Q&A: Dit wilden jullie weten van iemand die in de vrouwenhandel zat

Proizvod: (n.) product [pro'dykt] (Kroatisch voor ‘product). Justin Zeit doet in het boek Proizvod, dat afgelopen maand uitkwam, tot in detail een boekje open de vrouwenhandel in Europa. Regelmatig worden er boeken uitgebracht uit naam van een slachtoffer, maar zelden wordt een verhaal vanuit het perspectief van de dader geschreven. Vorige week gaven we jullie de kans om vragen te stellen aan de auteur van dit boek, vandaag geven we jullie de antwoorden! 

Vragen van Jouska:

• Wat verdient het?
• Hoe hoog is de pakkans?
• Stel dat iemand dit 5 jaar doet zou ie dan 20 jaar eerder met pensioen kunnen?

Antwoord Justin:

• Het verdient, net als veel andere criminaliteit, vaak goed. Hoewel verdienen in deze context natuurlijk een raar woord is. Wanneer je uitgaat van onderontwikkelde gebieden, waar kansarme vrouwen door familie vaak werden verkocht voor $25-50, dan zit daar een enorm gat met de verkoop die in het Westen soms 1000x hoger lag.
• Tegenwoordig, zo zou ik mij kunnen voorstellen, is vanwege de digitale footprint en de globalisering de pakkans groter. Desalniettemin is de pakkans nog steeds gering omdat het vaak internationale samenwerking vraagt tussen verschillende autoriteiten en het uiterst lastig is om een dader juridisch voor het gehele plaatje te kunnen veroordelen. Een goed voorbeeld is de aflevering van Misdaad College onlangs. Daar werd nogmaals duidelijk dat het een proces van jaren is en waarbij juiste de ‘bevrijding’ van slachtoffers centraal staat.
• Dit betreft een vraag met te veel variabelen, afhankelijk van de voorwaarden. Iemand die modaal (zeg €30k per jaar) verdient en 20 jaar eerder wil stoppen met werken, kan uitrekenen dat er in 5 jaar dus 4x modaal verdiend moet worden. 

Vraag van Sriracha:

• Of je respect voor je moeder hebt

Antwoord Justin:

• Ik wel. Voor iedereen die in een veilig en warm nest beschermd is opgevoed is zoiets in het algemeen vanzelfsprekend. Iemand die in een onveilig gezin moet opgroeien waarbij er sprake is van geweld en angst zal op een andere manier tegen dat respect aankijken dan de vanzelfsprekendheid waarmee de goegemeente dat doet. Ik ben opgegroeid in een warm, stabiel en veilig gezin, dus heb ik respect voor mijn moeder en vader voor het bieden van die veiligheid.

Vraag van TheOddDutchGuy:

• Hoe komen ze aan hun slachtoffers? Ik bedoel dat moet toch opvallen als vrouwen of meisjes opeens verdwijnen?

Antwoord Justin:

• Een goede vraag. Je beeldvorming, en daarmee je perspectief, komt voort uit een Westerse blik. Bij ons in Nederland is een verdwijning of vermissing terecht groot nieuws omdat wij een ontwikkeld land zijn met grote sociale controle door de overheid en elkaar. Wanneer je twee decennia geleden werd geboren in een Oostblokland dan gold een andere realiteit. Een afgesloten communistisch of dictatoriaal politiek regime met een daaraan aanpalende cultuur. Een ander aspect is de armoede en het kansarm zijn. In het Westen kennen wij emancipatie en het feminisme, maar dat was daar ondenkbaar. De cultuur zette de vrouw op de laagste sociale ladder, zwaar gebukt onder plichten en verwachtingen. Weer een ander aspect is de beslotenheid van vele afgesloten kleine gemeenschappen, verstoken van enige realiteitszin als het gaat om wat er in de wereld gebeurde. Wanneer je dat in ogenschouw neemt, dan zagen velen het in hun naïviteit ook als uitweg. Velen werden ook door cultuur en armoede aangeboden door hun ouders. Einde jaren 90, toen globalisering een vlucht nam en er meer bewustwording ontstond, is de modus operandi meer verschoven naar misleiding.

Vraag van danos:

• Er wordt vanuit politiek en justitie ons altijd voorgehouden dat een verbod op prostitutie illegale vrouwenhandel en onderdrukking zal versterken, deel jij die visie?

