'Eerst de Spelen, dan misschien euthanasie'

Veel sporters vallen na de Olympische of Paralympische Spelen in een soort zwart gat: vier jaar lang heb je je de pleuris getraind voor dat ene hoogtepunt, en dan is het voorbij. De hele cyclus begint opnieuw, carrières eindigen en ga zo maar door.

Voor de Belgische paralympisch atlete Marieke Vervoort zit een heel ander einde er na de Paralympische Spelen eraan te komen: het einde van haar leven. De 37-jarige rolstoelsprintster lijdt aan een progressieve spierziekte, wat in de laatste jaren dus voor steeds meer problemen heeft gezorgd. 

"Na Rio is het klaar met mijn sportieve loopbaan", liet ze optekenen. Ze wil na de Spelen kijken wat ze nog kan doen, zoals stuntvliegen. "Dat staat nog op mijn bucketlist." Toch heeft ze ook een andere gedachte in haar hoofd: "Langzaam wordt het ook eens tijd om aan mijn euthanasie te gaan denken. Ik heb gelukkig heel veel mee mogen maken ondanks mijn ziekte."

Zo werd Vervoort in 2012 paralympisch kampioene op de 100 meter in het rolstoelracen, ook wel bekend als wheelen. Op de 200 meter was er zilver voor de Belgische, die in Rio de 100 en 400 meter op haar programma heeft staan. Wielemie hoorde pas enkele dagen geleden dat haar wedstrijden in Rio doorgaan, omdat niet bekend was of er genoeg deelneemsters zouden zijn. Vorig jaar won ze in Doha overigens drie wereldtitels, dus dat ze nog altijd tot de wereldtop behoort mag duidelijk zijn.