit de jaren '80 en '90. Pitchford zegt dat er zowel moderne als wat oudere popcultuurparodie in DNF zit. Zo weten we bijvoorbeeld al dat de helm van Master Chief ergens in het spel te vinden is, waarop Duke natuurlijk zegt dat armor voor pussy's is.

Misschien is het wel toepasselijk dat Duke Nukem Forever eruitziet als een game uit een andere tijd, dat is het immers ook. Duke als personage zou niet bestaan zonder de clichés waarop hij gebaseerd is, maar misschien is hij ondertussen zelf wel een beetje cliché geworden. Bulletstorm wist prima de draak te steken met moderne FPS-games zonder constant te verwijzen naar andere games en films. De grapjes in Duke zijn allemaal een beetje voor de hand liggend. Natuurlijk zit er een Halo grap in, en waarschijnlijk ook een paar plaagstoten richting de Call of Duty's en Medal of Honor's van de wereld. Pitchford zegt dat wij als gamers steeds ouder worden. Aan Duke is dat niet te merken, volwassen is hij allerminst, en zijn nieuwste game ook niet. Een terugkeer naar een simpelere tijd met een vertrouwd personage zal voor velen nostalgische waarde hebben. Voor anderen zal het achterhaalde troep zijn.

Pitchford heeft echter alle intentie om door te gaan met de franchise na DNF, wat mensen er ook van zullen vinden. Of de wereld nog op Duke zit te wachten zal volgende maand en in de weken daarna blijken.