[Historie] Tour de Dopage 1998
 | Het moest dan eindelijk eens gebeuren met Richard Virenque. De berggeit en hoop op Frans succes zou de Tour de France moeten winnen. Met een sterke Festina-ploeg verscheen hij in 1998 aan de start in Dublin met als doel weer een Fransman op de hoogste trede van het schavot te laten eindigen. Het werd echter een heel ander schavot voor Virenque en zijn ploeggenoten. |
Al voordat er een kilometer gekoerst was, begon het dopingschandaal van 1998 op te borrelen. Willy Voet, een Belgische verzorger van de Festina-ploeg, werd op weg naar Dublin aangehouden aan de Belgisch-Franse grens met een auto bomvol EPO. De hoeveelheid EPO was genoeg om de hele ploeg te voorzien tijdens drie weken Tour de France. Volgens Voet was de EPO echter bedoeld voor eigen gebruik, maar later gaf de verzorger toe dat hij de EPO in opdracht van ploegleider Bruno Roussel had ingekocht.
Na afloop van de zesde etappe wordt geschiedenis in de Tour geschreven. Voor het eerst wordt een gehele wielerploeg uit de koers genomen worden. Tour-directeur Jean-Marie Leblanc besloot tot het uitsluiten van Festina omdat ‘de moraliteit van de Tour en de ethiek van de sport’ in het geding waren. “Het is een grap die getuigt van slechte smaak óf het is een bananenschil om ons te laten uitglijden”, meldde Roussel toen nog volhoudend in zijn onschuld, maar later gaf de ploegleider toe dat de hele ploeg wist dat er stelselmatig naar de verboden middelen gegrepen werd. Richard Virenque was ontroostbaar en verliet huilend de persconferentie op weg naar zijn hotel. Zijn droom op Tourwinst was om zeep geholpen. De Fransman heeft tot op de dag van vandaag ontkend doping te hebben gebruikt.
Meteen daaropvolgend breidt het dopingschandaal zich uit. Een Franse krant onthult dat in maart een TVM-auto in de buurt van Reims met eveneens EPO is gevonden. Op 23 juli wordt ploegleider Cees Priem samen met twee anderen opgepakt. Zelf beweren ze dat de EPO bestemd was voor nierpatiëntjes in een kinderziekenhuis in Moskou. Na een half jaar vast te hebben gezeten, wordt Cees Priem samen met teamarts Andrei Michailov schuldig bevonden aan het invoeren van verboden middelen en het aanzetten tot dopinggebruik.
Ondertussen werd de verontwaardiging groter en groter. De Tour-karavaan is het absoluut niet eens met het optreden van de Franse justitie. Jeroen Blijlevens, toen koersend voor TVM, vraagt zich af waarom er nu pas actie genomen wordt: “Waarom gebeurt dit niet voor de Tour of na de Tour? Omdat ze Festina niet als enige willen laten bloeden. We zijn toch in Frankrijk, of niet soms.” Op 29 juli worden de TVM-renners van hun bed gelicht. Ze worden in het ziekenhuis uitgebreid gecontroleerd. Na het bloed-, urine- én haaronderzoek liggen de coureurs pas tegen twaalven op hun bed.
Het peloton heeft er behoorlijk de pest in en laat ook van zich gelden in de 17e etappe naar Aix-les-Bains. De rugnummers gaan af, de renners zijn in staking en de gehele etappe wordt in wandeltempo verreden. De TVM-renners krijgen de ‘eer’ om als eerste over de streep te komen. Later zouden ze in een etappe naar Zwitserland afstappen en vanuit daar terug naar huis vliegen. De Spaanse wielerploegen wilden eveneens niet langer deelnemen en gaven ook massaal op, zodat er op het laatst sprake is van een gedevalueerde Tour de France. Maar 96 renners kwamen aan in Parijs.
Je zou haast vergeten hoe spetterend deze Tour-editie was naast dit dopingschandaal. Jan Ullrich kwam na de eerste tijdrit in het geel terecht en was na de Pyreneeën nog steeds de leider in het algemeen klassement. Marco Pantani maakte echter grote indruk door de rit naar Plateau de Beille winnen en zou in de Alpen pas zijn grote slag slaan door ook de rit naar Les-Deux-Alpes te winnen. Jan Ullrich komt op een achterstand van zo’n negen minuten binnen en moet de gele trui afstaan aan het olifantje. Toch zal deze tour altijd bekend staan als de Tour de Dopage, waarbij vooral Festina en TVM een hoofdrol speelden. Zij zullen overigens heus niet de enigen zijn, die zich eind jaren ’90 bezondigen aan het snoepen uit de snoeppot. Het blijft natuurlijk speculeren, maar een blik op het algemeen klassement van 1998 geeft aan dat er wel bijzonder veel ‘verdachte’ renners in de top te vinden zijn.
Nummer één Marco Pantani is altijd gedurende zijn carrière omstreden geweest. Zo werd er een injectiespuit met insuline gevonden in het jaar 2000 en was ook meerdere malen zijn hematocrietwaarde te hoog. Later in zijn carrière werd hij met roze trui uit de Giro gezet. De tweede plek was voor Jan Ullrich, die nu een hoofdrol speelt in de Spaanse dopingzaak. Nummer drie Bobby Julich schijnt volgens oud-coureur Philippe Gaumont eind jaren 90 vaak samen met zijn Cofidis-ploeg doping hebben gebruikt. Christophe Rinero, de nummer vier en eveneens Cofidis, is een typische eendagsvlieg (winst in het bergklassement) geweest. Momenteel rijdt hij anoniem rond bij Saunier Duval en heeft sinds 1998 geen enkele spraakmakende zege geboekt.
Om te zeggen dat Michael Boogerd, die zeer knap vijfde werd, (door al deze speculatie) de Tour de France van 1998 had moeten winnen gaat veel te ver natuurlijk. Toch kun je er niet om heen dat eind jaren ’90 het bedrog in het wielrennen erg groot lijkt te zijn. Of dat nu in 2006 nog steeds het geval is, is moeilijk te zeggen. Kon Jeroen Blijlevens vroeger nog met "ik ben nooit gepakt" wegkomen, tegenwoordig is een vaag gerucht al voldoende om geschorst te worden. Hoe het verder zal lopen met het Spaanse dopingschandaal, blijft een raadsel. Het onderste is immers nog steeds niet uit de kan gehaald. Dat Spaanse dopingnetwerk is toch echt niet het enige netwerk? Wie zijn die 150 andere atleten, waarvan bloedzakjes zijn gevonden? Gaan er nog meer coureurs uit de Tour de France genomen worden? Allemaal vragen, waar wellicht de komende drie weken nog een antwoord op zal volgen.
