Antwoord op het Vaasje van Rutte gaat viral

Monique Verlind (DJMO)

Gebruiker @SuperJan besloot gisteren om een open brief te schrijven als reactie op 'het vaasje van Rutte'. Met succes, de brief is bijna 1000 keer geretweet en heeft 1200 likes op het moment van schrijven. 

De tekst van zijn brief luidt als volgt: 

Beste Mark,

Als ik zeg wat een geweldig land hadden we toch, dan zeg jij vast ‘daar heb je die burger weer”.

Maar ik meen het… Wat hadden we samen een ontzettend mooi land gebouwd! We hadden zoveel om trots op te zijn. zoveel om te beschermen, zoveel om mooier te maken.

Nederland was een teer bezit, dat van ons allemaal was.
Een land dat niet perfect was, maar waarin we altijd stappen vooruit zetten.

Dat bezit was broos, was breekbaar. Het kon kapot.

We zagen Nederland als een vaasje, dat we met 17 miljoen gewone en bijzondere Nederlanders vasthielden. Die niet alleen voor zichzelf en de mensen om hen heen een mooi leven wilden, maar die ook bijdroegen aan het leven van een ander- zomaar een ander.

We hadden Nederland nooit als vanzelfsprekend mogen zien. In de snel veranderende onstabiele wereld waarin we leven was er immers maar een klein vonkje nodig, om dat vaasje te breken.
Hadden we maar een premier gehad, die deed wat hij beloofde. En niet mee ging in grote dromen van buurland Duitsland, Brussel en de Verenigde Naties. Die steeds water bij de wijn deed, tot er uiteindelijk alleen een slap zuur aftreksel in dat vaasje zat.
Hadden we maar een premier gehad die de verantwoordelijkheid voelde om dat vaasje vast te houden en het niet in de uitverkoop te doen om mooie grotere dromen te financieren.

We hebben voorbeelden gezien van samenlevingen die hun vaasje hebben vastgehouden of dat tenminste hebben geprobeerd. Kijk naar Groot Britannië. Daar hebben politici en de inwoners zich gerealiseerd wat ze samen hadden bereikt. Nu zitten ze in de chaos. Maar hun vaasje is nog wel heel.

In Nederland zien we ook een groep die zich verantwoordelijk voelt, om een met elkaar iets moois van te maken, om het vaasje weer terug te krijgen en er weer bloemen in te zetten. Mensen die alleen met dat vaasje bezig zijn en hopen dat het nog niet definitief stuk is.

Ik heb ze vergeleken met de schreeuwende mensen op de straten en de pleinen, in de politiek zie je ze ook wel voorbij komen, Mensen die tegen de regen en de wind kunnen roepen wat ze willen, omdat jij er voor zal zorgen dat er nooit een meerderheid is voor hun standpunten, door ze weg te zetten als schreeuwende voetbalvaders.

Het is gemakkelijk om verschillen uit te vergroten tot harde tegenstellingen. Maar je kunt je ook realiseren dat dit land juist zo mooi is geworden omdat we altijd hebben geprobeerd om dit tere bezit, dit mooie Nederland, zo goed mogelijk te beschermen. Juist met dialectiek. Door te staan voor onze waarden, zoals de onaantastbare vrijheid van meningsuiting. Zodat we ooit samen in een scherp debat zelfs de grootste tegenstellingen tot een aanvaardbaar compromis konden brengen.
Het debat dat nu wordt vermeden, haar conclusies en compromissen die nu zo machteloos zijn geworden in het grote geweld van verdragen en conventies en een onbreekbare fractiediscipline.
Afgelopen maanden zagen we het bijna fout gaan toen demonstrerende Friezen die hun kinderen wilden beschermen tegen demonstranten, zwaarder werden bestraft dan verkrachters en doodrijders en pedofielen. Maar de burger hield zich gelukkig in.

Daarom wil ik met deze brief de uitgesproken afspraak die we met elkaar hebben, om samen ons broze vaasje te beschermen bij je in herinnering brengen.

Ik ben ontzettend trots op de mensen om mij heen die ondanks de hopeloosheid van de situatie blijven knokken voor dat vaasje. Die er alles aan doen om het terug te krijgen, misschien in stukken, misschien alleen bezoedeld of met een diepe barst. Die de splinters terug willen pakken met hun blote handen, uit de klauwen van Verhofstadt, Juncker en Merkel. Die omkijken naar een ander. Een arm om elkaar heenslaan. Zij maken Nederland misschien weer mogelijk als soeverein land. Zij zijn Nederland.

Misschien haal je je schouders op Mark. Misschien doe je net of je niet weet waar ik het over heb. Toch gun ik het je nog steeds om hier aan mee te doen. Kom naast ons staan in plaats van tegenover ons. En laten we met zijn allen al die gewone mensen, al die doeners, samen dat bezoedelde vaasje terughalen uit Brussel.

Een Burger.