Column: Grand Prix van Hongarije

Dubbeldrank
Een aparte gewaarwording. Vanwege mijn vakantie eens niet de Grand Prix gekeken in mijn woonkamer of die van mijn vrienden, maar in een restaurant in het schattige Duitse stadje Traben-Trarbach. Dat is trouwens ook de reden dat de column wat later is dan gebruikelijk. Je zou toch denken dat een Europese hoofdstad als Luxemburg wel een internet café of twee zou hebben, maar helaas. Het enige café dat de locale VVV ons kon wijzen was gesloten wegens verbouwing. Verder ook niet echt gezocht – het moest immers vakantie blijven.

Maar goed, om niet helemaal ondergedompeld te hoeven worden in Schumania, besloten we de kroegjes met een Schumacher vlag boven de voordeur maar even te mijden. De keus viel op een klein Italiaans restaurantje, waar een TV op Rai Uno stond afgesteld. Na een uurtje luisteren naar het commentaar van een Italiaan die aan een ernstige vorm van ADHD leek te lijden, waardeer je Olav Mol opeens meer. Die houdt ten minste af en toe nog eens zijn mond. De Italiaanse commentator bleef maar doorgaan met een spervuur van woorden alsof er continu iets spannends te zien was. Wat er dus niet was.

Dat de interessantste week van het jaar zou vallen tijdens de drie weken zomerreces was dan ook niet van tevoren te voorzien. Met dank aan Button, Williams en vooral BAR teambaas David Richards zijn we getuige geweest van een prachtige soap. Dat dergelijke meningsverschillen nog grotendeels via de media uitgevochten worden verbaast me enorm, maar ik vind het prachtig. In eerste instantie kreeg vooral Button heel veel kritiek vanwege zijn plotselinge vertrek en onloyaal gedrag, maar gaandeweg bleek er toch meer te spelen. Zo was het bijvoorbeeld David Richards die als eerste de pers zocht, noemde Richards zijn sterrijder een verrader en ging zelfs zo ver dat hij via de media liet weten dat hij van Button eiste contact op te nemen met het team. Weer eens wat anders dan het gebruikelijke gelikte sponsorvriendelijke gekwijl in de media. Grote klasse, en het werd nog mooier.

Zo kwam bijvoorbeeld naar buiten dat BAR een flinke som geld aan Button schuldig zou zijn. Button zou een bonus per punt uitbetaald krijgen, maar sinds begin 2003 worden er meer punten uitgedeeld dan daarvoor. En dat kan of wil BAR dus volgens de geruchten niet betalen. Maar desondanks rijdt Button twee prachtige seizoen zonder ook maar één woord van ongenoegen naar buiten toe. Opeens leek Button niet meer zo’n verwend nest, maar kwam juist BAR over als een ondankbare, wanbetalende werkgever. Of ’t ook echt waar is zullen we waarschijnlijk nooit weten, maar een prachtig verhaal is het wel.

En dan dat persbericht waarin BAR deed vermoeden dat de FIA middels het CRB (Contracts Recognition Board) zou hebben laten weten dat Button voor ze zou moeten blijven rijden. Een woordvoerder van de FIA liet desgevraagd door een journalist weten dat het CRB een onafhankelijke instelling is, en dat de FIA dus geen partij is in het geschil. Kort daarna lag er persbericht van Williams op de fax. Daarin legde Williams uit dat BAR dan wel een geldig contract heeft gedeponeerd, maar dat daar clausules in staan waar Button gebruik van mag maken. En dat Williams ook al sinds 2002 een geldig contract met Jenson heeft bij het CRB, waardoor ze hem kunnen tekenen als hij verder geen verbindingen heeft. Er bleef weinig over van de geloofwaardigheid van BAR.

Daarna bleef het helaas stil. Zowel Richards en Button meldden dat ze zich nu weer zouden concentreren op het racen, en wilden verder weinig commentaar geven. Jammer. Deze soap had zeker nog wel even mee gekund, en was een stuk amusanter dan bijvoorbeeld de Grand Prix van Hongarije, om er maar één te noemen. Dus slenterden we met nog zo’n 20 ronden te gaan het Italiaanse restaurant uit, de zon in. Er zijn leukere dingen te doen tijdens je vakantie dan in een pizzeria naar een Formule 1 race te kijken. Zeker dit seizoen.