Het sportmoment van Sally

"Michael Te-Pei Chang versus Ivan Lendl in de vierde ronde van Roland Garros op 5 juni 1989, dat staat me nog goed voor. En dan vooral wat ik hóórde, want ik kan me herinneren dat ik in de keuken stond toen de tenniswedstrijd van Chang tegen Lendl aan de gang was op de tv in de woonkamer.

"Ik was bijna klaar met mijn lagere school en zou na de vakantie naar 'de grote school' gaan en ik had even wat tijd om door te brengen voordat het zover was. Het was ook voor het eerst dat ik het tennis zo intensief bekeek. Lekker zoveel vrije tijd! Bij de lunch al tennis op tv, krantenwijkje 's middags voor de centjes, en 's avonds de herhalingen kijken.

"Als underdog - Michael Chang was een redelijk onbekende Amerikaanse tennisspeler van Taiwanese afkomst - had Chang in het 1989 Franse Open kampioenschap al een aantal wedstrijden gespeeld. Er stond al een viersetter op zijn naam. Een wedstrijd later nam hij het op tegen zijn landgenoot Pete Sampras, maar dat werd 'maar' een driesetter, net als zijn wedstrijd erna. De jonge Pete Sampras verraste toen al, hij versloeg eerder dat toernooi zelf Mats Wilander in een vijfsetter. En Sampras zou later een groot tennisser worden, de nummer één van de wereld zelfs.

"Maar dit sportmoment in 1989 ging om Chang, en tegen Ivan Lendl had hij nog nooit gespeeld; in de vierde ronde van Roland Garros stonden ze dan toch eens tegenover elkaar. Slechts een jaar eerder was de Amerikaan proftennisser geworden. En met zijn 1 meter 75 was hij al eens aangezien voor een ballenjongen...

"De partij begon al spannend en al ben ik in een sport-minded gezin opgegroeid, tennis stond zelden op. Ik had al wel een paar partijen gezien op Roland Garros 1989, maar toch moest ik even moeite doen om die vreemde telling door te hebben. Ik had wel een tennissend vriendinnetje, dus ik was niet helemáál n00b. Maar serieus, die puntentelling is toch vreemd? Love-fifteen, en dan als het 40-40 staat, heet het ineens de eerste keer 'forty-all', maar daarna 'deuce'... En dan heeft een speler 'advantage' als hij een puntje scoort na de deuce. Wie hééft 't ooit verzonnen?!

"Oh,en dan was het hier dus in het Frans: quinze-zéro, trente-quarante, quarante-à (veertig gelijk).

"Nou ja, je ziet als newbie natuurlijk wel of iemand goed staat te spelen. En het commentaar helpt dan mee. Nu pakte Lendl redelijk eenvoudig de eerste twee sets met 4-6 en 4-6 en brak direct de service van Chang in de derde set. De drievoudig winnaar van de Franse Open kampioenschappen kreeg meteen een rebreak om z'n oren; Chang brak direct terug. Om het spel van Lendl te verstoren, ging Chang 'moonballen' slaan. Looped groundstrokes, om de Tsjechoslowaak achterin te houden, gaven de Amerikaan wat denktijd en Lendl's timing lag overhoop. Het publiek werd gek geloof ik, de underdog was ineens opgeklommen tot favoriet. De derde set werd gewonnen met 6-3.

"Ook de vierde set ging naar Chang, want Lendl's spel begon te haperen: weer 6-3. En toen stond het gelijk... 2-2 in sets. Die vierde set was nog wat vervelend voor Chang want hij kreeg kramp in zijn been. De monsterpartij heeft uiteindelijk vier uur en 37 minuten geduurd, dus ondertussen ging ik in de keuken eens een keer lunch halen. De vijfde set ging gespeeld worden, en op de stand van 4-3 in games voor Chang en 15-30 voor Lendl bedacht ik dat ik moest eten. Ik sta in de keuken, het publiek had net geklapt voor het punt van Lendl, en het werd even stil voor de service van Chang. Hoor ik dus, terwijl ik naar de achtertuin keek die baadde in de zon (wat deed ik eigenlijk binnen??), het publiek een gilletje maken en lachen. Hét moment in de wedstrijd - een memorabel moment omdat de Amerikaan het zó moeilijk had dat hij zijn toevlucht nam tot een simpele techniek - had ik dus nét gemist!

"Kijk het filmpje om te weten wat hij precies deed, tot grote hilariteit dus van het publiek en de commentatoren.

"Chang zou nog twee viersetters spelen alvorens hij in de finale zou staan tegen mijn persoonlijke favoriet van die tijd: Stefan Edberg. En dan niet alleen maar favoriet vanwege zijn goede tennisspel... ;-) Die finale, wederom een vijfsetter, zou opnieuw een memorabele partij worden. Ook vanwege het geweldige spel dat de Zweed laat zien en waarin de vierde set bol staat van onbenutte breakkansen voor Edberg. De finale van Roland Garros 1989 zou gewonnen worden door de jongste mannelijke grandslamwinnaar in het enkelspel in de geschiedenis: met zeventien jaar en drie maanden was het Michael Te-Pei Chang."

Lekker ding was het toen... :-o