FOK!toen: The Byrds - Dr. Byrds & Mr. Hyde (1969)

Het is vandaag op de kop af 45 jaar geleden dat het album Dr. Byrds & Mr. Hyde van de legendarische band The Byrds in de Amerikaanse platenwinkels lag. Dr. Byrds & Mr. Hyde was het zevende album van de groep waarop we de meest psychedelische kant van The Byrds te horen kregen, al waren de folk- en country-invloeden van het vorige album Sweetheart of the Rodeo nog steeds duidelijk op deze plaat terug te vinden. Een goeie reden om eens in FOK!toen een blik op deze legendarische band te werpen, die diverse grote hits zou scoren met composities van onder meer Bob Dylan en wiens muziek een grote inspiratiebron zou vormen voor bands zoals The Eagles en The Flying Burrito Brothers.

Het ontstaan van The Byrds
Voor het ontstaan van de groep The Byrds moeten we terug naar 1964 toen Jim McGuinn, Gene Clark en David Crosby gaan optreden als het trio The Jet Set. Elk van de muzikanten had een muzikale achtergrond in de folkmuziek. Zo had McGuinn in The Limeliters en the Chad Mitchell Trio gezeten, speelde Clark met The New Christy Minstrels, en Crosby was bandlid geweest van Les Baxter's Balladeers. In de zomer van 1964 wordt de groep uitgebreid met drummer Michael Clarke. De groep had inmiddels een manager gevonden in de persoon van Jim Dickson en deze regelde een contract voor een single bij het label Electra Records.

Eind 1964 was de Britse Invasie in de Amerikaanse hitlijsten op een hoogtepunt en ook McGuinn, Clark en Crosby besloten om de bandnaam te veranderen in het meer Brits klinkende The Beefeaters. De single met 'Please Let Me Love You' was geen groot succes. Nadat de mannen van The Beefeaters de Beatles-film A Hard Days Night hadden gezien besloten ze dat het tijd werd voor nieuwe instrumenten. Zo kreeg McGuinn een 12-snarige Rickenbacker gitaar, speelde Clarke vanaf dat moment op een echt Ludwig drumstel en ging Clark snaren plukken op een Gretsch gitaar. Ook werd er een nieuwe bassist gevonden in de persoon van Chris Hillman. Nadat jazz-legende Miles Davis een goed woordje had gedaan voor de mannen kregen The Beefeaters een contract bij Columbia Records. Twee weken daarna zou de groep haar naam veranderen in The Byrds.

De Nederlandse single van Mr. Tambourine Man

Mr. Tambourine Man
In januari 1965 gaan The Byrds naar de Columbia Studios in Hollywood om een opname te maken van de nog onuitgebrachte compositie 'Mr. Tambourine Man' van Robert Zimmerman, bij de liefhebbers ook wel bekend als Bob Dylan. 'Mr. Tambourine Man' werd geproduceerd door Terry Melcher en alleen bandlid Jim McGuinn was op het nummer als gitarist terug te horen, omdat de studiobazen nog niet genoeg vertrouwen hadden in de overige bandleden van The Byrds. Naast McGuinn horen we de sessiemuzikanten Hal Blaine (drums), Larry Knechtel (basgitaar), Jerry Cole (gitaar) en Leon Russell (electrische piano) meespelen, terwijl het nummer wordt gezongen door McGuinn, Crosby en Clark.

In afwachting van hun eerste plaat begonnen The Byrds op te treden in de Le Disc nachtclub op de Sunset Strip in Hollywood. Het duurde dan ook niet lang voordat bkende artiesten zoals Kim Fowley, Peter Fonda, Jack Nicholson, Arthur Lee en Sonny & Cher met enige regelmaat werden gespot bij optredens van The Byrds. Toen Bob Dylan in maart 1965 een verrassingsoptreden met de groep gaf begonnen steeds meer mensen interesse te krijgen voor de folkrockband. Nadat de single van 'Mr. Tambourine Man' was verschenen had de groep meteen haar eerste nummer 1 hit te pakken in zowel Amerika als Groot-Brittannië. In Nederland zou de single op de derde plaats van de Top 40 eindigen.

