Het sportmoment van Sally (2)

FOK!sport presenteert "Het sportmoment van..." Elke keer vertelt een ander crewlid van FOK!sport wat hun ultieme of memorabele sportmoment is. Dit keer is het opnieuw de beurt aan Sally. Het vorige sportmoment was van franklop.

Dit is al mijn tweede sportmoment, het vorige ging over de memorabele tenniswedstrijd tussen Michael Chang en Ivan Lendl op Roland Garros 1989. Maar toch is de sport iets van alle tijden en zijn er nog veel meer leuke en minder leuke momenten aan te wijzen. Ik wil jullie meenemen naar 1988. Wellicht dat de jongere lezers er nog niet waren, of te klein om het zich te herinneren, maar in 1988 werd het Europees kampioenschap voetbal gehouden. In West-Duitsland. Ja, toen heette het nog West-Duitsland want 'Die Mauer' zou een jaar later pas vallen. Maar daar had nog niemand weet van.

1988, het Nederlands elftal had als bondscoach een van de groten der aarde, meneer De Generaal Rinus Michels. Nederland was ingedeeld in Groep B, met Engeland, Ierland (eerste deelname) en de Sovjet-Unie. Tegen dat laatste land mochten 'we' als eerste aantreden op 12 juni. Het werd een verliespot voor Oranje, al was het maar met één doelpunt. Ik kan me nog herinneren dat ik die doelman van de Russen, Rinat Dasaev, er wel leuk uit vond zien. Als je zijn foto nu bekijkt is het niet veel meer...

Maar niets verloren nog, het was maar een eerste groepswedstrijd. Tegen Engeland drie dagen later ging het al een stuk beter: 1-3 voor de Oranje-mannen. Een hattrick van Van Basten (geen zuivere, jammer genoeg) bezorgde 'ons' de winst. Tegen Ierland op 18 juni werd het lastiger, maar ook daar wist Kieft acht minuten voor het eind toch de beslissende en enige goal te maken. Omdat er maar acht teams meededen, waren het na de groepswedstrijden al direct halve finales. En Nederland (tweede geworden in de groep) moest in zijn halve finale tegen de eeuwige rivaal, West-Duitsland. Overal om me heen werd "1974" gefluisterd. Wat had ik daar nou weet van? Toen was ik er nog niet eens!

In 1974 werd het 1-2 tegen de West-Duitsers, ook het gastland net als in '88. Verloren dus. Maar: al voor de rust was het 1-2 geworden. Dus dat leek me ook niet zo'n ramp. Wat ik bedoel: dat is toch redelijk afgetekend? Anderen dachten daar anders over. "Een nationaal trauma", werd het genoemd!

Nou ja, ik ging er in ieder geval met open vizier naar kijken. En heet dat het was die dag... Dus het was een in- en uitgaan tussen tuin en huiskamer. De eerste helft al geprobeerd te blijven zitten, maar de spanning was soms niet te houden. En dan: rust. Even wat anders doen. Een penalty! Voor de Duitsers! Hoe kon dat nou?? Arme Frenkie Rijkaard, die kon er eigenlijk niets aan doen. Maar toch: raak [op 1:40]. En Van Breukelen zat er nog wel aan... en het stadion ontplofte zowat...

En zo werd er verder gevoetbald, niet echt iets interessants voor een scholier van 12 jaar die nog de laatste weken op de basisschool zat en na de grote vakantie naar de middelbare school zou gaan. Spanning en sensatie! Oranje krijgt ook een strafschop! In de 74e minuut schiet het kleine broertje Ronald raak (heette hij niet ooit Sneeuwvlokje?), gelukkig. In het lange filmpje zie je rond 3:00 hoe de penalty ontstaat. Even nog niet verder kijken.

Alles is nog open, het staat weer gelijk. Maar de hartslag is wel omhoog. Nog een kwartiertje, dat moest vol te houden zijn om te kijken. Ik sta in de keuken iets in te schenken, waardoor ik de tv niet meer kan zien. Er is wat gemopper over de strafschoppen vanuit de huiskamer, die zouden allebei niet terecht zijn geweest. Ik denk: "Da's dan toch eerlijk: we hebben er allebei een gehad, en allebei ook benut." En ineens komt me toch een orkaan van geluid uit de huiskamer: GOAL!!! Ik ren zonder mijn drankje naar de tv, en zie in de herhaling twee minuten voor tijd Wouters een pass geven op Van Basten, die zich in allerlei bochten wringt om terwijl hij valt de bal te schieten. En dat lukt: raak! Wow, we hebben gewonnen!

Het was eerst nog wat onwerkelijk. Buiten werd er ineens enorm veel lawaai gemaakt, overal hoorde je gejuich en getoeter. Met al die ramen en deuren open op een snikhete dag was het niet moeilijk om mee te luisteren met de buren. Ineens hoor ik mijn vader zeggen: "Waar is de champagne? We maken champagne open!" En die was in huis (genoeg kerstpakketten van mijn vader waar de bubbels inzaten), volgens mij lag er zelfs nog een fles in de koelkast ook. We kregen allemaal een glaasje: mijn moeder, mijn broertje (van 8), mijn vader en ik. En de fles ging mee naar buiten: op het pleintje waaraan ik woonde was de hele buurt uitgelopen. We hebben nog lang feest gevierd daar met z'n allen. Wat een historische overwinning...

Het leukste moest nog komen. Een week later gingen we met school op schoolreisje naar het Aviodrome in Lelystad. Uiteraard was er 's ochtends vroeg file maar in de bus waar we zaten was het wel gezellig. Ineens staan we stil en zien we een auto met Duits kenteken. Iedereen die aan die kant van de bus zat (waaronder ik) maakte gebaren met de vingers tegen de ramen: één - twee, één - twee, één - twee. En ook al konden de Duitsers in de auto ons gezang niet horen, maar het was "Zwei - Eins, Zwei - Eins", en "Schade Deutschland alles ist vorbei!" wat keihard door de bus galmde. En een lol dat we hadden!

Ik vraag me af hoe goed die mensen in die auto hebben geslapen die avond. Wij in ieder geval prima. Oranje werd uiteindelijk zelfs Europees kampioen door met 2-0 van de Sovjet-Unie te winnen. Maar dat maakte helemaal niets uit, we hadden van die moffen gewonnen!

Voor wie nog even wil genieten: een fotocompilatie van Oranje op het EK 1988 (op de muziek van Back in the USSR van The Beatles)!

Helaas zijn veel filmpjes niet van een geweldige kwaliteit. Mijn excuses daarvoor, maar er was niet heel erg veel te vinden. Als jij wel een beter filmpje hebt, kun je dat hieronder plaatsen!

Oh, ik hou niet van champagne...