Spreek je sukkel aan

KAF-submit

Een aantal jaar geleden schreef ik in ‘Omdat er Sukkels zijn' over de reden waarom polarisatie optreedt. De luidste stemmen zijn vaak de extreemste stemmen, en we beoordelen anderen op die luide extreme stemmen in hun groep. Toen opperde ik dat we vooral die extreme stemmen eens wat meer moesten negeren, en ze niet zomaar moesten aanzien als mening van de hele groep. Daar ben ik het nog steeds mee eens, maar ik denk dat we meer kunnen doen.

Volgens mij kunnen we ook de extreme sukkels uit onze groep(en) gooien. Het is prima als je een protestmars loopt omdat je oprechte zorgen hebt over de toekomstige huisvesting van je kinderen, maar als er dan een vent met een prinsenvlag naast je komt lopen verwacht ik wel dat je vraagt of 'ie even heel snel wil oprotten. En het is ook best om je af te vragen of we niet beter hadden kunnen reageren op de coronacrisis zónder de doorgesnoven yup die raaskalt over 'hagedis-mensen in de regering' een podium te bieden. Kijk, ik geloof oprecht nog steeds dat de groep extreme sukkels die we hebben behoorlijk klein is. Maar als niet-sukkels dekking spelen voor wel-sukkels door ze ofwel niet aan te spreken of ze zelfs te verdedigen krijgen we toch weer een strontbruin-beeld van de werkelijkheid.

Dit gaat overigens beide kanten op. Politiek links lijkt vaak een klas vol klikspanen waarbij iedereen probeert het meest linkse jongetje van de klas te zijn, en waar je bij elk stukje relativisme of twijfel het risico loopt als nazi de klas uitgebonjourd te worden. En omdat links zo ongelooflijk bezig is met de interne optiek lijkt niemand door te hebben dat de klas er van buitenaf steeds debieler uit begint te zien. Zo bepalen ook hier de meest extreme sukkels het beeld van de hele groep en dat is niet eens gek: niemand legt de sukkels immers een strobreed in de weg.

De vraag is natuurlijk: is het jouw verantwoordelijkheid om jouw sukkel toe te spreken? Want waarschijnlijk vind je het helemaal niet jouw sukkel, maar gewoon een sukkel. Je bent immers niet officieel lid van dezelfde club, en zelfs als dat wel zo was zou je nog kunnen zeggen dat die persoon niet het recht heeft de mening van de club te verwoorden. En technisch gezien is dat is ook zo. Maar als de rest van de wereld jou en jouw sukkel wel als één clubje ziet, en de sukkel sukkelige dingen ziet roepen waar jij geen afstand van neemt, dan ziet de rest van de wereld gewoon twee sukkels. Volgens mij kunnen we meer doen, kunnen we de wereld laten zien dat wij heus geen sukkels zijn, en kunnen we samen zien dat we eigenlijk best dicht bij elkaar staan, ver van het kleine groepje sukkels aan de extremen. Ik zet vol goede moed m’n roze bril weer op. Dit kunnen we.

Dit item is geschreven door Maarten van Kaf.