Politie brengt 'papa to be' met gillende sirenes naar bevallende echtgenote
De slogan van de politie luidt: 'Waakzaam en Dienstbaar'. Dat de politie niet alleen wordt ingezet om criminaliteit te bestrijden, blijkt uit de blog van Brigadier Patricia die zij schreef over hoe zij en haar collega een papa to be met kunst en vliegwerk nog net op tijd in het ziekenhuis kregen voor de geboorte van zijn dochter. Een feelgood story tussen de ellende van alledag door 
Patricia: "Via de meldkamer kregen mijn collega Jolanda en ik het verzoek om naar een woning in het centrum van Papendrecht te gaan. Of we een man wilden ophalen en naar het ziekenhuis in Dordrecht konden brengen. Daar lag zijn vrouw te bevallen en de baby kon ieder moment geboren worden.
Het ziekenhuis had de aanstaande vader eerder die avond naar huis gestuurd om nog even te rusten, maar nu ging de bevalling ineens heel snel. Ze hadden meerdere keren geprobeerd de man te bellen, maar hij nam niet op. In een laatste wanhoopspoging belde de verpleging naar de meldkamer met de vraag of de politie misschien kon helpen. Een ongewoon verzoek, maar we hadden op dat moment horecadienst en een extra voertuig vrij, dus besloten we te helpen.
Onderweg naar de woning realiseerden we ons dat de provinciale weg naar het ziekenhuis in Dordrecht, de N3, die nacht was afgesloten in verband met werkzaamheden. De vader zou dus moeten omrijden via Rotterdam. De kans was groot dat hij daardoor de geboorte van zijn eerste kind zou missen. De meldkamer heeft toen geregeld dat de werkzaamheden werden stilgelegd, zodat wij er toch met de vader langs konden.
De man woonde in een appartement. Helaas reageerde hij ook niet op de deurbel, dus belden we aan bij zijn directe buren. Een oudere vrouw stond ons via de intercom te woord. Zij was echter goed op de hoogte van babbeltrucs en inbraken, dus weigerde ze om de centrale deur voor ons te openen. Het was immers ruim na middernacht en wie garandeerde haar dat wij echt politiemensen waren? Pas nadat ze uit haar raam had gezien dat er daadwerkelijk een politieauto voor de deur stond, gaf ze ons toegang tot het pand.
Het duurde nog een hele poos voordat de vader ons gebons op de binnendeur en het roepen van zijn naam hoorde. Even dachten we zelfs dat we verkeerd zaten, maar toen verscheen hij toch met een slaperig hoofd in de deuropening. Het drong niet meteen tot hem door dat zijn dochter ieder moment geboren kon worden. En dat er geen tijd meer was om zelf naar het ziekenhuis te rijden. Met toeters en bellen brachten we hem naar Dordrecht, langs de verplicht pauzerende wegwerkers. Intussen hielden we de vader aan de praat om hem alert te houden. Die arme man was zo van slag, dat Jolanda en ik echt bang waren dat hij van zijn stokje zou gaan. We hebben hem er voor de deur van het ziekenhuis min of meer uitgegooid met de woorden: “Rennen!” We waren precies op tijd; hij kon het laatste halfuurtje van de bevalling en de geboorte van zijn dochter om 01.13 uur nog meemaken."
