Ze werd slechts 17...

17 jaar is ze geworden. Noa Pothoven uit Arnhem heeft na lang lijden afgelopen weekend afscheid genomen van haar vrienden en familie en is zondag overleden in hun bijzijn. Het meisje besloot op 16-jarige leeftijd al dat ze klaar was met het leven. 

Op 11-jarige leeftijd werd ze aangerand en toen ze 14 was werd ze verkracht. Jarenlang hield ze dit stil, maar in de autobiografie 'Winnen of leren' doet ze uit de doeken wat er is gebeurd. Tot haar elfde jaar dartelde ze door het leven, tot ze plotseling zichzelf begon uit te hongeren. Waarom, daar zweeg ze over. Het resulteerde in een jarenlang gevecht tegen anorexia, depressies en PTSS. 

Ze ging kliniek in, kliniek uit. Zonder dat iemand het wist vroeg ze bij de levenseindekliniek in Den Haag naar de mogelijkheid tot euthanasie. Ze kreeg nul op rekest: ze was te jong, haar hersens waren nog niet volgroeid en ze was nog niet uitbehandeld. Vorig jaar in december vertelde ze al tegen de Gelderlander dat ze rust wou en geen pijn meer wilde voelen. 

Afgelopen vrijdag postte ze een emotioneel afscheid op Instagram: "Na veel gesprekken en beoordelingen is er besloten dat ik word losgelaten omdat mijn lijden ondraaglijk is. Het is op." Ze schreef dat ze bewust was gestopt met eten en drinken en dat ze sterke pijnstilling kreeg toegediend. Afgelopen zondag vond ze haar rust. 

 
 
 
Dit bericht bekijken op Instagram

Een verdrietige laatste post. Ik heb lang getwijfeld of ik het hier zou gaan delen, maar heb besloten het toch te gaan doen. Misschien komt het onverwachts vanwege mijn posts over de opname, maar mijn plan lag er al langer dus het is niet impulsief. Ik kom maar meteen tot de kern: binnen max. 10 dagen ga ik overlijden. Na jaren strijden en vechten is het op. Ik ben nu een tijdje gestopt met eten en drinken, en na veel gesprekken en beoordelingen is er besloten dat ik word losgelaten omdat mijn lijden ondragelijk is. Het is op. Ik leef al zo lang niet meer écht, ik overleef, en zelfs dat niet echt. Ik adem nog wel maar ik leef niet meer. Ik word goed verzorgd, ik krijg sterke pijnstilling en ben de hele dag met mijn gezin (ik lig in een ziekenhuisbed in de woonkamer). Ik ben bezig met afscheid nemen van de belangrijkste mensen in mijn leven. Ik kan niet meer bellen en ook amper meer appen. Als ik je niet zelf benader dan lukt het ook niet meer om afscheid te nemen, ik ben heel zwak dus beperk dit tot de allerbelangrijkste mensen. Ik vraag hierbij ook of je me niet wil volspammen met smeekbedes of dit tóch kan, dit kan ik niet meer aan. Het is goed zo. Ga me niet overtuigen dat dit niet goed is, dit is mijn besluit en het is definitief. Liefde is loslaten, in dit geval wel... ❤ Bedankt voor jullie steun altijd. Het is goed zo. Het wordt hier over een tijdje gepost als ik ben overleden, dus dat wordt vanzelf duidelijk. Liefs van Noa 😘

Een bericht gedeeld door Noa Pothoven (@noamaestro) op30 Mei 2019 om 12:42 (PDT)