Taalvervuiling in China
China heeft de strijd aangebonden tegen de taalvervuiling. Engelse en Japanse leenwoorden moeten weg; Hongkongs en Taiwanees 'slang' dient geweerd. Een vertaler Engels is in die strijd zo ver gegaan, dat hij een Amerikaanse fastfood-keten een proces heeft aangedaan.
Zolang China praktisch geïsoleerd was, was de kans op overname van buitenlandse woorden gering. In de negentiende eeuw brachten Britten en Fransen, die in Shanghai een semi-koloniaal bastion hadden gevestigd, tot dan toe onbekende objecten en begrippen mee, zoals koffie, champagne, sofa en humor. De Chinezen namen deze woorden in verbasterde vorm over.
De moderne tijd maakte de vorming van veel nieuwe woorden noodzakelijk. Het Chinees deed daarvoor een beroep op de eigen woordenschat: journalist werd 'noteerpersoon', radio 'geluidontvang apparaat', televisie 'elektrisch zien', computer 'elektrische hersenen'. De communistische partij heet 'publieke-eigendomspartij'.
De laatste jaren nemen de Chinese jongeren steeds meer over van de internationale taal van pop- en rockmuziek, tv, film, strips, reclame en internet. Cool is even in als het woordje in zelf, bye bye verdringt het Chinese zaijian. Gezakte studenten zeggen 'I titanicked'.
Veel ouderen vinden deze buitenlandse invloed op de millennia oude Chinese taal verderfelijk. De autoriteiten ook. Vorige maand is China's eerste taalwet van kracht geworden. Alle officiële en publieke communicatie moet voortaan gebeuren in het Putonghua, met een koloniale term ook wel Mandarijn genoemd. Dit Algemeen Beschaafd Chinees is gebaseerd op het dialect van Peking.