Antwoord Justin:

• Ja, maar met een kanttekening. Het thema vrouwenhandel kent sociaal maatschappelijk helaas een groot ongemak. Men erkent het en kijkt vervolgens weg omdat men er niet echt mee om kan gaan, zo lijkt het. Met het enkel erkennen koopt men enigszins dat ongemak ’snel’ af. Erover praten zou namelijk kunnen impliceren dat je ermee bezig bent en anderen zouden er dus iets van kunnen denken. We kijken in ons ongemak dus liever weg, dan wij ons nek durven uit te steken met het thema. Vrouwenhandel gebeurt altijd onder de radar, uit het zicht, dus legalisatie geeft niet alleen meer veiligheid maar ook meer inzicht. Ja, ik deel die visie wel, maar er blijven vervolgens ook kansen liggen. Voorbeeld: waarom is de focus van de autoriteit gericht op controle binnen legalisatie en niet op personen die juist buiten de legalisatie opereren? In mijn optiek doet de politieke overheid het minimale (legalisatie) om vervolgens zich te verschuilen onder het mom dat de overheid er iets aan gedaan heeft. Ik zie dat meer als het afkopen van nog meer moeite te willen/moeten doen. Legalisatie is dus goed, maar wordt vervolgens misbruikt als argument niet (veel) meer te doen.

Vraag van Sneeuwbataljon:

• Of je trots ben op zoveel verwoeste levens?

 Antwoord Justin:

Ik denk dat niemand trots is op elk leven dat door haar/zijn toedoen, direct of indirect, verwoest is.

 Vraag van Tyr80:

• Houd je jezelf voor dat dit boek een vorm van boetedoening is?

Antwoord Justin:

• Boete doen komt in vele vormen en om verschillende redenen. Ik vraag mij af of de dader überhaupt boetedoening hoeft te doen in relatie tot een maatschappelijke verwachting. Een opgepakte en veroordeelde dader krijgt in de regel, juridisch gezien, maar straf die (uiterst) beperkt is in relatie tot de werkelijke misdaden. Ik bedoel daarmee dat veroordelingen gemiddeld erg licht uitvallen. Dat is meer geluk dan een straf. Een dader kan wel geconfronteerd worden met zin geweten en dat is wanneer het menselijke aspect in het geheel (weer) terugvalt. In dat geval loopt de dader rond met zijn verleden dat in hem spookt, zonder dat hij zich hierover kan uiten.
• Voor mijzelf ligt dat anders, ik geloof niet dat ik boetedoening moet doen. Zeker, mijn eigen onvermogen om in het gedicteerde protocollair maatschappelijke stramien te passen heeft mij veel moeite gekost en hierdoor heb ik veel gekke dingen gedaan en meegemaakt, maar als er sprake zou zijn van boetedoening dan kom ik uit op het gegeven dat ik erg lang gewacht heb met het zoeken naar het podium om slachtoffers te kunnen helpen.

Vraag van Finger050:

• Ken je ook vrouwen die dit 100% vrijwillig doen zonder dwang of financiële problemen?

Antwoord Justin:

• Er zijn vrouwen die vanuit een kansarme situatie, armoede of onveiligheid zelf geen andere optie zien dan uit nood zichzelf naar het Westen laten brengen voor bijvoorbeeld prostitutie. De keerzijde is echter de vorm, haar opgebouwde schuld door de geboden hulp is niet af te lossen en daarmee eindigen zij net als velen die niet vrijwillig gingen. 

Vraag van BlackEyedAngel:

• Hoe voelt het nou om zo'n stuk tuig te zijn?

Antwoord Justin

• Ik zie mijzelf niet als een zo’n stuk tuig, maar ik begrijp ook je reactie. Het is ergens ook makkelijker om naar een dader te wijzen dan hulp te bieden aan slachtoffers, daarmee kun je weer gerechtvaardigd wegkijken. Wanneer je uit boosheid zulks zegt, mag ik er dan, aan de andere kant, vanuit gaan dat je dus ook bijdraagt aan de hulp?

Vragen van colivo:

• Had je geen last van je geweten toen je dat werk deed?
• Heb je spijt van wat je mensen hebt aangedaan?

