[Special] Avondje Engeland - Italië

Voorafgaand aan de wedstrijd Jong Engeland - Jong Italië in het kader van het UEFA European Under-21 Championship, leek het me leuk om eens in Arnhem te gaan kijken, waar de wedstrijd gespeeld zou worden.

's Middags aangekomen word ik, gehuld in een Liverpool thuisshirt, direct aangesproken door een behulpzame Engelsman met de vraag of ik wist hoe ik bij het stadion kwam. Ik antwoordde negatief, en de man vertelde me welke bus ik moest hebben. Ik bedankte hem vriendelijk en dat ik helemaal niet van plan was met de bus te gaan vertelde ik er maar niet bij. Op de markt was het in de middag al erg gezellig. De wedstrijd Servië - Tsjechië stond op het punt van beginnen, terwijl de biertjes rijkelijk vloeiden. Opvallend was het aantal aanwezige Engelsen, in verhouding tot de Italianen. Er waren wel mensen met Italiaanse shirts, maar die bleken vaak gewoon Nederlands of zelfs Duits te praten.

Ik besloot zelf ook maar eens een pilsje te pakken, en ging zitten op een terras. Een paar Nederlandse jongens vroegen mij in gebrekkig Engels of ik ook naar de wedstrijd ging. In mijn beste accent ging ik een gesprekje met ze aan, tot er een dame aankwam en vroeg wat ik wilde drinken. "Doe maar een pilsje", zei ik, terwijl de knullen voor mij met een bek vol tanden stonden. Het betekende wel één ding: er waren meer buitenlanders dan Nederlanders op het marktplein, en dus leeft ook dit jeugd-EK erg onder de mensen, zelfs als ze daarvoor de zee moeten oversteken.

Eénmaal bij het stadion aangekomen diende ik eerst mijn pas op te halen. Met deze toernooipas kon ik mijn kaartje bemachtigen, die mij een plek gaf vlakbij het veld, recht naast de spelerstunnel. Om op deze plaats te komen moest ik wel eerst langs een berg beveiligingsmensen, dus ik hoefde me in ieder geval geen zorgen te maken. Vanaf mijn plek kon ik alles goed zien, behalve één ding: het rechterdoel. De dugout van de Italianen was zo neergezet dat ik steeds als de bal voor de goal kwam op moest staan om iets te kunnen zien. Aan de andere kant kon ik de andere goal wel goed zien, en had ik de kans om vanaf mijn plek nog handen te schudden met Engeland-spits David Nugent, die de openingstreffer maakte.

In de rust dropen de spelers af richting kleedkamers. De Engelsen hadden hun beste voetbal van het toernooi laten zien, terwijl Italië weer op achterstand stond. Ondanks dat Giorgio Chiellini nog wel scoorde voor de Azzurri, keek de wereldkampioen door een doelpunt van Leroy Lita wel tegen een achterstand van één doelpunt aan. De Italiaanse trainer Pierluigi Casiraghi was duidelijk ontevreden, en liet zijn twee wisselspelers Marco Motta en Giuseppe Rossi dan ook al in de rust invallen. De Engelsen waren van plan gewoon door te gaan waar ze in de eerste helft gebleven waren. De voorsprong verdedigen en wellicht nog een doelpuntje erbij prikken. De opdracht voor de blauwhemden was duidelijk: er moest in ieder geval gelijkgemaakt worden, anders zou het afgelopen zijn voor de kampioen van 2004, dat het toernooi in totaal vijfmaal wist te winnen.

Dat gebeurde ook; Alberto Aquilano schoot de bal via een tegenstander langs de binnenkant van de paal, in het net. Stuart Pearce wond zich verschrikkelijk op, maar dat deed hij eigenlijk het gehele duel al. Ik begon zelfs medelijden te krijgen met de vierde official, die keer op keer het gezeur van de Brit over zich heen kreeg. Casiraghi wilde meer na die gelijkmaker, en sloopte na een gemiste kans zowat de dugout. Tot grote schrik van één van de stewards, die niet wist wat hem overkwam. Wat wel vrij jammer was, was dat de Engelse aanhang verspreid zat over het stadion. Hierdoor kwam er uit de normaal zo fanatieke supporters nauwelijks geluid. De Italiaanse fans hadden het af en toe op hun heupen, maar over het algemeen was het maar een tamme bedoening.

Na afloop liep de menigte terug naar het centrum. De fans die er 's middags nog waren, waren duidelijk teleurgesteld in de 2-2, en lieten het 's avonds afweten. Toch zaten de echte Engelse die-hards nog in een Irish pub, waar ik met mijn Liverpool-shirt zeer welkom bleek. Na de nodige pintjes te hebben achterovergeslagen was het tijd om er een eind aan te breien. Ik groette de Britse fans; "See you in Nijmegen."