[Column] Nog een keer Dennis...?

Nu het WK voetbal en de bijbehorende beschouwingen van methodmich weer achter de rug zijn, pakken columnisten Bjoro en Da_Sandman de draad weer op. Deze week de eer aan Da_Sandman.

Afgelopen zaterdag nam Dennis Bergkamp afscheid van het voetbal en nam het voetbal afscheid van Dennis Bergkamp. Velen met mij hopen voorlopig. Dennis zegde de voetbalwereld in stijl gedag. Groots, indrukwekkend, stijlvol. En Engels, zoals Dennis na 37 jaar uiteindelijk toch een beetje Denis is geworden. Maar er was, haast vanzelfsprekend, ook plaats voor Dennis Bergkamp, de Hollandse familieman. Waar tijdens de testimonial alle aandacht logischerwijs uitging naar Dennis en zijn talloze voetbalvrienden, straalde zijn vrouw Henrita na afloop. Waar Marco van Basten en Johan Cruijff Dennis misschien wel het mooiste cadeau gaven door acte de presance te geven, zal Bergkamp zelf het meest genoten hebben van de ereronde door het prachtige, fonkelnieuwe Emirates-stadion samen met zijn zoon Mitchell. Opa en oma Bergkamp keken vanaf de tribune toe en zullen hebben geconstateerd dat het goed was. De overige toeschouwers zullen zich tot God hebben gericht en hebben gebeden dat de jongen later in de voetsporen van zijn vader zal gaan treden. De gedachte alleen al moet een siddering hebben veroorzaakt in Londen, dit tot in het oude Highbury gevoeld moet zijn geweest.

Dennis was als kind, net als zijn vader, fan van Feyenoord. Hoewel Amsterdammer, kon de jonge jongen zich niet vereenzelvigen met de hautaine, vaak ronduit arrogante manier van werken bij Ajax. Bergkamp moest niet zoveel hebben van de harde cultuur die in Amsterdam heerste. Het talent zwichtte toch en Ajax werd alsnog, na Wilskracht SNL, zijn tweede jeugdliefde. Achteraf gezien blijft het een rare gedachte dat men het bij Ajax in eerste instantie niet in de nette, wat iele Bergkamp zag zitten. Het ruwe talent volharde, mede door de onvoorwaardelijke steun vanuit het ouderlijk huis. En met succes. Dennis kwam in Johan Cruijff iemand tegen die het helemaal in hem zag zitten. De afloop is bekend. Het zorgenkindje uit de Ajax-jeugd groeide uit tot één van Neerlands beste voetballers ooit. De entree van Marco van Basten en Johan Cruijf tijdens de testimonial voor Bergkamp was in dat opzicht meer dan alleen een mooi afscheidscadeau. Daar, juist op het gras dat het vermoeden deed aanwakkeren dat het groen uit de Meer al die jaren zorgvuldig was bewaard, daar stonden in één wedstrijd de exponenten van drie generaties Nederlandse topvoetballers. En Dennis bekeek het allemaal rustig. Kalm, zoals zijn karakter en zoals zijn ouders hem hebben opgevoed. En zoals Dennis zijn kinderen zal opvoeden.

Het zien van exceptionele voetballers doet altijd verlangen naar meer. Wij liefhebbers wachten op het moment dat zij trainer worden. Sommigen voorzien direct in die behoefte, anderen laten lang op zich wachten waardoor ze, al dan niet bedoeld, een mythe van zichzelf maken. Dennis weet nog niet wat hij wil. Eerst maar eens tijd voor het gezin, zal hij ongetwijfeld hebben gedacht. Dennis zal waarschijnlijk wel beginnen als jeugdtrainer. In Londen, bij Arsenal, maar voor het vaderlandse voetbal is het te hopen dat Dennis zijn opgedane kennis bij een Nederlandse club op de jeugd gaat overbrengen. Bij Ajax, de club die hij eerst zo verfoeide maar later in zijn armen sloot, vergevingsgezind als hij is. Of bij een andere club. Dan neemt Dennis zijn gezin mee en kan het grote wachten op een nieuwe Bergkamp beginnen. En zal ook in Nederland bij die gedachte een siddering rondgaan, die gevoeld zal worden op de huizen op het terrein van de oude Meer.

Afgelopen maandag werd bekend dat een oud-international zijn heil gaat zoeken in Oekraïne. De man die het Nederlands Elftal op het Europees Kampioenschap in 1996 mede langs Zwitserland schoot, gaat spelen voor Metalurg Donetsk. Waar generatiegenoten van hem gaan spelen in Qatar, trainer worden, gaan rentenieren of nog op topniveau actief zijn, gaat Jordi voetballen in een koud en ver land. En hoewel Oekraïne met Dinamo Kiev en Andrej Shevshenko niet behoort tot de voetbal ontwikkelingslanden, is het zacht gezegd een opmerkelijke stap. Jordi groeide op in Spanje, in Barcelona, werd eigenlijk meer Spanjaard dan Nederlander. Anderzijds is het een logische stap. Hoewel Jordi met 9 interlands en een CV waar clubs als Barcelona, Manchester United en Celta de Vigo op prijken zeker een mooie carrière heeft gekend, heeft hij nooit los kunnen komen van zijn achternaam. Velen hadden vergeefs gehoopt op een nieuwe Johan. Gebeden wellicht, tijdens de zo dramatisch verlopen afscheidswedstrijd van vader Cruijff tegen Bayern München. Maar Jordi was zijn naam en werd misschien wel uit ellende ook zijn voetbalnaam. Ik moest bij het horen van het nieuws van Jordi gelijk aan Mitchell Bergkamp denken. Waar de voetbalwereld zal hopen op een nieuwe Dennis, zal de erfenis voor hem ondraaglijk zijn. Zijn vader zal hem niet pushen profvoetballer te worden. Ik hoop eigenlijk dat Dennis Mitchell gaat afraden voetballer te worden. Mitchell zal nooit Dennis worden.

Bjoro, ben jij nog bij profclubs gaan kijken die aan het pezen waren in de provincie?