Antwoorden Justin:

• Het is ondenkbaar dat dit werk kan doen met een naar behoren werkend geweten. Wanneer het geweten niet werkt bestaat er ook geen empathie. Er is niemand die van school komt en dit werk ambieert en evenmin gebeurt dat ineens. Het is een proces van jaren waarin je vereenzaamd, gefrustreerd raakt en langzaam de houvast met een maatschappij verliest. Wanneer ook nog alle omgevingsfactoren je faciliteren, en de mensen met wie je omgaat, uiteindelijk een draagvlak bieden, dan val je steeds onopvallend met kleine stapjes achteruit.  Onderaan de streep gaat het niet om je geweten, maar juist om je drijfveren. Wanneer geweten en empathie als kompas verloren zijn, dan heb je zelf uiteindelijk geen enkele controle meer.
• Nee, ik kan geen spijt voelen. Ik zou spijt kunnen hebben van het te lang wachten om het benodigde podium te creëren en/of ik zou spijt kunnen hebben niet eerder iets met mijn kennis te hebben gedaan. Die spijt gaat dan vooral richting de slachtoffers die daarmee indirect onnodig te lang op hulp uit deze hoek moesten wachten.

Vraag van Foton:

• Als je zoiets beroepsmatig hebt gedaan, kun je dan nog een normale, gelijkwaardige relatie met een vrouw hebben?

Antwoord Justin:

• Hele goede vraag. Nee, dat gaat niet helemaal lukken meer helaas. Het wederkerige aspect is uiteindelijk wel gelukt en is authentiek. Maar je zou je kunnen voorstellen dat het op erotisch vlak behoorlijk wat voet in aarde heeft gehad. Wanneer je als maagd vanuit je jeugd de wereld overvliegt en in aanraking komt met vrouwenhandel, dan ontstaat er onomstotelijk een anomale normaal. Niet alleen fysiek, maar vooral ook emotioneel.

Vraag van The_Stranger:

• Hoeveel verdient hij nu, via het boek en daaraan vasthangende zaken, alsnog aan zijn misdaden? Ik kan nergens vinden of deze man überhaupt wel gestraft is een om nu, wederom over de ruggen van de slachtoffers er weer aan te verdienen...

Antwoord Justin:

• Na aftrek van de noodzakelijke kosten om dit boek beschikbaar te krijgen en te houden, gaat er een deel naar CoMensha, een organisatie die zich inzet tegen mensenhandel, dan wel een gelieerde organisatie. De overige opbrengsten worden geherinvesteerd in andere vormen, zoals luisterboek, eBook, maar ook vertalingen. Het thema beperkt zich namelijk niet tot onze landsgrenzen. Ook wordt er geïnvesteerd in de mogelijkheden van (preventieve) voorlichting en zijn er contacten met verschillende schoolopleidingen. De suggestie dat ik zou verdienen aan de slachtoffers leg ik met lede ogen naast me neer.

Vraag van Civilian:

• Ben je nou trots op je zelf?

Antwoord Justin:

• Deze vraag is eerder gesteld. Ik ben inderdaad wel ergens trots. Trots dat het mij gegeven is om op deze manier, het perspectief van de dader, aandacht en bewustwording te creëren. Ik kan het echter niet helemaal alleen, ik ben daarom ook trots op alle mensen die hun nek wilde uitsteken en hielpen bij de totstandkoming van dit boek.

Vraag van Mensen_Doe_Rustig:

• Hoe leer je om een ander mens te dehumaniseren? Raak je afgestompt en wordt het normaal of blijft het altijd ergens knagen dat je mensen tot product reduceert?

Antwoord Justin:

• Goede vraag. Er zijn een aantal ingrediënten nodig die maken dat je in zo een situatie komt. Net als het slachtoffer kent de dader ook een bepaalde mate van isolement. Vanuit frustratie ontstaat er een schuldvraag, een soort rechtvaardiging. Het is een proces dat kan beginnen met lelijk doen, asociaal onaangepast dominant gedrag. Daarnaast zijn er ook nog de omgevingsfactoren, bijvoorbeeld het werkterrein en geld. Uiteindelijk kun je zo egocentrisch in een hyperfocus geraken dat je de omgeving niet meer ziet of voelt en er enkel nog ruimte is voor zelfverheerlijking. De ander is dan geen mens meer, maar vertegenwoordigt enkel een verpersoonlijking van onrecht op je pad. Alles wat je veel doet en/of herhaalt zal uiteindelijk altijd een normaal worden. Het besef dat je afgestompt raakt, dat beseft komt pas erna. Knagen doet het altijd.

