Hockeyers krijgen les van Australië in het Wagenerstadion

Woensdagavond was het clubhuis van Kampong niet bestand tegen een enorme regenbui. Zaterdag moest de brandweer ouderwets het veld in het Wagener Stadion bewateren. Het publiek werd beloond voor de twee uur vertraging met een royale Australische voorstelling, die overtuigend door de Kookaburras met vier rake strafcorners (1-4) werd gewonnen van een tegenvallend Nederlands hockeyelftal.

Moordend tempo, heerlijke versnellingen, snijdende cirkelpenetraties en een hoog scoringspercentage uit de strafcorner: de Kookaburras gaven Oranje zaterdag in de laatste poulewedstrijd van de Pro League een gratis les op weg naar de Grand Final.

Plaatsing voor de eerste finales van de nieuwe landencompetitie was door beide teams al gehaald, dus was het zaterdag een vrijblijvende generale repetitie voor de Grand Final, in een uitverkocht Wagener Stadion tegen de nummer twee van de wereld. Na een lange en slopende Pro League-campagne vol turbulentie – die al zes maanden duurt – is de laatste week er een van een zachte landing voor de verschillende teams en zeker voor het thuisspelende Oranje.

Hoe moe ze ook zijn, in eigen land in het nationale hockeystadion spelen voor uitverkochte tribunes tegen de top van de wereld, met een sterke eigen selectie, dat is waarvoor de internationals ooit zijn gaan hockeyen. Ze wisten: nog drie wedstrijden knallen en dan hebben ze eindelijk vakantie, na een half jaar dat hun lichaam heeft getest en afgepeigerd, in een seizoen waarin het piekmoment in december bij het WK in India lag. Dat het vandaag niet per se om het echie ging bleek in de details. Iemand was de hesjes vergeten bij Oranje, waardoor de internationals bij het balbezit maar hun shirtje binnenstebuiten omdeden.

Zaterdag bleef het angstvallig stil rond het aanvangstijdstip van 15:00 uur, de sproei installatie van het Wagener bleek niet goed te functioneren. De wedstrijd werd uitgesteld tot 17:00 uur. Nederland is het walhalla van het hockey, maar zowel woensdag als zaterdag konden de Nederlandse faciliteiten door overmacht helaas niet overtuigen.

Kolderiek en een beetje heroïsch werd het toen in het nationale hockeystadion de mannen van de brandweer handmatig de droge plekken van het veld aan het bewateren was, zoals tennisbanen worden gesproeid. De hoos in de hand, en maar mikken op de droge plekken. Dat het stadion verder niet leegstroomde en 6.500 toeschouwers meededen met alles wat de entertainer ze opdroeg zei genoeg.

Zaterdag was voor sommige Nederlandse spelers een laatste kans om te bewijzen dat ze het oranje shirt ook tijdens de Grand Final en het EK moeten dragen. Spelers als Jelle Galema, Diede van Puffelen, Jip Janssen en Bjorn Kellerman. Hockeyers die óf nog nooit of al lang geen groot toernooi hadden gespeeld met Oranje. Maar het waren de Kookaburras die als eerste van zich lieten horen. Corey Weyer stond al snel in het centrum van het veld helemaal vrij en kon de strafcorner forceren. Het was Blake Govers, die liet zien dat hij sinds zijn tijd bij Bloemendaal weer een stukje sterker is geworden. Snoeihard pushte hij de bal achter Pirmin Blaak.

Galema leek zich bewust van zijn opdracht deze zaterdag en was de gretigste aanvaller in de beginfase. Hij forceerde de eerste Nederlandse strafcorner, die door Jip Janssen werd binnen gepusht. Janssen was uitzinnig, sprong een gat in de lucht en balde zijn vuist. Toch was het Jeremy Hayward die daarna de 1-2 achter Blaak binnen pushte.

In het tweede kwart bleek hoe kwetsbaar Oranje defensief was. Weer kwam de bal makkelijk de Nederlandse cirkel in, waar de Australiërs alle ruimte kregen om iets te creëren. Janssen probeerde te verdedigen op Govers, waarna Lars Balk de bal verkeerde wegwerkte. Het was weer Govers die nu Sam van der Ven het nakijken gaf met de 1-3. Zoals vaker bleek het Australische powerspel, met een razend tempo, zaterdag te veel voor Oranje. De Nederlandse hockeyers konden weinig creëren in de eerste twee kwarten, op de rake strafcorner van Janssen na. Dat spelbeeld deed denken aan de wedstrijd woensdag tegen Argentinië, waar Oranje ook weinig kansen noteerde.

Het gaspedaal werd vanaf de rust eindelijk gevonden door Oranje, dat de Australische storm iets geluwd had. Jonas de Geus gaf schitterend op Galema, die al liggend net naast tipte. Pruyser onderschepte, Kellerman pushte net naast. Pruyser schoot hard en hoog naast met de backhand, na weer een pass van Galema. Oranje wist twee strafcorners niet te verzilveren en de variant van Van der Weerden op Kellerman mislukte volledig. Terwijl Oranje juist aanspraak maakte op een goal, was het juist Australië dat via de tweede rake sleepcorner van Hayward de 1-4 maakte, op dat moment tegen de verhoudingen in. Maar vier van de zeven Australische strafcorners raak met een directe push, is aan de hoge kant, ook voor de keepers van Oranje die niet elke keer kansloos leken op de inzetten.

Kansjes kwamen er nog in het vierde kwart voor Oranje, maar de overtuiging om te scoren was er niet met hoge backhandschoten van Kellerman en Bob de Voogd. Diezelfde De Voogd miste nog van dichtbij op een assist van Thierry Brinkman. Wel was de tweede helft absoluut voor het Nederlands elftal, wat weer wat perspectief gaf voor de Grand Final komend weekend in het Wagener Stadion. Het Nederlands elftal komt dan waarschijnlijk scherper voor de dag en ook de sproeiers zullen dan weer functioneren.