Sweetheart of the Rodeo
The Byrds waren vanaf dat moment een begrip in de muziekwereld en zouden grote hits scoren met liedjes zoals 'Turn! Turn! Turn!', het psychedelische 'Eight Miles High', 'My Back Pages' en 'Mr. Spaceman'. Vanaf het derde album Fifth Dimension liet de groep een meer psychedelisch geluid horen maar de grote ommezwaai volgde in 1968 toen het album Sweetheart of the Rodeo verscheen. The Byrds had al een aantal bezettingswisselingen doorstaan en bestond op dat moment uit Jim McGuinn, die zijn naam had veranderd in Roger, Chris Hillman, Gram Parsons en Kevin Kelley. Het was vooral de aanwezigheid van Parsons, die voorheen in de The International Submarine Band had gespeeld, die ervoor zou zorgen dat het geluid van de groep steeds meer in de richting van de countryrock zou verschuiven.

Nu was de invloed van countrymuziek al terug te vinden in de rockabilly uit de vijftiger jaren en ook The Beatles wisten wel raad met het genre, met liedjes zoals de Carl Perkins-cover 'Honey Don't' en 'I've Just Seen a Face'. Toch waren het The Byrds die als eerste popgroep met Sweetheart of the Rodeo een compleet album met pure country afleverden. Het album was al opgenomen in Nashville toen de mannen te horen kregen dat Parsons nog onder contract stond bij Lee Hazlewood. McGuinn besloot daarop om bijna alle zangpartijen van Parsons te wissen en zelf opnieuw in te zingen. Een besluit dat op zijn zachtst gezegd niet werd gewaardeerd door Gram Parsons. Toen eind 1968 ook nog bekend werd dat de groep naar Zuid-Afrika zou gaan voor een aantal optreden besloot Parsons om de groep te verlaten.

Dr. Byrds & Mr. Hyde
Nadat Gram Parsons de groep had verlaten moesten McGuinn en Hillman snel op zoek naar een nieuw bandlid om hem te kunnen vervangen. The Byrds stonden geboekt voor een optreden op het Newport Pop Festival en besloten om met sessiegitarist Clarence White in zee te gaan. White was ook al op de vorige drie albums te horen geweest maar zou vanaf nu een vast bandlid van The Byrds zijn. Na het optreden op het Newport Pop Festival liet White weten dat hij niet tevreden was over drummer Kevin Kelley en liet weten dat hij wel een betere drummer voor de groep kende. Niet lang daarna was Gene Parsons (nee, geen familie van Gram), met wie White eerder in de groep Nashville West had gespeeld, de nieuwe drummer van The Byrds.

Nog geen maand later zou Chris Hillman The Byrds verlaten, om samen met Gram Parsons de groep The Flying Burrito Brothers op te gaan richten. The Byrds mochten op zoek naar een nieuwe bassist en kwamen zo in contact met John York die eerder als sessiemuzikant had getourd met artiesten zoals Johnny Rivers en The Mamas and Papas. McGuinn besloot ook dat hij vanaf dat moment de enige zanger van de groep zou zijn. Dr. Byrds & Mr. Hyde zou het enige album worden waarop alle leadvocalen door McGuinn ingezongen werden.

Voor de opnames van het album mochten The Byrds eerst op zoek naar een nieuwe producer. Gary Usher, die de vorige drie albums van de groep had geproduceerd, was door Columbia Records ontslagen omdat hij te veel geld had uitgegeven voor de opnames van het album Of Cabbages and Kings van Chad & Jeremy. The Byrds besloten om te gaan werken met Bob Johnston, een producer die vanaf 1965 de vaste knoppenman van Bob Dylan was.