Vraag van CamelNLD:

• Heb je nog contact met een van je slachtoffers? Zo ja, wat vind die ervan dat je er een boek over schrijft? Waarom heb je uberhaupt een boek geschreven? Is dat om inkomsten te genereren, een soort boete of ??

Antwoord Justin:

• Bij de totstandkoming van het boek is er gesproken met onder andere ook slachtoffers. Hoewel de echte slachtoffers echt slachtoffer zijn, vinden zij helaas te vaak geen veiligheid nadat zij ‘bevrijd’ zijn. Ze moeten (willen) getuigen tegen de dader, worden soms zelfs niet direct als slachtoffer gezien en vinden in hun thuisland maar weinig een warm welkom. In die zin zijn slachtoffers juist gebaat bij de maatschappelijke geruchtbaarheid. Slachtoffers kennen vaak ook een soort schaamte en schuldgevoel. Hierdoor is het moeilijk om de media op te zoeken en een vuist te maken. Ik heb dit boek onder andere geschreven omdat elk slachtoffer het zoveelste slachtoffer is en de maatschappij afstompt en een soort misplaatste immuniteit creëert. Een daderverhaal schudt hoop ik iedereen wakker.  Daarom is dit boek geschreven.

Vragen Leer2eK

• Is er veel concurrentie onderling en hoe ver gaan die om hun meisjes te behouden?
• Heb je ooit, in die tijd, enig empathie voor die meisjes gehad?

Antwoorden Justin:

• In die tijd (1990 -1997) was er weinig tot geen concurrentie. De werking van vrouwenhandel vindt plaats over schijven en solitair opererende ambulante eenheden. De vrouwen die binnenkwamen waren als eigendom van een organisatie. Omdat de weg naar West-Europa open lag en zowel vraag als aanbod enorm was, hoefde niemand elkaar in de weg te zitten.  Het afpakken van een ‘meisje’ gebeurt vooral op pooierniveau. De vrouwenhandel heeft op dat moment al plaatsgevonden en geen onderdeel meer van het proces.
• Wanneer je in iemands ogen kijkt dan zie je de ziel, de persoonlijkheid en zelfs het karakter. Dat is handig als dader, maar soms werkt dat averechts en de ander dan jou ziet. Om die reden wordt veelal oogcontact vermeden, opdat een mogelijk ongemak niet opvalt. In het boek wordt ene Maaike besproken, zij is exemplarisch voor wat er kan gebeuren als empathie komt kijken.

Vragen van moetdatzolang

• Waar belanden de slachtoffers? Is dat prostitutie, bij iemand in de kelder als sexslaaf of worden het werkslaven?
• Wat is de leeftijdscategorie van de slachtoffers?
• Gaat het voornamelijk over meisjes of ook jongens?
• Wat gebeurt er uiteindelijk met zo'n slachtoffer als die te oud is of niet meer kan?

Antwoorden Justin:

• Er zijn globaal twee stromingen te kwalificeren. Zij waarbij de angst regeert en hen die berusten. De eerste, verreweg de grootste groep, werd naar West-Europa gebracht. Zij kwamen terecht bij tussenpersonen verdere distributie/afzet regelden. In zijn algemeenheid kun je stellen dat het ging om (seksuele) uitbuiting. Er zijn ook gevallen bekend waar het iets breder was dan dat – denk aan nanny’s of misschien zelfs wel echtgenotes van rijke, megalomane mannen voor wie een normale relatie nauwelijks mogelijk is.
• 18 – 30 jaar
• Toen ging het enkel om vrouwen. Tegenwoordig wordt in toenemende mate ook geconstateerd dat mannen/jongens worden uitgebuit om bepaalde fysieke werkzaamheden te verrichten.
• Ik kan daar geen zinnig of gefundeerd antwoord op geven. Een slachtoffer kwam en verdween weer, volledig buiten beeld van de organisatie.

Vragen otofsap

• 25 jaar na dato. Is er niet al veel veranderd in dat wereldje?
• Ken je nog bepaalde slachtoffers en heb je iets proberen te doen om het goed te maken?

