Kogelregen in café verwoestte leven van onschuldig slachtoffer

Op een vrijdagavond in 2014 richtten twee schutters een ravage aan in het toenmalige café De Zon in Amsterdam. De man die ze wilden liquideren, raakte niet gewond. Twee nietsvermoedende cafébezoekers wel. Eén van hen kreeg drie kogels in zijn lichaam en doet vandaag voor het eerst zijn verhaal.

"Ik zag zo'n fel licht. Het leek alsof mijn ziel naar boven wilde gaan, maar ik bleef gewoon sterk", vertelt de nu 38-jarige Amsterdammer die anoniem wil blijven. Op 10 oktober 2014 was hij op weg van het huis van zijn toenmalige vriendin naar dat van zijn moeder en besloot toch nog even langs het café te gaan.

Om tien voor half twaalf wordt de deur opengezwaaid en vuren twee schutters met een pistool en een AK-47 zeker 17 kogels de zaak in. De Amsterdammer, vader van twee jonge kinderen, zit op een kruk aan het einde van de bar. Drie kogels dringen zijn lichaam binnen, waarvan eentje in zijn hoofd. "De arts zei later tegen mij, die kogel in mijn hoofd, als die nog 1 centimeter naar beneden was, dan was ik er niet meer geweest."

Een lange revalidatie volgde, maar helemaal herstellen zal hij nooit. Hij raakt eenzijdig verlamd, met zijn linkerarm en linkerhand kan hij niets meer. Hij kan zich moeilijk concentreren, worstelt met het trauma en heeft geregeld epileptische aanvallen.

"Het gevoel wat ik dan krijg is net alsof ik dan gewoon alles wil uitschakelen, en dat mijn hoofd gewoon trilt. En ik hou er hevige hoofdpijn aan over. Ik ben daarvoor gewoon bang, ik heb het meerdere keren gehad. Soms denk ik gewoon: ik heb geen zin meer in mijn leven."

Wat extra steekt is dat bijna zeven jaar na dato het onderzoek muurvast zit. Van een zaak, laat staan een veroordeling is het nooit gekomen. Ondertussen hoort het slachtoffer via via dat iemand op straat rond bazuint dat hij die bewuste avond de kalasjnikov in zijn handen had. "Ik zou graag willen dat er gerechtigheid komt voor wat mij is aangedaan."

Maar contact met politie of justitie is er volgens hem de afgelopen jaren nauwelijks geweest. "Ik vind het ook kut allemaal, en dat ik door bepaalde instanties in de steek ben gelaten. Niks van het OM gehoord, van de politie heb ik niks gehoord. Alleen toen ik uit het ziekenhuis kwam, toen konden ze me wel vinden om vragen te stellen."

Van kastje naar de muur
Hetzelfde geldt voor zijn tot op heden vergeefse zoektocht naar volledige compensatie. Eenmalig heeft hij een uitkering ontvangen van 20.000 euro uit het Schadefonds voor Geweldsmisdrijven, maar dat dekt de tot nu toe gemaakte (zorg)kosten niet, en zeker niet de geleden en te lijden schade voor de man die moet rondkomen van een bijstandsuitkering.

Waar hij precies moet zijn, bij wie hij moet aankloppen, de Amsterdammer verdwaalt in het woud aan regels en instanties en wordt naar zijn gevoel van het kastje naar de muur gestuurd. Sinds kort is hij via een kennis in contact met een 'ambulant ondersteuner' van de gemeente die met hem de eerste stappen zet om de zaken weer een beetje op orde te krijgen. Het feit dat er nooit iemand is veroordeeld voor de aanslag, bemoeilijkt zijn verhaalsmogelijkheden.

Toch is er gelukkig de laatste tijd iets anders waar hij zich een beetje aan kan optrekken. "Ik heb iemand leuks ontmoet, ik hoop dat het wat wordt. Een gezinnetje in de toekomst, dat zou heel mooi zijn."