Column: Verhalen uit de remzone
 | De Grand Prix van Turkije kenmerkte zich wat mij betreft door twee incidenten: de aanrijdingen tussen Schumacher en Webber en die tussen Montoya en Monteiro. Hoe het tot een botsing kan komen tussen twee rijders die zo ver bij elkaar vandaan rijden (in tijd, niet in locatie op de baan uiteraard), is me een raadsel. |
Laten we beginnen met de regels. Hoofdstuk 4, Artikel 2 van Bijlage L van de Internationale Sport Code van de FIA stelt dat een langzamere deelnemer ruimte moet maken om een snellere deelnemer voorbij te laten. Dat moet hij doen door op een recht stuk aan één kant van de baan te gaan rijden. Hij mag bij het aanrijden op een bocht wel zelf een lijn kiezen (de zogenaamde verdedigende lijn bijvoorbeeld) maar niet slingeren, de inhalende wagen niet van de weg af duwen etc.
Belangrijk is om op te merken dat de regels daarbij geen onderscheid maken tussen inhalen voor een positie, het op een ronde zetten of een ronde goedmaken. Dat er in de praktijk wel al jaren verschil wordt gemaakt tussen inhalen en op een ronde zetten is blijkbaar nooit reden geweest om de regels te updaten, maar goed, dat is een andere discussie. Op zich hebben deze regels behoorlijk gewerkt de afgelopen decennia.
Daar komt bij dat de regels worden aangevuld door afspraken van de rijders onderling. Zo hebben de rijders bijvoorbeeld afgesproken niet van lijn te wisselen in een remzone. Een afspraak waar Montoya een vocale voorstander van schijnt te zijn. Het is dan ook logisch, aangezien een F1 auto een dermate kleine remweg heeft dat er eigenlijk geen marge voor correcties is. Als je eenmaal een lijn gekozen hebt en begint met remmen, zit je er aan vast.
Maar de regels en afspraken zeggen dus niets over rijders die iemand in willen halen die een ronde voorsprong heeft. Toen Webber achter Schumacher terecht kwam, was hij absoluut de snellere deelnemer. Uiteraard had hij een ronde achterstand door zijn eerste lekke band, dus voor Schumacher golden niet de regels die voor achterblijvers gelden. Maar de gebruikelijke regels waren wel gewoon van toepassing. Schumacher had op het rechte stuk een lijn moeten kiezen en Webber de kans moeten geven hem in te halen.
Schumacher koos de verdedigende lijn – redelijk onzinnig om te verdedigen tegen iemand die niet in dezelfde ronde rijdt natuurlijk, maar kampioen word je niet door cadeautjes weg te geven. Webber kon nog slechts proberen buitenom langs de Ferrari te komen. Maar daar kwam hij wederom Schumacher tegen, die na het ingaan van de remzone alsnog besloot om een andere lijn te gaan rijden. Het Australische no-bullshit karakter van Webber veroorzaakte kortsluiting, en Webber besloot alsnog de aanvallende lijn te nemen. Daarmee liet hij de beslissing buigen of barsten over aan iemand die niet bekend staat om zijn gulle mentaliteit op de baan. Het werd een aanrijding met een aanleiding en om een positie die wel heel schril in contrast staat met het talent en de salarissen van de betrokkenen.
In vergelijking daarmee is de aanrijding tussen Monteiro en Montoya beter te begrijpen, en tegelijkertijd moeilijker te accepteren. Moeilijker te accepteren, aangezien het hier niet gaat om de ongebruikelijke situatie waarbij een snellere deelnemer een rijder moet inhalen die een ronde voorsprong heeft. Het ging om de redelijk vaak voorkomende situatie van een snellere rijder die een langzamere op een ronde zet; daarbij zou het nooit tot een botsing mogen komen.
Maar dat de auto’s elkaar raakten is makkelijker te verklaren – één rijder maakte gewoon een menselijke fout. Montoya had nooit na het inhalen van Monteiro in de remzone weer terug naar rechts mogen sturen. Door vlak voor Monteiro te gaan rijden, gebeurde er een aantal dingen. Ten eerste zag de nog redelijk groene Monteiro opeens alleen nog maar Montoya’s achtervleugel, waardoor het moeilijker werd om zijn rempunt te bepalen.
Het belangrijkste is echter dat de McLaren zo vlak voor Monteiro vrijwel alle lucht uit de vleugels van de Jordan stal. Lucht die de vleugels hard nodig hebben om neerwaartse druk te geven. Druk die een Formule 1 auto hard nodig heeft om snel bochten om te gaan, maar ook om harder te kunnen remmen. Doordat de wagens al in de remzone waren kon Monteiro niet meer corrigeren, en de Jordan was fysiek niet meer in staat om snel genoeg af te remmen. Hoe pijnlijk het ook is voor Montoya (en Räikkönen natuurlijk, die er eigenlijk nog meer last van heeft dan Montoya zelf), dat Monteiro hem van achteren aanreed was vooral zijn eigen schuld.