'Beam me up, Scotty!' Eeeh... heb je even?

In Star Trek  is het geen enkel punt: een lekker bemanningslid als Seven of Nine, Kamala of Deanna Troi hoeft maar een knipoog richting Scotty te geven, of ze wordt 'teruggebeamd' naar het moederschip, zodat de mannelijke bemanning eventueel 'boldly' kan 'go',  waar 'no man has gone before', of zoiets. Dat ziet er gemakkelijk uit. Maar is dat ook zo? Studenten Fysica van de universiteit van Leicester hebben uitgezocht of dit echt zo simpel gaat.

En het antwoord is… Nee. Tenminste, niet zoals het in Star Trek gaat. In plaats van een fractie van een seconde, zou het versturen en ontvangen van een wezen als een mens of vulcan  maar liefst vijf biljard jaar duren! Ter vergelijking: het heelal heeft een leeftijd van slechts 14 miljard jaar. Dat is dus ongeveer 350.000 keer zo lang als het duurt om een compleet heelal op te bouwen. Niet handig dus.

Het probleem zit hem volgens de studenten voornamelijk in het omzetten van de mens naar data. Iedere cel , ieder stukje DNA moet gecodeerd worden. Dus alle basenparen van elke cel.  En dat is heeeeel veel data. Dit komt neer op 2,6x10 42 bits. Dit is inclusief de informatie die in de hersens verstopt zit.

Om deze data te verzenden is, volgens de studenten dus ongeveer vijf biljard jaar nodig, uitgaande van een bandbreedte van 30GHz. In dat geval is het dus veel handiger om een ruimteschip in elkaar te knoeien, die ordinair met de snelheid van licht kan reizen, want die brengt de babe in kwestie veel sneller op de plaats van bestemming.