Column: Een top tien

Het seizoen is afgelopen en na het laatste testwerk en contractonderhandelingen, is de winter nu echt aangebroken voor het Formule 1 circus. Voor jou betekent dat, dat er in je kerstvakantie verdomd weinig nieuws te lezen is. Voor mij als columnist is er niet veel om over te schrijven, wat jouw probleem alleen maar groter maakt. Toch wilde ik jullie toch iets geven om de vakantie mee door te komen: de top tien beste Formule 1 films aller tijden.

Om te beginnen een eervolle vermelding voor alle films met Herbie in de titelrol. Ik heb de Herbie film uit 2005 nog niet gezien, maar ik kan me herinneren dat ik me nooit verveeld heb tijdens de oudere films. Misschien moet ik er wel nog bij vermelden dat ik een jaar of 8 was toen ik voor ’t laatst een film met de koddige Kever zag.

10. Drivel Driven
Voor de duidelijkheid – Driven maakt een goede kans op de eerste positie in het lijstje slechtste racefilms ooit. De enige reden dat ik hem hier ook vermeld, is omdat een Formule 1 fan nou eenmaal moet weten wat Stallone heeft gedaan met z’n jarenlange ervaring in de F1 paddock. Toch zijn een paar scènes de moeite waard. Bijvoorbeeld die met Estella Warren, en verreweg de meest realistische scène van de film, waarin de rijders zich voorbereiden op de laatste race van het seizoen. Mooi shot van Montoya.

9. La Carrera Panamericana
Eigenlijk hoort ook deze titel niet in het rijtje thuis, omdat het geen film is, maar een documentaire over de deelname van David Gilmour en Nick Mason (respectievelijk gitarist/zanger en drummer van Pink Floyd) aan de beruchte Amerikaanse variant van de Mille Miglia. Toch is het een persoonlijke favoriet; een uur lang beelden van racende auto’s gecombineerd met de fantastische muziek van Pink Floyd. Heerlijk.

8. Death Race 2000
Wederom een film met Stallone, maar dit keer een echte cult-hit uit de jaren zeventig. De duistere humor en de kritiek op de menselijke roep om bloed blijft actueel. Natuurlijk is een film over een kust-tot-kust race waarbij deelnemers punten scoren door voetgangers omver te rijden te absurd voor woorden, maar wel briljant in al z’n eenvoud.

7. Michel Vaillant
Verfilming van avonturen van de stripheld met dezelfde naam als de film. Het plot, de humor, de karakters en de racescènes – ze komen allemaal extreem cartoonesk over. Hoewel dat nog te tolereren is in een stripboek, viel het me voor een film met een dergelijk budget tegen. Toch niet echt verspilde moeite, de acteurs, actrices, auto’s en omgevingen zijn vaak een genot om naar te kijken. Misschien vind ik het mooiste van de film toch nog de op de DVD bijgeleverde extra’s – volledige onboard rondes op snelheid tijdens de Le Mans 2002 met de Leader (Panoz) en Vaillante (DAMS).

6. The Cannonball Run
Deze film hoort misschien meer thuis in een rijtje met “Smokey and the Bandit” en “Road Trip”, maar het blijft het verhaal van een grote race. Natuurlijk is het realisme minder dan de Gumball 3000, maar deze is wel grappiger. Gebrek in je opvoeding als je deze film nooit gezien hebt.

5. The Fast and the Furious
Om even een Top Gear term te lenen, deze film heeft de X-factor. Hij is cool. Neigt naar sub-zero. Het is niet het script, het is niet het acteerwerk, zelfs niet de overkill aan publiciteit (en al helmaal niet het vervolg). Het is puur de sfeer van straatraces die deze film weet uit te stralen. Niet op letten dat races die binnen 10 seconden afgelopen zijn in de film regelmatig enkele minuten duren. Als je na de film geen zin hebt om NFS: Underground te spelen of je voertuig tot de nokkenas op te fokken, heb je niet goed op zitten letten. Zover ik weet de enige racefilm ooit die een trendsetter is geweest.

4. Ferrari
Een biografie uit 2003 over Enzo Ferrari, gecombineerd met een vreemd verhaal over Enzo’s ontmoeting met een mysterieuze jonge man. Veel racebeelden zijn blijkbaar opnieuw opgenomen met historische auto’s op het circuit van Imola, zelfs als de bewuste race niet op dat circuit plaatsvond. Dat komt soms wat vreemd over, maar meestal valt het nauwelijks op. Toch gewoon verplichte kost, ook voor de niet-Ferrari fans onder ons.

3. Days of Thunder
Ondanks de "ontwikkeling" van de held blijven de karakters zo goed als 2-dimensionaal, de actiescènes komen niet bijzonder realistisch over en tot overmaat van ramp gaat het over NASCAR races. Waarom dan toch op plaats drie? Omdat het eigenlijk gewoon een remake van Top Gun is, maar dan op wielen. Top Gun is één van de coolste films ooit, dus hoe zou deze film iets anders kunnen zijn? Alleen even opletten dat je voor de start van de film je verstand uit zet en dat zo laat tot de aftiteling.

2. Le Mans
Film uit 1971 over de legendarische 24-uurs race tijdens de hoogtijdagen van de monsterlijke Porsche 917. Men heeft niet de moeite genomen een echt script te schrijven of een plot te bedenken. De race is het plot, en juist omdat er weinig soap-achtige verhalen omheen zijn bedacht is dit één van de beste en meest realistische racefilms ooit.

1. Grand Prix
Dat deze film op één staat in het lijstje minst slechte films zegt meer over de concurrentie dan over de film zelf. Hoewel het een film betreft uit 1966, is dit nog steeds de beste racefilm ooit. Natuurlijk is het plot zwak, en het acteerwerk matig. Misschien is Le Mans zelfs wel de betere racefilm. Maar in Grand Prix zie je Graham Hill, Jim Clark, en vele andere groten van de Formule 1 in de jaren zestig, voor de intrede van multinationale sponsors en futuristische uitvindingen als "vleugels". Deze blik op het racen van toen moet je gewoon ooit gezien hebben.

Natuurlijk ben je het niet eens met deze top tien. Maarja, het is mijn column, en dus ook mijn mening. De reacties zijn er voor jou – laat maar weten wat ik vergeten ben, wat jij de beste racefilm ooit vond, of juist de slechtste. We hebben nog een paar weken te gaan voordat de wintertests weer verder gaan, dus alle suggesties zijn welkom!