Column: Beste Michael,

Terwijl je in moordend tempo je laatste kilometers in de Formule 1 aflegt, moet ik onbewust terugdenken aan de tekenende momenten in je carrière.
1994. De FIA vindt sporen van verboden traction control systemen in de software van je auto. Ze kunnen echter niet aantonen dat het systeem ook echt gebruikt is. In Engeland word je gediskwalificeerd na het negeren van een stop & go penalty. In Duitsland wordt je teamgenoot in een vlammenzee gezet omdat er zonder formele toestemming wat aanpassingen aan de tankinstallatie gemaakt zijn. In België word je gediskwalificeerd vanwege te weinig grondspeling. In Italië en Portugal zit je je diskwalificatie uit voor dat incidentje in Engeland, en in Australië ros je Hill van de baan voor de titel.

1995. Nee, wacht, ik ga niet alle tekenende momenten van je hele loopbaan hier opnoemen. Op zich ben ik niet gebonden aan een maximum aantal woorden, maar het zou een te lang, te repetitief en te negatief verhaal worden. Je hele carrière ben je achtervolgd door controverse. Altijd weer de kritiek over die incidentjes met Hill en Villeneuve. Altijd geruchten over illegale driver aids. Altijd gezeur over hoe vaak je van je lijn afwijkt om een positie te verdedigen. Altijd gezeur over het oversteken van de baan bij de start. Altijd gezeur over de verhoudingen binnen het team. Dit jaar nog dat akkefietje in de Rascasse. Kortom: altijd gezeur.

Vorig jaar schreef ik al in een column waarom je nooit echt een held van me bent geworden. Ik zei toen: "En als hij volgend jaar in de laatste race van het seizoen na een heroïsch gevecht met een sterkere tegenstander toch de titel pakt, kan ik altijd mijn mening nog bijstellen." De titel heb je niet gepakt, en of Alonso echt een sterkere tegenstander is waag ik te betwijfelen. Maar de laatste drie races van je carrière waren wel heroïsch, dat moet ik je nageven. Om het op z’n Olav’s te zeggen: mèn, mèn, mèn, wat was jij lekker bezig.

Na de race in China heb ik de foto waarop je Fisichella met twee wielen op het natte gras inhaalt als achtergrond van m'n desktop ingesteld. Niet de eerste keer dat ik een foto met jou erop als achtergrond had, maar in het verleden waren het eigenlijk altijd foto's waarop je werd ingehaald of van een grindbak met heel veel kleine Ferrari onderdelen en rook her en der rond het wrak van je bolide.

Maar serieus, ik ben van mening dat je in China en Brazilië de twee beste races van je carrière gereden hebt. En eerlijk gezegd hebben de uitval in Japan en de vierde plaats in Brazilië me meer gedaan dan al je wereldtitels op een hoopje. Hoe je omging met de teleurstelling in Japan toonde veel volwassenheid, en hoe je je in Brazilië terugknokte na de problemen in de kwalificatie en die lekke band, dat was een prestatie die na de overwinning van Landis in de 17e etappe van de Tour het grootste sportwonder van dit jaar genoemd mag worden. Voor het plaatsen van deze column heb ik nog even moeten checken of je auto niet is afgekeurd door de stewards. Ja sorry, je moet toegeven dat zowel jijzelf als je team toch de reputatie een klein beetje tegen hebben zitten.

Maar je auto beschikte niet over illegale brandstof. Je vleugels bewogen niet meer dan die van de anderen. Je auto was niet te licht en je motor had niet stiekem een paar cc meer inhoud. Je was gewoon heer en meester, en wie je niet gewoon voorbij liet uit respect, dwong je in de fout, of werd magistraal ingehaald. Men zegt wel eens dat je zo goed bent als je laatste resultaat, en de manier waarop jij je leven als Formule 1 coureur hebt afgesloten toont eindelijk, zonder overwinning, zonder titel en zonder controverse, hoe groot je werkelijk bent. Blijft er bij mij één brandende vraag over. Als je zó goed bent, heb je toch niet al dat gezeur nodig om zeven wereldtitels te pakken?