Column: Afscheid van Minardi
 | Het was de lente van 2001 en de Grand Prix van San Marino zou de laatste zijn die zonder tractiecontrole gereden zou worden. We wilden nog eenmaal de V10's horen janken zonder dat de electronica het geluid bij het uitkomen van bochten zou vernaggelen. We hadden de kwalificatie op TV in een appartement in Vicenza gekeken, en waren daarna verder naar Imola gereden. |
We hadden onze tent opgezet op een parkeerterrein tegen het centrum aan. Het werd ondanks het jaargetijde allejezus koud in het dorpje dat tegen de oostelijke hellingen van de Appennijnen op ligt, en we besloten een warme kroeg in het historische centrum te zoeken. Tijdens onze zoektocht kwamen we op één van de vele Piazza's een podium tegen waar op en omheen uitbundig gefeest werd. Het bleek een podium van Minardi te zijn, die vierden dat Alonso niet alleen een Prost had verslagen, maar zich ook voor beide Benettons had gekwalificeerd. Welk ander team viert feest om een achttiende plaats? Toch was de feestvreugde op het plein unaniem, en leek de kou even heel ver weg. Dat is Minardi in ieder geval altijd geweest en gebleven: hartverwarmend.
Minardi viel me al op toen ik in 1989 mijn eerste Formule 1 race keek. Hoewel ik dat jaar nog weinig oog voor de achterhoede had, herinner ik me Pierluigi Martini met zijn Minardi nog levendig. De geel/wit/zwarte wagen zie ik nog voor me, zomaar één ronde aan de leiding in de Grand Prix van Portugal. Maar dat is niet de reden waarom hij me bijgebleven is. Het was de combinatie van namen die zo op en top Italiaans klinken. Het rijmt en alittereert, het is het verbale equivalent van een stuiterbal, Pierluigi Martini in de Minardi.
Diezelfde Pierluigi Martini heeft Minardi ook de grootste successen ooit geschonken. Ik noemde al de ronde aan de leiding in Portugal, maar hij veroverde ook een plaats op de voorste startrij tijdens de Grand Prix van Amerika in 1990. Voor het historisch perspectief: er deden toen 35 rijders mee aan de kwalificaties, waaronder Senna, Prost, Mansell en Piquet om wat namen te noemen, die voor die ene bijzondere race allemaal achter hem stonden opgesteld. Ferrari was dusdanig onder de indruk van die prestatie, dat het team bereid was motoren te leveren voor het jaar daarop. Met de krachtbron van Ferrari wist Martini twee vierde plaatsen voor Minardi binnen te slepen in 1991.
Alleen Christian Fittipaldi heeft sindsdien nog een vierde plaats voor het team gescoord in 1993. Maar het meest memorabel dat jaar was de finish van de Grand Prix van Italië. Fittipaldi probeerde Martini vlak voor de finish voorbij te slipstreamen, maar raakte zijn teamgenoot en werd gelanceerd. Op een slordige zeven meter boven de baan, achterstevoren en ondersteboven, vloog hij op de finish af. Een record wat zelfs Schumacher waarschijnlijk nooit zal breken.
De tocht naar het podium heeft een Minardi coureur maar één keer mogen maken, al was het niet voor een eerste, tweede of derde plaats. Mark Webber en Paul Stoddart werden na een prachtige vijfde plaats door de winnaars van de Grand Prix van Australië in 2002 op het podium uitgenodigd om de hulde van het thuispubliek in ontvangst te nemen. Natuurlijk had Webber de punten te vooral te danken aan Ralf Schumacher, die bij zijn crash in de eerste bocht een groot deel van het veld wist uit te schakelen. Maar dat mocht de pret niet drukken, zeker niet bij de Australiërs.
Ondanks dat Minardi vaak achteraan te vinden was, en slechts een enkele keer wat voorbij het midden, hebben ze al die tijd overleefd. Vaak tegen de verwachtingen in. Sinds de prestaties van Pierluigi Martini ging team na team failliet of werd opgekocht. Kleine namen, maar ook hele grote: Lotus, Tyrrell, Brabham, Stewart, Jordan en nog een stuk of twintig andere, afhankelijk van hoe je telt. Minardi overleefde.
Maar Minardi deed meer dan dat: Minardi hoorde er bij. En dat gevoel valt niet in resultaten uit te drukken, enkel in voorbeelden en vergelijkingen. De naam van Minardi hoort bij de Formule 1 zoals namen als Lauda en Lotus er ooit bij hoorden. Het team is onlosmakelijk verbonden met de Formule 1 zoals ik die ken. Als één van de weinige teams leeft in Minardi de sfeer van de oude Formule 1 voort. De sfeer waar de reputatie van Ferrari op gebaseerd is, al is Ferrari al sinds het aantreden van Todt een echt modern team. De sfeer die Eddie Jordan in zijn team had, maar die Kolles om zeep heeft geholpen. Dankzij die sfeer denk ik dat er geen enkel ander team op de sympathie van zo veel autosportliefhebbers kan rekenen. Natuurlijk heeft Ferrari meer fans, maar ook meer anti-fans die het team niet kunnen luchten of zien. Minardi lijkt wel enkel symphatisanten te hebben - een enkele uitzondering die de regel bevestigt daargelaten.
Het was altijd inspirerend om de motivatie en het doorzettingsvermogen van het team te bewonderen. De kleinste successen werden gevierd als overwinning. Het was een kweekvijver van talent. Iedereen kent de rijders - Alonso, Trulli, Webber... Maar vergeet niet de andere werknemers. Designer Gustav Brunner is bijvoorbeeld voor veel geld bij Toyota binnen gehaald. Aldo Costa is overgestapt naar Ferrari. En zo zijn er vele, vele andere designers, monteurs en engineers die ooit bij Minardi zijn begonnen. Natuurlijk is Minardi geliefd in de pitstraat! Veel hebben er ooit de kans gekregen om toe te treden tot de Formule 1.
Minardi zal ik meer missen dan welke rijder er na dit jaar dan ook uitgegooid wordt. Dat het doek valt op het moment dat ze na enkele zware jaren eindelijk kunnen vechten om van de laatste plaats af te komen is jammer. Maar dat de naam die zo'n grote iconische waarde voor de sport heeft zal ophouden te bestaan is een zonde. Forza Minardi!
