Het leven van Jyske #2

Terwijl Jyske nog lekker in mama haar buik zit, zet ik de puntjes op de i. Zo wordt de kledingkast sluitend gemaakt en wordt er uiteraard bij de Jysk een opbergbak gehaald voor het boxkleed en wat speelgoed voor in de box.. Er lopen immers ook katten rond die alles wel heel erg interessant vinden, die hebben maar al te goed in de gaten dat er iets staat te gebeuren. Ze liggen veel bij Sanne en drentelen veel rond. Verder is alles klaar en mag Jyske komen. Wel wat aan de vroege kant, maar daar maken we ons geen zorgen over. Wanneer buiten de buik betere zorg kan gegeven worden dan binnen de buik, is het zo ver. Dat gaan we zeer binnenkort horen. Maar eerst komt oma nog op bezoek, en opa van de andere kant van de familie.

Wanneer het laatste bezoek is geweest is het aftellen begonnen, oma is mee geweest naar het ziekenhuis en heeft de kleine gehoord middels een hartfilmpje en gezien middels een echo. En blij dat ze was, en trots dat ze was. Ook is er even geoefend met het in- en uitklappen van de kinderwagen en het omdoen van de draagzak, die ze graag zelf wilde geven. Vorige week, toen Sanne jarig was, was oma er ook. Ze bekeek de babykamer en ging door de kledingkast, die inmiddels sluit. Ze keek zo aandachtig en blij. Na 24 jaar wordt zij weer oma! Op de kamer vroeg ze of we nog wat nodig hadden. "We willen nog graag een draagzak aanschaffen", zei Sanne. We hadden al wel gekeken eerder maar tot het bestellen was nog niet gekomen. "Dan krijgen jullie die van mij", zei oma. Alleen, wist ze niet dat dat al werd geregeld met de babyshower, maar dat kon ik natuurlijk niet zeggen. Uiteindelijk kon ik dat wel, toen ik mijn moeder naar het station bracht. Het gaat een wipstoeltje worden want de draagzak, die is immers al binnen.

Voor het eerst in de zwangerschap begint Sanne echt moeite te krijgen en zie ik dus ook voor het eerst mijn zwangere vrouw op de bank met een dekentje, moe van het zwanger zijn. Haar buik is ook echt gegroeid en nog niet uitgegroeid, afgaande van de laatste echo. Terwijl ze tegelijkertijd ook niet stil kan zitten. Wanneer ik even naar de winkel ga, doet zij de afwas, neemt de tafels af en noem het maar op. Zodra de deur open gaat schiet ze de bank op. "Kon je het weer niet laten?" vraag ik. Heel onschuldig en lief kijkend zegt ze "ik heb niks gedaan hoor ..." Hoofdschuddend ruim ik de boodschappen op en ga ik even bij de kleine meid luisteren. Ik leg mijn hoofd op Sanne haar buik en val bijna in slaap, tot Jyske draait in de buik. Het blijft een mooi iets, een leven in de vrouw van mijn leven.

Ondertussen lezen we ons in over de eerste dingen die geregeld moeten worden: het aangeven van het kind, de zorgverzekering, overlijdensverzekering en een bankrekening. Thuis is alles geregeld, maar dit zijn de dingen die pas kunnen als ze er is. Het idee is dat er elke maand wat gespaard wordt voor Jyske, zodat als ze 18 wordt, ze een spaarpotje heeft voor bijvoorbeeld rijlessen, een auto, of wat anders. 

Ook tegen het einde gaan de hartfilmpjes, die we om de dag hebben gewoon door. Het blijft mooi haar hartje te horen kloppen, haar horen schoppen en wanneer ze de hik heeft. Inmiddels kennen ze ons wel, "zijn jullie er weer?" is tegenwoordig de groet. We kunnen gelijk door naar kamer 26, waar Sanne vrijwel altijd ligt. Soms liggen we op de bevalkamer, deze is wat uitgebreider. Na een half uurtje zit het er weer op en vertel ik wat ik van het hartfilmpje vind. Niet dat ik alles weet natuurlijk, ik heb veel geleerd en weet wel een beetje hoe of wat. "Haar hartslag was vrij stabiel, wat laag in het begin maar nadat ze was gedraaid en ik de banden wat strakker heb gezet, lag het wel hoger. Er zijn mooie pieken te zien dus ik zeg prima", zeg ik. De verloskundige voegt er bij toe dat ze daar niks bij toe te voegen heeft en we gaan weer richting huis. Over twee dagen zijn we er weer. En hier, zijn we volgende week weer.