Antwoorden Justin

• Op basis van mijn eigen kennis en in gesprekken aangereikte informatie kan ik stellen dat er weinig is veranderd. Ik zie het als het bakken van een brood. Het recept is eenvoudig en laat weinig ruimte voor grote variaties. Wanneer er veel vraag naar brood is, dan zal je ook veel gelijkende bakkers vinden. Door de digitalisering is er natuurlijk wel iets veranderd, hetgeen de pakkans wat vergroot, maar qua opereren lijkt er in essentie weinig te zijn veranderd.
• Ik ken geen slachtoffers die direct zijn te linken aan het verhaal Proizvod, maar eigenlijk is het allemaal vergelijkbaar. Door het schrijven van het verhaal vanuit de dader meen ik iets goeds te doen. Het verhaal moet verteld worden. Nu nog mensen die het lezen, het zich aantrekken en daar iets mee doen.

Vraag van Ebke

• Hoe groot is de pakkans of andere risico's voor daders?

Antwoord Justin:

• De pakkans is gering, dan wel nihil. Er gaat sowieso jarenlang onderzoek aan vooraf door verschillende (internationale) autoriteiten. Dat gaat vandaag de dag, door digitalisering en intensievere internationale samenwerking, een stuk beter. Het blijft hoe dan ook erg lastig om een dader, juridisch gezien, te veroordelen voor zijn werkelijke aandeel. Meestal gaat het om uitbuiting, vrijheidsberoving of intimidatie/bedreiging, maar het totale plaatje, de vrouwenhandel, is voor een individuele dader bijna niet aan te tonen.

Vragen van Proliges

• Hoe kom je aan de vrouwen om mee te handelen? Is dit te vergelijken met loverboys en prostitutie, of is dit een hele andere tak van sport?
• Als je eenmaal vrouwen hebt, wat maakt het dan dat ze blijven? Wat houd ze tegen om weer te vertrekken?
• Als er eenmaal vrouwen vertrekken of bevrijd worden door de politie, zijn ze dan ook echt vrij van het wereldje? Of moet je permanent over je schouder kijken en hopen dat je er niet terug ingesleept wordt?

Antwoorden Justin

• Door misleiding, door aankoop (met dwang), aanlevering en bij uitzondering soms een vrouw die wil ontvluchten aan de omstandigheden in het land van herkomst. De relatie met Loverboys heeft alleen betrekking op misleiding. Loverboys zijn geen vrouwenhandelaren en hebben alles zelf in de hand, daar waar bij vrouwenhandel er een proces over verschillende schijven gaat en zich uitstrekt over landen. Loverboys bewegen meestal enkel lokaal of nationaal en zijn betrokken bij werving, conditioneren en exploiteren.
• Daar liggen verschillende aspecten aan ten grondslag. Zoals de cirkel van 8 waar de verschillende aspecten van controle worden beschreven. In essentie ervaart de vrouw dat er geen weg terug meer is, dat het thuisfront hen niet meer welkom heet, dat politie geen optie is. Het alternatief, zoals vluchten, wordt ervaren als nog minder leuk. Wanneer je daar ook nog armoede en kansarm in laat meewegen, dan ervaart de vrouw het uiteindelijk niet eens meer als een alternatief. Daar start de berusting.
• De overheid heeft hier een sterke hand in uiteindelijk. Wanneer slachtoffers uit hun situatie worden gehaald dan moeten zij eerst als slachtoffer worden herkend. Er zijn verhalen bekend dat de politie het slachtoffer benaderd als dader, bijvoorbeeld wanneer er sprake is van illegale prostitutie. Ten tweede zal er altijd worden gekeken of het slachtoffer kan terugkeren naar het land van herkomst. Wanneer er geen bezwaren zijn dan zal het slachtoffer moeten terugkeren. Er wacht echter geen warm welkom, want in veel gevallen is de kans op armoede en kansarme omstandigheden groot en een familie waarbij het slachtoffer niet meer welkom is (zij heeft immers de familie-eer besmeurd). Naast de herwonnen vrijheid heeft het slachtoffer uiteindelijk alsnog weinig kansen en is de kans op terugval reëel.

Vraag van bekiekutmoar:

• Mijn vraag is of zo iemand nou echt nog normaal kan functioneren in de maatschappij, dat hij niet elke keer als hij een leuke vrouw ziet in de kramp schiet van "dat is een goede" en dan beseft dat hij dat niet meer doet. Dat hij met regelmaat 's nachts wakker ligt van de beelden die uit zijn verleden opdoemen van zware mishandelingen en massa-verkrachtingen.

