Incident in België met Italiaans minister
Tremaglia, lid van Alleanza Nazionale (AN) en verantwoordelijk voor Italianen in de Wereld, woont woensdag een herdenking bij van de mijnramp in 1956 in de deelgemeente Marcinelle van Charleroi. Daarbij kwamen 262 mijnwerkers om het leven, onder wie 136 Italiaanse gastarbeiders.
Doorgaans is er voor buitenlandse bewindslieden een officiële ontvangst na afloop. Het voltallige stadsbestuur van de rode burcht Charleroi weigert Tremaglia echter te ontvangen. Er is alleen een ontmoeting met de Italiaanse consul gepland.
Beslissing gemeente
Volgens de kabinetschef van burgemeester Van Gompel van Charleroi heeft het gemeentebestuur het recht zelf te bepalen wie uitnodigingen ontvangt en wie niet. Niet alleen het feit dat de 74-jarige Tremaglia, die in Italië wordt beschouwd als politicus die een 'troostministerie' heeft gekregen, lid is van de AN speelt daarbij een rol. Hij zou in zijn jeugd ook lid zijn geweest van een uiterst fascistoïde organisatie.
Het incident in Charleroi is een vervelende rimpeling in de vijver voor de Belgische regering. Deze nam vorig jaar het voortouw van de Europese boycot van Oostenrijk, omdat de extreemrechtse FPö daar aan de regering deelneemt.
Deze plooi werd uiteindelijk glad gestreken. Ondanks enig gesputter van minister Michel van Buitenlandse Zaken over de regeringspartners van Berlusconi, stelde huidig EU-voorzitter België dat het niet opnieuw zou komen met boycotplannen voor een andere lidstaat.
Van Gompel gaat daar nu recht tegenin. De burgervader zegt de minister niets in de weg te zullen leggen. Tremaglia is in Charleroi een ,,vrij man''. Alleen komt er geen ontvangst. De zet is niet bedoeld om een diplomatiek of politiek incident te provoceren, benadrukt de kabinetschef.
Reactie Tremaglia
Tremaglia trekt zich volgens Italiaanse media van de hele zaak niets aan. Fanfare of niet: ,,Doden zijn doden en dit zijn Italiaanse doden'', aldus de bewindsman, die ook electorale belangen heeft.
Over heel de wereld wonen naar schatting vier miljoen Italianen met stemrecht in hun land van geboorte. In België, dat kort na de oorlog veel Italiaanse mijnwerkers verwelkomde, woont nog zo'n kwart miljoen stemgerechtigde 'ritales' of 'italo-belges'.
