Van Kalmthout 7e op historische Milwaukee Mile, Palou slaat grote slag in IndyCar-titelstrijd

Voor de liefhebber keren we nog even terug naar het weekeinde, want op het oudste nog in gebruik zijnde circuit ter wereld, de Milwaukee Mile in Wisconsin, stond een double header op het programma in de IndyCar Series. De vijftiende en zestiende race van het jaar werden verreden, alvorens de grote finale op 15 september gehouden wordt op de Nashville Superspeedway. Tijd voor een iets uit de klauwen gelopen verslag van de races in Milwaukee.

Race één
Het was alweer negen jaar geleden dat er op de Milwaukee Mile gereden werd in de IndyCar, waardoor slechts vijf van de 27 coureurs eerdere IndyCar-ervaring hadden op de baan: Scott Dixon, Will Power, Graham Rahal, Josef Newgarden en Katherine Legge. Scott McLaughlin voerde vanaf poleposition het veld aan, voor David Malukas, Alexander Rossi, Linus Lundqvist en Will Power - Rinus van Kalmthout vertrok vanaf plek dertien.

Na de openingsfase had McLaughlin keurig de leiding in handen, voor Lundqvist, Malukas, Pato O'Ward en Colton Herta. Vijftig ronden na de start, op één vijfde van de race, ging Lundqvist voorbij McLaughlin, die wat moeite had met achterblijver Kyffin Simpson - nota bene een teamgenoot van Lundqvist.

Nog een aantal ronden later werd de eerste serie pitstops geopend, waarbij McLaughlin weer langs Lundqvist ging. De leiding was echter in handen van O'Ward, die met de achter hem rijdende Herta een goede slag geslagen had. Legge spinde een kleine twintig ronden later en zorgde voor een caution, waarbij veel van de voorste mannen binnen kwamen - eigenlijk alleen McLaughlin niet.

Met McLaughlin voorop konden we weer door, gevolgd door een hele rits coureurs op nieuwe banden. O'Ward had daarvan een lekker tempo te pakken en nam halverwege de race de leiding in handen, enige tijd later gevolgd door een pitstop, net zoals vrijwel het hele veld. O'Ward behield de leiding en reed een stukje voor Newgarden en Marcus Ericsson, die elkaar niet veel later de muur in reden: caution.

Met ruim negentig ronden te gaan kon er weer geracet worden: O'Ward voorop, voor Alex Palou, Will Power en McLaughlin, gevolgd door de snel naar plek vijf rijdende Van Kalmthout. De Nederlander begon wel wat last van zijn banden te krijgen en zakte ook weer wat plekken terug alvorens de laatste serie pitstops begon.

Die serie werd weer eens chaotisch: midden in de serie stops kwam er een caution, omdat een van de banden van Herta's auto na zijn stop los raakte en over de baan stuiterde - vrijwel iedereen was al gestopt, behalve onder meer Power, die zo kon stoppen en maar twee plekken verloor. O'Ward en Santino Ferrucci reden bij de herstart voorop, voor Power en Lundqvist.

Met wat moeite knokte Power zich langs Ferrucci naar plek twee, waarna hij de jacht op O'Ward kon openen. Daar had hij echter simpelweg de snelheid niet voor en dus was de overwinning na een mooie aanvallende strategie voor O'Ward, met Power en Daly ook in de top-3 - Van Kalmthout finishte uiteindelijk als veertiende.

Race twee
Newgarden had de poleposition te pakken, voor McLaughlin, Armstrong, Power, Lundqvist en Rossi - Van Kalmthout vertrok vanaf plek vijftien. Kampioenschapsleider Alex Palou moest het doen vanaf de tiende plek, maar kwam stil te staan. Ondertussen ging de race - onder geel - van start, waardoor hij serieuze achterstand op begon te lopen en rivaal Power ineens uit het niks punten goed kon maken.

Na een ronde of vijf onder geel en met Palou nog altijd in de pitstraat werd het groen gezwaaid, maar dat duurde niet lang: nog voor men goed en wel over de startlijn was werd het geel gezwaaid, omdat het veld zich weer eens niet normaal op had gelijnd. Niet iedereen reageerde even snel en daarbij beukte Lundqvist tegen Armstrong aan, die daardoor tegen Newgarden knalde en de polesitter de muur in tikte - ondertussen kwam Palou eindelijk de baan op, met een ronde of zes achterstand, maar hij viel weer stil en was definitief klaar.

Na nog eens een tijd onder geel kon er dan eindelijk daadwerkelijk geracet worden, met McLaughlin, Power en Lundqvist voorop - laatstgenoemde kon rap naar binnen voor een straf, hij werd gezien als schuldige bij de startcrash. Een kleine dertig ronden later nam Power de leiding over van McLaughlin en daarmee ging de veteraan ook naar de virtuele leiding in het kampioenschap, uiteraard ook dankzij het drama van Palou.

De eerste serie pitstops werd na dik vijftig ronden geopend en daarbij ging Rossi voorbij McLaughlin naar plek twee, achter Power. Kort daarna viel Malukas vanaf plek vier ineens stil: caution. Niet lang na de herstart viel O'Ward vanaf plek vijf ineens uit, wat Palou in de achtergrond weer een kans bood om een positie te winnen en dus weer een extra puntje te pakken.

Richting de helft van de race kwam Sting Ray Robb in het achterveld stil te vallen: caution en weer een mogelijk plekje winst voor Palou, die nog wel 'even' bijna 30 ronden moest blijven rijden om hem echt in te halen. Onder meer Power en McLaughlin kwamen gelijk weer banden halen en dit keer ging McLaughlin er voorbij, terwijl Rossi en Dixon buiten bleven en zo bij de herstart de leiding hadden.

Kort na de herstart werd Graham Rahal in de muur getikt: caution. Bij de herstart ging het uitgerekend voor Power fout: hij spinde en verloor veel plekken, waardoor Palou's schade ineens voor een groot deel teniet werd gedaan wat de titelstrijd betreft. Na de herstart was Dixon de eerste die in de bandenproblemen kwam en een stop moest maken, al snel volgde de rest, behalve Herta: hij kwam later binnen en was daarmee in principe de eerste die zijn laatste stop al achter de rug had.

Veel van de andere toppers kwamen al vrij snel weer binnen voor hun laatste stop en kwamen allemaal ruim achter Herta terecht, die daarmee dan ook echt de leiding had. Dat duurde niet heel lang: op nieuwere banden reed McLaughlin het gat weer snel dicht en pakte hij de leiding terug, zij het na een tweede poging.

Ruim twintig ronden voor het einde ontstonden er voor anderen toch weer kansen: Robb knalde zijn auto de muur in, caution. Vrijwel iedereen kwam toch maar weer naar binnen, waardoor McLaughlin gewoon de leiding behield, voor Rossi, Dixon, Herta, Ferrucci en de goed rijdende Van Kalmthout, met nog elf ronden te rijden.

In de resterende ronden was McLaughlin niet meer te verslaan, hij pakte een mooie overwinning. Dixon en Herta completeerden de top-3, Van Kalmthout viel nog iets terug naar een alsnog uitstekende zevende plek.

Kampioenschap
Palou behoudt door een negentiende plek in de tweede race in Milwaukee toch nog vrij ruim de leiding in het kampioenschap, met Power als enige ietwat serieuze concurrent - McLaughlin kan eigenlijk alleen in theorie de titel nog pakken.