Antwoord Justin

• Goede vraag. Je kunt het het best zien als een aparte instelling per omgeving. Op het moment dat de omgeving vrouwenhandel is, dan bestaat er een andere mindset. Eenmaal thuis wordt er een mentale printplaat verwisseld om te functioneren en in te passen. De mindset van vrouwenhandel is er dan niet. Het switchen went en gaat nagenoeg vanzelf. Wel is de ervaring dat, over tijd genomen, het steeds lastiger wordt om verschillende realiteiten te onderscheiden. Het gevolg is dan asociaal en ongepast gedrag in de verschillende realiteiten, hetgeen weer leidt tot onbegrip en irritatie van de omgeving.

Vragen Swoopie

• Zag jij de vrouwen die je verhandelde nog als mensen en schakelde je je gevoel volledig uit (of negeerde je je gevoel) of was je zo 'ver heen' dat je de vrouwen echt als 'product' zag en ging je ook als zodanig met ze om?
• Wat had dat voor effect op de vrouwen in je leven en om je heen die geen onderdeel van je 'werk' waren?

Antwoorden Justin

• De eerste periode kostte het veel moeite om niet het menselijke te zien. Uiteindelijk werd ik daartoe gedwongen van hogerop. Wanneer ik iemands persoonlijkheid zag dan raakte mij dat ook, het maakte het menselijk. Dat gevoel moet genegeerd worden, dan wel overruled worden. Wanneer ik persoonlijkheid voelde, dan probeerde ik de boosheid naar vrouwen op te wekken, of probeerde ik het geil te maken, eigenlijk alles om het rechtvaardigen. Na verloop van tijd werkte het allemaal niet meer en besefte ik steeds meer wat er gebeurde, wat ik deed en hoe dat niet bij mij past. Ik ben erin gerold en de verkeerde argumenten gebruikt om het te rechtvaardigen. Dus op verschillende momenten een verschillende emotie.
• Bij vrouwen in de realiteit buiten de vrouwenhandel deed ik steevast ook lelijk en ongeïnteresseerd, plaatste denigrerende opmerkingen en maakte gesprekken onmogelijk. Op een gegeven moment merkte ik op dat sommige vrouwen daardoor juist mijn aandacht zochten. Als ik zei “ik trek je aan je staart over de vloer de badkamer in”, dan werden sommige vrouwen juist blij. Ik ontdekte dat er een zekere schare vrouwen bestaat dat precies dat zoekt. Het enige verschil met de slachtoffers was dat deze vrouwen gewoon naar huis gingen.

Vraag Oheng

• Uit wat voor soort gezin komt hij. Was er sprake van alcohol misbruik, hoe was de relatie tussen beide ouders, relatie met broers en zussen, etc.

Antwoord Justin

• Pedagogisch gezien ben ik opgegroeid in een warm en veilig nest. Mijn vader was ondernemer en is erg rationeel ingesteld, iets dat mij uitdaagt. Mijn moeder is zorgzaam, erg creatief en van de harmonie. Met mijn zus heb ik weinig contact en binding opgebouwd omdat contact steevast ontaarde in conflicten. Ik heb er uiteindelijk afstand van genomen. Mijn ouders zijn nog steeds gelukkig getrouwd. Van geweld of enige onveiligheid was geen sprake. Ik heb erg veel vrijheid gekregen om te doen wat ik wilde, als ik dat maar bewust deed.

Vragen van Crazy Harry

• De politiek doet altijd alsof het veel tegen vrouwenhandel wil doen. Zelf geef je via het inleidend bericht al aan dat de politiek er meer aandacht aan moet geven. Nu weten we via het Epstein-schandaal dat er een vaak mensen van de 'elite' en dus ook de politiek betrokken zijn in deze wereld. Had je relaties met mensen die als 'elite' bestempeld kunnen worden (rechters, politici, advocaten, hoge ambtenaren, corporate-level van grote bedrijven, etc.) in dit wereldje? Heb je aanwijzingen dat de elite bewust een oogje dichtknijpt?
• Had je vrouwelijke concurrentie?