De opnames van Dr. Byrds & Mr. Hyde
Op 7 oktober 1968 begonnen de opnamesessies van het nieuwe album van The Byrds. In tien dagen nam de groep een negental nieuwe nummers op voor de nieuwe plaat. Ook werd er een opname gemaakt van Dylan's 'This Wheel's on Fire' maar deze opname zou het album niet halen, evenals de McGuinn-compositie 'Stanley's Song'. Op 4 december 1968 keerden de mannen terug naar de studio om nogmaals 'This Wheel's on Fire' op te nemen. Ook nam de groep tijdens deze sessie een tweetal liedjes op voor de licht erotische film Candy van Christian Marquand en een medley bestaande uit de nummers 'My Back Pages', 'B.J. Blues' en 'Baby What You Want Me to Do'.

De ontvangst
Op 6 maart 1969 verscheen het album Dr. Byrds & Mr. Hyde in de Amerikaanse platenwinkels. Britse fans moesten nog geduld hebben tot 25 april van dat jaar. Het album werd in Amerika alleen als stereo-persing uitgebracht, terwijl men in Groot-Brittannië kon kiezen uit een mono of stereo-versie van de elpee. Ondanks alle positieve reacties uit de pers zou Dr. Byrds & Mr. Hyde het minst succesvolle album van de groep worden. In de album top 200 zou de plaat niet verder komen dan de 157e plaats. In Groot-Brittannië had de groep meer succes en zou het album de 15e plaats in de album top 100 halen. De single 'Bad Night at the Whiskey', die als opwarmer voor het album was uitgebracht, zou aan beide kanten van de oceaan floppen.

De single van Bad Night at the Whiskey

Het album
Van Dr. Byrds & Mr. Hyde bestaan meerdere uitvoeringen. Zo verscheen op 16 oktober 1968 een proefpersing van de elpee met de volgende tracks:

Kant A:
01 'Old Blue'
02 'King Apathy III'
03 'Drug Store Truck Drivin' Man'
04 'This Wheel's on Fire'

Kant B:
01 'Your Gentle Way of Loving Me'
02 'Nashville West'
03 'Bad Night at the Whiskey'

Op de uiteindelijke uitgave van het album stonden de volgende nummers:

Kant A:
01 'This Wheel's on Fire' – 4:44
02 'Old Blue' – 3:21
03 'Your Gentle Way of Loving Me' – 2:35
04 'Child of the Universe' – 3:15
05 'Nashville West' – 2:29

Kant B:
01 'Drug Store Truck Drivin' Man' – 3:53
02 'King Apathy III' – 3:00
03 'Candy' – 3:01
04 'Bad Night at the Whiskey' – 3:23
05 'Medley: My Back Pages/B.J. Blues/Baby What You Want Me to Do' – 4:08

De her-uitgave van Dr Byrds and Mr Hyde uit 1991

Dr. Byrds & Mr. Hyde zou in 1991 voor het eerst op cd worden uitgebracht. Op 25 maart 1997 brengt Sony het album opnieuw uit in de Lagacy-reeks. Naast het geremasterde oorspronkelijke album treffen we op deze versie ook een vijftal bonustracks aan.

11 'Stanley’s Song' – 3:12
12 'Lay Lady Lay' [Alternatieve Versie] – 3:18
13 'This Wheel's on Fire' [Versie 1] – 3:53
14 'Medley: My Back Pages/B.J. Blues/Baby What You Want Me To Do' – 4:18
15 'Nashville West' [Alternatieve Versie opgenomen in Nashville] – 2:04

In 1999 verschijnt ook een gelimiteerde persing van het album op Simply Vinyl Records. Ondanks de slechte verkoopresultaten van het album zouden veel fans later Dr. Byrds & Mr. Hyde alsnog tot één van de beste albums van The Byrds uitroepen.