Kinect Adventures

Het blijft een bijzonder fenomeen; voor de televisie staan zonder controller in je handen, en toch controle hebben over wat er gebeurt op het scherm. In de historie van het gamen is dit fenomeen iets wat voornamelijk de laatste jaren in trek is, maar afgezien van Eye Toy had men altijd nog iets in de hand. Of dit nou de lasergun van Duckhunt is, of het aankomende PlayStation Move van Sony. Microsoft kwam vorig jaar met de aankondiging dat zij een speeltje hebben waarbij je je volledige lichaam gebruikt, zonder andere ongein in je handen of aan je lichaam.

We hebben het natuurlijk over Project Natal, dat niet lang na de aankondiging de naam kreeg die op de verpakkingen zal pronken: Kinect. Kinect is groots aanwezig op de GamesCom van dit jaar en ik mocht vandaag alvast aan de slag met enkele games. De eerste game die ik onder handen heb genomen is Kinect Adventures. Met zweet tussen mijn vingers als gevolg.

Spelletjes van klein formaat
Kinect Adventures is een van de games die bij de launch van Kinect beschikbaar wordt gesteld. Heel kort door de bocht is Kinect Adventures een verzameling van minigames. Hoeveel dit er in totaal zullen zijn, wilde de beste man van Microsoft nog niet bekendmaken, maar ik heb er in ieder geval al vier mogen spelen. De bebaarde man naast mij twijfelde of hij met mij in de magische Kinect-ring wilde stappen, maar na een korte uitleg van de game, werd hij toch nieuwsgierig en besloot het ook eens uit te proberen.

De eerste minigame betrof een ritje in een rubber bootje. Jij en je medespeler staan links en rechts in dit bootje en gaan een wilde rivier aan vol met tokens die je zult moeten verzamelen voor een zo hoog mogelijke score. De controls werken vrij eenvoudig. Leun naar links en het bootje stuurt naar links. Leun naar rechts en het bootje stuurt naar rechts. Spring zo hoog als je kunt en het bootje zal ook de lucht in vliegen. Teamwerk is behoorlijk essentieel, want samen springen brengt je naar hogere oorden en samen leunen zorgt voor meer souplesse in de bochten. Het ging nog niet helemaal soepel met mijn bebaarde vriend en het ging dan ook meer dan eens mis bij een Y-splitsing.



De tweede minigame die we te spelen kregen was competitief. We bevonden ons op twee sporen met een mijnkarretje. Ook hier was het de bedoeling om zo veel mogelijk tokens te verzamelen, maar deze keer deed je dat door je lichaam in allerlei posities te draaien, terwijl je sprong om snelheid te maken en alle kanten opdook om de obstakels te ontwijken. Helaas wist mijn bebaarde medespeler mij hier af te troeven, omdat mijn kont iedere keer bleef hangen achter de obstakels.



De derde minigame vond plaats in een cabine met kleine zwaartekracht. Hier was het van belang om coöperatief de bubbels te verzamelen. Door met je armen te flappen kon je de bubbels bovenin de cabine bereiken, en je armen vervolgens gespreid houden, hield je bovenin deze cabine. Haalde je je armen weer omlaag, dan zakte je avatar ook langzaam naar beneden. Het bijzondere aan deze game kwam naar voren in de herkenning van diepte door Kinect. Een enkele keer verschenen de bubbels een stukje verder achterin de cabine. Het was dan aan jou om naar voren te lopen, waarna Kinect dit registreert en jouw avatar verder weg laat lopen. Naar achteren lopen had hier geen effect, want de game kende maar twee lagen.

Schreeuwen als een Yeti
Na de derde minigame begon meneer Kinect uit te leggen dat we na een aantal minigames beloond zouden worden met een extraatje. ‘Leuk', dacht ik, ‘een nieuw hoedje voor mijn Avatar misschien? Of een achievement voor mijn Xbox-fallus?' Maar nee, voor ik het wist verschenen er twee Yeti's op het scherm die de bewegingen van mij en baardmans naast me direct wisten te kopiëren. We kregen ongeveer twintig seconden waarin we ons als Yeti moesten gedragen, of als een geconstipeerde berggeit aan de crack. Ik koos voor de tweede en begon als een malle de Ketchup-song te dansen, terwijl mijn collega als een gek begon te brullen en onder zijn armen krabde. Hierna kregen we de opname te zien, inclusief foto's van ons terwijl we bezig waren. Deze foto's kreeg je overigens na elke minigame te zien en kun je direct uploaden op je facebook. Niet dat er veel van mijn ‘face' in beeld was, want ik sprong elke keer te hoog voor Kinect om mij volledig op de foto te krijgen, maar het idee is zeker leuk en het levert enkele leuke plaatjes op.

Voorlopige conclusie
Het is nog maar de vraag of Kinect Adventures leuk blijft op de lange termijn. Dit is iets wat af zal hangen van de kwantiteit en kwaliteit van de minigames, en de manier waarop deze gepresenteerd worden. Het feit dat ik zowel coöperatieve als competitieve spellen heb gespeeld, biedt perspectief voor meerdere gamemodi en ik hoop dan ook dat Microsoft hier meer mee doet dan enkel een verzameling minigames. Tevens vind ik het nog altijd een kwaal dat Kinect niet meer dan twee spelers ondersteunt, wat Kinect Adventures er wel eens van zou kunnen weerhouden een echt toffe partygame te gaan worden.