'Systematische verkrachtingen in weeshuis Wenen'

Er komen steeds meer verhalen naar buiten over systematische verkrachtingen in een weeshuis in Wenen. Een advocaat van twee zussen die zeggen jarenlang te zijn mishandeld zei dinsdag dat een derde vrouw zich heeft gemeld met verhalen over misbruik in het gemeentelijke weeshuis Wilhelminenberg.

Advocaat Thomas Öhlböck vertegenwoordigt twee vrouwen die zeggen samen met achttien andere kinderen in het weeshuis in de jaren zeventig systematisch te zijn verkracht. De derde vrouw die nu naar voren is getreden zegt dat kinderen in Wilhelminenberg ook aan het eind van de jaren veertig en begin van de jaren vijftig werden verkracht.

Het schandaal kwam afgelopen weekeinde aan het licht. De twee zussen zeggen dat zij en achttien andere weeskinderen regelmatig werden verkracht door een groep van zes of zeven mannen. Volgens de zussen, die nu 47 en 49 zijn, begon het misbruik toen ze zes en acht jaar oud waren en stopte het in hun tienerjaren, toen het weeshuis in 1977 werd gesloten.

Öhlböck sprak dinsdag over de derde vrouw. "Deze vrouw, rond de zeventig jaar oud, vertelt over hetzelfde soort misbruik als dat waar mijn cliënten over spreken", zei Öhlböck. "Daarnaast heeft ze in detail gesproken over twee dodelijke slachtoffers tussen 1948 en 1953. Ze was zelf getuige van een van deze gevallen en heeft indirecte kennis van het andere."

De Oostenrijkse krant Kurier schrijft dat de derde vrouw, die nu 69 is, tussen 1948 en 1953 in het weeshuis woonde. De vrouw zou hebben gezien hoe een docente een kind doodschopte. "Mijn God. Als iemand ademt, zie je de borstkas bewegen (...) er was niets", aldus de vrouw wier naam niet is vrijgegeven.

Volgens de advocaat is er sprake van 'anatomische veranderingen als gevolg van het misbruik'. Uit medische verslagen die hij heeft gezien zou blijken dat de lichamen zijn mishandeld. Öhlböck zei op het moment niet verder in detail te kunnen treden.

De gemeentelijke autoriteiten zeggen geschokt te zijn en hebben toegezegd een onafhankelijke commissie op te richten om het schandaal te onderzoeken. Hoewel de autoriteiten erkennen dat sommige kinderen ernstig zijn mishandeld in Weense weeshuizen, zeggen ze dat het onwaarschijnlijk is dat de verhalen over massaverkrachting die nu naar buiten zijn gekomen tientallen jaren konden worden stilgehouden.

Volgens de Weisser Ring, de instantie die sinds vorig jaar is belast met het onderzoek naar misbruik in door de stad bestuurde weeshuizen, hebben psychologen de twee zussen geïnterviewd en zijn hun verhalen geloofwaardig. Ook Öhlböck zei na gesprekken met de slachtoffers overtuigd te zijn dat ze de waarheid spreken. "De vrouwen zijn absoluut geloofwaardig en authentiek. Een dergelijk verhaal kan je niet verzinnen", aldus Öhlböck.

De directeur van Weisser Ring, Marriane Gammer, zei dat haar organisatie op basis van de gesprekken van de zussen met de psychologen zou adviseren aanklachten in te dienen, 'ware het niet dat deze misdaden inmiddels zijn verjaard'.

Weisser Ring, dat door de het Weense stadsbestuur is gemachtigd schadevergoedingen te betalen aan slachtoffers van misbruik in weeshuizen, heeft de zussen elk 35 duizend euro uitgekeerd. Dat is tienduizend euro meer dan de vastgestelde limiet van 25 duizend euro. Volgens Gammer was het lijden van de zussen echter zo ernstig 'dat het bestuur heeft besloten meer te geven'.

Volgens Öhlböck, die zegt niet te worden betaald om de slachtoffers te vertegenwoordigen, heeft de derde vrouw ook 35 duizend euro schadevergoeding ontvangen. De hoogte van de schadevergoedingen wijst er volgens Öhlböck op dat de vrouwen de waarheid vertellen.

De oudste van de twee zussen zei tegen de Kurier dat 'iedereen aan de beurt kwam' bij de mannen, die de meisjes soms meerdere avonden achter elkaar verkrachtten om vervolgens wekenlang weg te blijven. "We hebben het er in het weeshuis nooit over gehad omdat onze schaamte zo groot was, net als de pijn, de ondraaglijke pijn."

Op de vraag of het personeel van het weeshuis werd betaald door de mannen, zei de oudste zus dat het mogelijk was, 'aangezien ze ons altijd optooiden. We moesten jarretels dragen en mochten onze haren niet afknippen'.

De Kurier berichtte maandag ook over andere gevallen van misbruik bij staatsweeshuizen, die in de jaren tachtig werden vervangen door kleinere centra voor kinderzorg. Volgens Öhlböck hebben sommige slachtoffers gezegd 'te zijn gedwongen hun eigen braaksel te eten, opgesloten te zijn, verhongerd te zijn en te zijn geslagen met allerlei voorwerpen'.

In totaal hebben sinds vorig jaar 343 voormalige weeskinderen die onder toezicht van de stad stonden zich gemeld bij de Weisser Ring met verhalen over misbruik bij Wilhelminenberg, aldus Öhlböck. Volgens de advocaat is het goed mogelijk dat er in totaal duizenden weeskinderen zijn misbruikt.

De Oostenrijkse autoriteiten menen dat, zelfs als het misbruik bewezen zou kunnen worden en de daders opgespoord, vervolging niet meer mogelijk is omdat de misdaden zijn verjaard. Öhlböck bestrijdt dit. Volgens hem ligt de fout bij de bij ambtenaren 'die niet snel genoeg hebben ingezien wat zich afspeelde'.