Tong's voetbalverhalen # 214

Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden samenstellen. Je begint eerst achterin, met de laatste man. Ronald Koeman of Ruud Krol zullen voor velen de eerste optie zijn. Misschien gaat de keuzencommissie twijfelen aan het einde van deze post. Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte.

Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld. Toch wereldtoppers geworden. In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie de buit ging verdelen. Deze drie spelers zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Zijn roots lagen bij de amateurs van DWV. Net zoals die van Rijkaard en Gullit.

Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier. Zelfs wereldkampioen met Feijenoord. De tegenstanders van Israël maakten dat ze wegkwamen, met ook nog eens de tank in de buurt. Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was-ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feijenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Boeken kon nog niet zonder z'n favoriete kaarten. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup.

In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals. Volgens Herman Tsjuiphof waren we er toen nog niet ingetuind. De Tsjindval was voor de vijand. Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revanche nemen.

Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen. Nederland liep nog kromgebogen, snakkend naar een bananenbal. Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feijenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan. Zijn enige wedstrijd op het WK-74 eindigde tegen Zweden in 0-0. Typisch voor de kippige Rinus een brilstand.

Na zijn vertrek bij Feijenoord speelde hij dus één seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man op voetballeeftijd die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. Zijn nadagen als voetballer werden zelfs nog vreemder. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij tot z'n 40ste door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feijenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.

Evenals het lek van PEC, de beer van de Meer, top verhalen over hem zou kunnen schrijven. Rinus Israel, een Feijenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, klein hartje. Als gids goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.

tong80