Het sportmoment van nyny83 (2)

FOK!sport presenteert "Het sportmoment van..." Elke keer vertelt een ander crewlid van FOK!sport wat hun ultieme of memorabele sportmoment is. Dit keer is het de beurt aan nyny83. Het vorige sportmoment was van Sally.

Net als van Sally is dit ook mijn tweede sportmoment. Het eerste was vooral een positief sportmoment, namelijk de overwinning van de volleybalmannen op Italië op de Olympische Spelen van 1996 waardoor Nederland goud won. Dit sportmoment gaat ook over Nederland - Italië, maar dan een voetbalwedstrijd. De afloop hiervan is iets minder positief, maar de wedstrijd zal me vermoedelijk altijd bij blijven. Zelden heb ik een wedstrijd gezien waarin een ploeg zo onterecht verloor.

Het is het jaar 2000, het Europees Kampioenschap voetbal wordt in Nederland en België gespeeld en Nederland is (zoals altijd in onze eigen ogen) een van de favorieten, vooral omdat we thuis speelden dit jaar. 'We' gingen voortvarend van start onder de onervaren bondscoach Frank Rijkaard en wonnen alle drie de poulewedstrijden. Zowel Denemarken, Tsjechië als Frankrijk werden verslagen, een prima prestatie. In de kwartfinale werd Joegoslavië eenvoudig met 6-1 opgerold met onder meer een hattrick van Patrick Kluivert, dus het vertrouwen voor de wedstrijd tegen Italië was groot.

Nederland begon de wedstrijd sterk en aanvallend en wist enkele aardige kansen te creëren. De Italianen wisten daar eigenlijk alleen overtredingen tegenover te stellen. Rechtsback Gianluca Zambrotta kon al na 39 minuten inrukken vanwege twee gele kaarten omdat hij Boudewijn Zenden niet kon afstoppen. Even later kreeg Kluivert een strafschop nadat hij door Alessandro Nesta tegen de grond was gewerkt. De strafschop werd genomen door Frank de Boer, maar gestopt door de reus Francesco Toldo.

De gehele wedstrijd bleef Nederland sterker (uiteindelijk 22 doelpogingen voor, vier tegen), maar de bal wilde er niet in. In de 62ste minuut kreeg Nederland echter weer een strafschop. Dit keer zou Kluivert hem nemen, maar die schoot op de paal. Ik dacht dat ik door de grond zakte; hoeveel pech kon Nederland hebben? Het was duidelijk dat de Italianen maar op één ding uitwaren: de strafschoppenserie. Deze vreesde ik al met grote vrezen, want als we ergens niet goed in waren, waren het wel strafschoppen. Dat bleek wel uit de eerdere twee gemiste strafschoppen.

Tegen het einde van de wedstrijd bleek de onervarenheid van de bondscoach. Eerst werd Peter van Vossen ingebracht voor Boudewijn Zenden, die er ietwat doorheen zat. Dit leek nog een logische wissel. Even later bracht hij echter Seedorf in voor Bergkamp, onbegrijpelijk! Een spits eruit halen voor een middenvelder, en dan ook nog ééntje die NOOIT, maar dan ook NOOIT meer een strafschop mocht nemen voor het Nederlands elftal! Bij de laatste wissel zakte echt mijn broek af. Phillip Cocu mocht naar de kant voor Aron Winter, die er volgens mij alleen inkwam om zijn 84ste cap te halen, op dat moment een record. Waarom werd breekijzer Pierre van Hooijdonk niet ingebracht voor wat oorlog in het strafschopgebied en een goede penalty?

In de verlenging gebeurde vrijwel niets meer, mede vanwege de onbegrijpelijke wissels, waardoor het aankwam op een strafschoppenserie. Ik ging even in de keuken wat te drinken halen en zag uit het keukenraam dat mijn buurman de Oranje vlaggetjes al naar binnen aan het halen was voordat de strafschoppenserie begonnen was. Ook ik had er weinig vertrouwen in vanwege het psychologische nadeel van de twee gemiste strafschoppen en de reus Toldo in het doel. Frank de Boer miste zijn tweede penalty en Jaap Stam schoot zijn strafschop het stadion uit. Van der Sar stopte nog wel de penalty van Maldini, waardoor er nog even hoop was, maar Paul Bosvelt miste vervolgens de beslissende strafschop.

De droom was voorbij. Ik zag mezelf al aan de Amsterdamse grachten feestvieren, maar het mocht niet zo zijn. Zoveel beter en dan toch verliezen, ongelofelijk. Frank Rijkaard heeft het verder prima gedaan, maar ik denk dat we met een andere bondscoach die wedstrijd tegen Italië niet hadden verloren. Rijkaard stapt na afloop van het toernooi dan ook op. Een geweldige generatie voetballers heeft zo nooit een groot toernooi gewonnen, eeuwig zonde.