[Special] Esther Vergeer - Deel II
 | Esther Vergeer is bekend als rolstoeltennisster en staat op de eerste plaats van de wereldranglijst. Op zich is dat niet heel bijzonder, maar onze landgenote voert deze mondiale lijst al tien jaar aan. Alle reden voor een uitgebreide special over deze bijzondere vrouw. Hieronder lees je het tweede deel. Het andere deel werd gisteren al gepubliceerd. |
De sportieve carrière van Esther... Het basketbal
In eerste instantie zou niemand verwachten dat Esther na de eerdergenoemde periode een bekende sportvrouw zou worden. Toch is dit wel gebeurd. Tijdens haar revalidatie kwam ze namelijk in aanraking met tafeltennis, zitvolleybal, basketbal en tennis. In de laatstgenoemde twee sporten zou ze haar grootste successen boeken.
In het basketbal was Esther maar korte tijd actief. Ze speelde twee jaar bij Springers uit Gouda, toen ze een uitnodiging voor het Nederlands jeugdteam ontving. Direct gevolg was dat ze meer moest gaan trainen. Het was daarom beter om een andere club te zoeken. Uiteindelijk werd gekozen voor Antilope, eveneens uit Utrecht en tevens één van de topclubs van Nederland. Twee seizoenen later werd Esther gevraagd voor het Nederlands damesrolstoelbasketbalteam.
Kort daarna mocht ze met Oranje naar haar eerste toernooi. Daar bleek echter dat Esther het niveau nog niet goed aan kon. Na een korte pauze vanwege drukte, begon ze weer met trainen. In 1997 kreeg ze opnieuw een invitatie voor het Nederlands team. Op dat moment zat haar tenniscarrière al in de lift, maar toch ging ze in op de uitnodiging. Vervolgens werd ze geselecteerd voor het EK rolstoelbasketbal, waar Oranje prompt de gouden medaille pakte.
Een jaar na het winnen van die gouden plak moest Esther kiezen tussen basketbal en tennis. Het was namelijk niet meer mogelijk om de twee sporten te combineren. Uiteindelijk viel de keuze dus op de laatstgenoemde sport, omdat ze daar meer uitdaging in zag.
De sportieve carrière van Esther... Het tennis
In 1994 maakte Esther naast het rolstoelbasketbal ook kennis met het rolstoeltennis. Nadat ze een aantal weken tennisles had gevolgd, werd ze door toenmalige bondscoach Marc Kalkman gevraagd aan een internationaal jeugdtoernooi deel te nemen. Ze drong direct door tot de halve finales, maar wist vanaf dat moment één ding zeker: met tennis wilde ze door blijven gaan.
De drie jaren die hierop volgden stonden vooral in het teken van deelname aan toernooien in Nederland, waarna Kalkman het tijd vond om eens te kijken hoe Esther er op internationaal vlak voor stond. Eind 1996 speelde ze haar eerste internationale toernooi in België. Daar bleek dat ze redelijk met de top mee kon komen.
Men besloot uiteindelijk om nog serieuzer met Esther te gaan trainen, aangezien er een mogelijkheid bestond om aan de Paralympics van 2000 deel te nemen. Esther vertrok hierop naar de Verenigde Staten om deel te nemen aan de US Open. Ze zou de hele wereld vervolgens verrassen door het toernooi te winnen. Bovendien maakte ze een sprong op de wereldranglijst en ging van de vijftiende naar de tweede plaats. Niet veel later zou ze ook de eerste plaats bereiken, die ze niet veel later aan Daniela Di Toro uit Australië moest afstaan.
In 1999 wist ze de eerste positie op de wereldranglijst weer te heroveren en stond deze sindsdien niet meer af. In de jaren die volgden heerste er vooral een 'winning mood'. In 2001 zou ze de finale van het Ericsson Open nog wel verliezen, maar tot en met 2004 zou ze vervolgens alles winnen; een wedstrijd in 2003 uitgezonderd. Ook daarna zegevierde ze op alle toernooien, waar ze aan deelnam. Toch leek het op de Paralympics van 2008 nog bijna fout te gaan. In de olympische finale nam ze het namelijk op tegen haar landgenote Korie Homan. Na twee sets stond er 1-1 op het scorebord. De derde set was enorm spannend, maar resulteerde uiteindelijk in een 6-7-overwinning voor Esther.
Naast haar prestaties op de tennisbaan, won Esther ook nog verscheidene andere prijzen. Zo werd ze in 2002, 2003, 2005 en 2008 uitgeroepen tot 'Gehandicapte Sporter Van Het Jaar' en ontving ze in 2002 en 2008 de Laureus World Sports Award.
Esther heeft veel mensen laten zien dat je na een hele vervelende periode in je jeugd weer op kan krabbelen en iets kan bereiken als je het écht wilt. FOK!sport feliciteert haar in elk geval met deze bijzondere prestatie, namelijk al tien jaar lang de nummer één van de wereld in het rolstoeltennis te zijn.