Antwoorden Justin:

• Met geld is alles te koop, hoe meer geld, hoe gekker. Het refereren aan de politiek heeft betrekking op het feit dat de politiek zelf ook met het thema in de maag zit. Veel slachtoffers, weinig daders, lage pakkans, groot leed. De overheid moet te vaak kiezen voor de bevrijding van het slachtoffer en daardoor is de dader maar beperkt aansprakelijk - je kunt immers niet een slachtoffer een jaar lang volgen of vragen vol te houden. Het ingrijpen en bevrijden door de overheid/politie is in het voordeel van de dader, in termen als de mate van veroordeling. Mij is geen enkele ‘elite’ bekend, niet in Nederland noch in een ander land. Vrouwenhandel is een proces. Dit proces is ten einde wanneer het product is geleverd, en overal zat wel een ‘pion’ tussen. Mijn antwoord is uiteindelijk op gevoel nee, zeker wanneer je Epstein ernaast zet. Mijn redenatie is dat de ‘elite’ niet koopt, maar dat zegt niets over het gebruik an sich. Ik heb er echter geen enkele aanwijzing voor.
• Vrouwelijke concurrentie? Nee. Er waren voorbeelden waarbij vrouwen wel een ondersteunde taak hadden binnen de gelederen. Denk aan administratieve werkzaamheden, chauffeuren of als onderdeel van een dekmantel. In het boek is Nura daar een voorbeeld van. 

Vragen Krant1989

•  Op Bol.com zijn er een paar inleespagina's van het boek. Daarin kreeg ik een beetje mee dat je een vriendin had terwijl je de eerste klus deed. Hoe kon je toch dat werk doen als je wist wat voor schade werd aangericht aan hun levens? Het ging nog niet eens om het geld maar alleen voor het gevoel/kick? Juist omdat je een vriendin had, zou je dan toch medelevens voelen voor hun?
• Tot hoe jong waren de slachtoffers? En belanden de vrouwen alleen in de prosititie of komen ze ook in een "gevang, desnoods met normale huisinrichting" van een miljardair terecht?
• Heb je dermate spijt dat je iets extra's wilt doen bijv: met het schrijven van dit boek?
• Wat vindt je vriendin/vrouw er van (met betrekking op het schrijven van dit boek)?

Antwoorden Justin

• Mijn vriendin Rebecca, die ik toen had, bestond niet tijdens het werk. Nog los van het gegeven dat ik haar als onwetend en oninteressant duidt. Er was geen wederkerigheid, respect of vertrouwen in de relatie. Ik liet mij verzorgen, maar Rebecca raakte mij niet in gevoel. Ik betaalde en zij voorzag in mijn gemak. Het is nooit mijn kick geweest, ook niet het geld of de macht. Ik wilde vrij zijn, verlost van alle maatschappelijke verwachtingen en ongeschreven regels in het onzichtbare boek binnen een sociaal stramien. Mijn zucht naar vrijheid was zo groot dat het middel of de vorm uiteindelijk irrelevant bleken.
• Er waren twee stromingen. Het gros werd afgeleverd bij tussenhandelaren of pooiers. Zover ik heb begrepen gingen zij in de prostitutie. De ‘beruste’ vrouwen ging naar welgestelde mensen in West-Europa. Ik heb hen nooit ontmoet, maar ik weet wel dat de vrouwen een soort au pair waren, voor het gezin zorgde als een soort PA en rondreed in mooie wagen. Een gouden kooi.
• Spijt vind ik een lastige vraag. Zoals hierboven al gesteld kan ik spijt niet voelen. Met mijn kennis van zaken heb ik de realiteit van de vrouwenhandel beschreven vanuit het perspectief van de dader. Wel had ik wellicht eerder aan de bel kunnen trekken.
• Mijn vrouw vindt het erg lastig, net als iedereen, wanneer het thema vrouwenhandel ineens erg dichtbij komt. Mijn vrouw en ik hebben het hier uitgebreid over gehad en zijn van mening dat het verhaal vanuit het perspectief van de dader verteld moet worden. Het belang, aandacht en bewustwording, is te groot voor ieder zijn ongemak. Dat het boek boze reacties oproept begrijp ik wel, maar dat is niet reëel. Als het om vrouwenhandel gaat knikt iedereen schuchter ter erkenning, maar een gesprek gaat iedereen uit de weg. Het is dan wel erg makkelijk om het eigen ongemak af te kopen met wijzen daar de auteur die juist dat ongemak duidt.