Vlag uit na dood kindermoordenaar

Het was een telefoontje van de politie waarmee het nieuws in de huiskamer van de familie Laven kwam. Michiel Stockx, de Assense moordenaar van hun dochter Jessica, is er niet meer. Doodgegaan in de gevangenis. Niemand in de Blokkerse woonbuurt die er van op keek dat in huize Laven prompt de vlag uit ging. Als protest tegen het feit dat Jessica er niet meer is. Als bewijs dat een streep onder dit deel van het drama kan worden gezet. En inderdaad, de vlag ging ook uit als opluchting dat de dader dood is.

Michiel Stockx is dood. Dat is de vrachtwagenchauffeur die in de zomer van 1991 dochtertje Jessica meenam en nooit meer levend teruggaf.
Michiel S. dus. De man die ook nog andere kinderlevens op zijn geweten heeft. De man die zelf doelbewust een dag na de verdwijning van Jessica een dwaalspoor neerlegde bij de recherche in Hoorn. Maar uiteindelijk toch werd gepakt en een bekentenis aflegde. ,,We hebben toen zo'n intens contact gehad met het rechercheteam, we spreken sommigen leden nog steeds'', vertelt Ad Laven.

woede

Marian Laven heeft haar woede over een volwassen man die zoiets doet, na de nachtmerrie in 1991 nooit verborgen. Ook nu niet. ,,Maar nu houdt het op'', zegt ze. ,,Houdt hij op. Hij is uit ons leven. Die man kan nu tenminste geen andere kinderen meer iets doen. Want dat spookt altijd door je achterhoofd. Soms hoor je dat die vent een weekendje op vrije voeten mocht. Ik moest er niet aan denken wat er dan weer had kunnen gebeuren.''

Over een paar jaar ging TBS in

Het dochtertje dat dood is, mocht en kon nooit uit het gezin verdwijnen. Daar zorgden ze zelf wel voor. Door altijd over haar te praten. De moordenaar bleef leven. En speelde door zijn aanwezigheid altijd weer een negatieve rol in het leven van het gezin. ,,Over een paar jaar zou zijn celstraf worden veranderd in een TBS-straf'', vertelt Ad Laven. ,,En wat dan? Proefverlof? Die man weer op straat? Daarom werden we altijd weer geconfronteerd met die man.

Vlag uit voor dode

Wij weten dat het ook wel opmerkelijk klinkt; wie hangt er nu een vlag uit als iemand dood gaat? Maar voor ons is dit ook een moment van opluchting. Een rare opluchting, dat ook.''
Enkele weken geleden werd bekend dat misdadigers als S. ondanks hun celstraf hun WAO-uitkering gewoon doorbetaald kregen. Dat gold ook voor de Assenaar die zijn laatste jaren in de streng bewaakte gevangenis van Scheveningen sleet.

Ad en Marian Laven hebben er wel over nagedacht om een proces te beginnen om die uitkering stop te zetten, of om dat geld te claimen. Hij: ,,We hikten ook erg aan tegen de heisa die dat allemaal weer teweeg zou brengen. Aan de andere kant is het toch ook te gek voor woorden dat zo'n man zoveel geld krijgt. Maar toen die aanslagen in Amerika kwamen, had ik het idee eigenlijk al uit m'n hoofd gezet. Dan wordt dit een futiliteit als je naar die beelden kijkt.

Rouwgevecht

,,We hebben tien jaar geleden een ellendige tijd gehad, maar we vergeten nooit meer hoe iedereen meeleefde'', zegt Ad. ,,Buren, mensen in het dorp, vrienden: pakken post kregen we, ook van mensen die we helemaal niet kenden. We hadden na de moord geen Jessica meer en daar moesten wij het mee doen. Toch vergeten we ook de mooie dingen niet, je leert je vrienden kennen.

Marian Laven heeft het niet over een rouwproces, maar over een rouwgevecht dat al jaren duurt. Jessica is er niet meer. De dader nu ook niet meer. ,,Dit betekent dat wij op een of andere manier een dikke streep onder dit hoofdstuk kunnen zetten'', klinkt het nuchter. ,,Daarmee heb ik m'n dochter niet terug. Mijn eerste reactie vanmiddag op het nieuws van zijn dood was: Yes!. Maar aan de andere kant: hij heeft nog meer kinderen vermoord. Dat heeft hij nooit bekend. Hij had schoon schip kunnen maken en ook die ouders nog rust kunnen geven. Hij had van mij z'n mond wel mogen open doen.''