Column: Armstrong's motivatie
 | We kennen Lance Armstrong allemaal wel, zo niet dan ben je zeer waarschijnlijk pas geleden onder een grote rots uitgekropen. De eigenwijze Texaan die de laatste zeven jaar de Tour de France heeft gedomineerd. Nu is er weer sprake van dat hij na zijn vertrek uit het peloton dit jaar, volgend jaar toch weer terugkomt om een grote ronde te gaan rijden. Misschien wel om voor zijn achtste Tour overwinning te gaan. Wat zorgt er nou voor dat iemand besluit om zich weer af te gaan beulen, in plaats van fijn met Sheryl in Texas op een paardje over de weilanden te gaan hobbelen? |
Afgelopen week werd het nieuws bekend dat de renner dacht aan een comeback. Dit kwam naar buiten nadat een tijdje daarvoor een artikel in de Franse krant l'Equipe stond waarin Armstrong (zoals gewoonlijk) werd gelinkt aan het gebruik van doping, EPO in dit geval. De renner zou in 1999 positief zijn eerste Tour hebben gewonnen.
In hoeverre dat we dit serieus moeten nemen is natuurlijk de vraag. De Fransen zijn al jarenlang bezig om Armstrong te beschuldigen van dopinggebruik. Het is ook erg opvallend dat iemand vanuit een uitzichtloze situatie, de behandeling van teelbalkanker, toch nog terug kan komen en zo kan gaan winnen. Het blijft altijd moeilijk in te schatten wie er nu gelijk heeft de (toch wel verbazend goed) rijdende coureur, of de mensen die deze renner beschuldigen van het gebruik van doping om tot zijn prestaties te komen.
Het aparte is dat het bericht van zijn terugkomst, en het artikel daarbij, veel zeggen over de motivatie van de Amerikaan. Grote sporters zetten grote prestaties neer wanneer ze nog rekeningen te vereffenen hebben. Armstrong schijnt zelfs gezegd te hebben dat hij wel terug wil komen om gewoon de Fransen nog even te pesten.
Maar ook andere sporters hebben een dergelijke drang. Michael Jordan maakte ook een aantal keren een comeback, vaak was dat naast de drang om te spelen ook omdat hij volgens anderen nog wat zaakjes te regelen had op het veld. Er waren spelers die het aan de stok hadden met His Royal Airness en dat liet hij je dan ook goed weten (en voelen) tijdens een wedstrijd. Toch hoeft die motivatie niet altijd negatief te zijn, maar het kan ook gewoon een ultieme drang tot presteren zijn.
Kijk naar een Michael Schumacher, de Duitser heeft zo'n beetje alles gewonnen wat er te winnen valt. Toch blijft hij doorgaan omdat hij nog niet alle records op zijn naam heeft staan denken velen. Een normaal persoon zou zich misschien al jaren dood hebben verveeld achter het stuur van het steigerende paard, maar Schumacher gaat vrolijk door.
Dus wie weet komt Armstrong wel terug en gaat hij de Fransen laten zien who's boss. De man is er fanatiek genoeg voor en als hij maar voor de kerst begint met trainen dan weet hij in ieder geval zeker dat hij nog steeds een voorsprong op Der Jan heeft.
