Eerste Chileense kompels boven
De eerste twee van de 33 kompels die vastzitten in een ingestorte mijn in Chili zijn boven gehaald. Ze droegen een helm en een zonnebril om zich tegen de felle lichten van de reddingswerkers te beschermen.
De eerste, Florencio Avalos, glimlachte voluit en omhelsde zijn 7-jarige zoon en zijn vrouw. Ook omhelsde hij de Chileense president Sebastian Pinera en de reddingswerkers. Zijn andere zoon en zijn vader waren ook aanwezig.
Zodra de reddingscapsule uit de smalle tunnel boven kwam, begonnen omstanders te juichen, klappen en schreeuwen. Avalos hield zijn duimen omhoog terwijl hij naar een ambulance werd gebracht voor medische tests.
De 31-jarige Avalos ging als eerste naar boven omdat hij het gezondst was van alle mijnwerkers. Hij is de tweede aanvoerder. Toen reddingswerkers eerder een camera naar beneden stuurden, was hij zo beduusd voor aandacht dat hij aanbood deze zelf te hanteren, zodat hij zelf niet te zien zou zijn op de beelden die naar boven werden gestuurd.
Enkele minuten voordat Avalos naar boven kwam, sloeg reddingsexpert Manuel Gonzalez een kruis voordat hij in de tunnel afdaalde. Hij werd gevolgd door verpleger van de Chileense elitetroepen Roberto Ros. Samen bereiden zij de kompels voor op hun redding. Het duurt naar verwachting 36 uur voordat iedereen boven is.
Als tweede kwam Mario Sepulveda Espina naar boven. Hij omhelsde juichend zijn vrouw, president Pinera en de reddingswerkers. Vervolgens overhandigde hij hen stukken steen uit de mijn.
Inmiddels is bekend welke mijnwerker als laatste boven komt. Het gaat om een van de voormannen, Luis Urzua. Hij wordt geprezen omdat hij de groep de eerste zeventien dagen na de instorting zonder contact met de buitenwereld bij elkaar hield. De mannen teerden op voedselrantsoenen voor 48 uur voordat de reddingswerkers hen bereikten met een kleine tunnel om meer eten naar beneden te sturen.
De gezondste mijnwerkers gaan als eerste naar boven omdat zij het beste kunnen omgaan met eventuele moeilijkheden onderweg. Daarna kunnen ze hun collega's vertellen wat ze kunnen verwachten. De zwaksten volgen daarna. Ongeveer tien mijnwerkers hebben onder meer diabetes of infecties in de mond- en luchtwegen door de hoge vochtigheid in de mijn. De mensen die zowel geestelijk als lichamelijk fit zijn gaan als laatsten naar buiten.
De Chileense overheid heeft veel maatregelen genomen om de privacy van de mijnwerkers te bewaken. Met schermen wordt de tunnel afgeschermd van de meer dan duizend journalisten die ter plaatse zijn. Door een opblaasbare tunnel, zoals ook wordt gebruikt bij grote sportevenementen, worden ze naar een ambulance gebracht. Die rijdt enkele honderden meters naar een punt waar ze een medische controle krijgen. Met enkele familieleden worden ze vervolgens met een helikopter naar een ziekenhuis gevlogen.
De weg naar boven in de tunnel duurt ongeveer twintig minuten. De autoriteiten verwachten een mijnwerker per uur boven te halen. Alleen een fotograaf en de Chileense staatstelevisie mogen filmen bij de reddingstunnel. De live-uitzending van de televisie is met dertig seconden vertraagd om te voorkomen dat er iets onverwachts wordt uitgezonden.
Het grootste technische probleem dat zich kan voordoen is dat een steen valt, waardoor de capsule onderweg vast komt te zitten. De reddingswerkers maken zich meer zorgen over paniekaanvallen. De mijnwerkers worden niet verdoofd omdat ze alert moeten zijn als er iets mis gaat. Als een kompel er heel snel uit wil, kan de capsule met maximaal drie meter per seconde omhoog worden getrokken.
(Foto: Novum)