Ze hebben er schijt aan

Ze hebben er schijt aan

Veel Nederlanders worden bedrogen door hun eigen regering. Niet één keer maar vele keren. Ik vind de toeslagenaffaire, en het gehannes met de schades aan huizen door gaswinning in Groningen wel twee van de ergste voor de slachtoffers. En iedere keer weer komen er dan parlementaire enquêtes met verschrikkelijk dikke rapporten en na ieder rapport verandert er eigenlijk niet voldoende. De afhandeling van de toeslagenaffaire zal nog vele jaren in beslag nemen terwijl slachtoffers tientallen jaren in diepe schulden blijven. Ook worden door alle gezinsellende kinderen uit huis geplaatst.

In Groningen blijven velen in hun onbetrouwbaar geworden huizen wonen. Onderzoeken worden getraineerd door de opvolgende regeringen en dure commissies. Er lijkt geen einde te komen aan het gehannes van de verschillende kabinetten. Wat is dat toch? Waarom wordt het niet gewoon op een eerlijke en begrijpbare manier opgelost? Ze hebben er simpelweg gewoon schijt aan, zij slapen iedere nacht rustig met hun uit het lood geslagen geweten en empathisch vermogen. Geld.

Geld verdienen en partijpolitiek gekonkel zijn grote boosdoeners. In geschreven woorden is de diepe ellende van dit neoliberale vergif niet te duiden. Er zijn geen woorden voor. Ook deze column zal geen impact hebben. Leon de Winter, een van de scherpste columnisten in Nederland, krijgt geen pen in de grond in politiek Den Haag. Je kunt ook het leed niet meer beschrijven van het onrecht dat de vele slachtoffers nog dagelijks aangedaan wordt. Geld.

Uiteindelijk is geld het allerbelangrijkste. Grootverdieners als Shell en de NAM zijn slaven geworden van hun aandeelhouders die met hun dikke beursportefeuilles eigenlijk de dienst uitmaken. Figuren zonder een aanwijsbare verantwoording, behalve de vermeerdering van hun portefeuilles . Ze, Shell en de NAM, hebben er bijna zeventig miljard aan de gasvelden verdiend. De vele kabinetten zo’n slordige driehonderdzestig miljard. En natuurlijk werd het meeste geld in de economie van Nederland gepompt. Maar hadden na de eerste stevige aardbeving de inwoners van de getroffen gebieden in Groningen niet al op een normale manier gecompenseerd kunnen en moeten worden?

Het neoliberalisme is voor een kapitalist een onmisbaar gereedschap. Maar het ‘werkvolk’ laat zich steeds meer horen en eist genoegdoening via hun lonen. Toch zal de wereld van de kapitalist niet snel veranderen want hebzucht is een ziekte die je niet kunt genezen. Het enige wat ze kunnen missen als kiespijn is onrust onder het werkvolk. Groningers en zorgtoeslagslachtoffers zouden zich moeten verenigen en ik kan mij dan voorstellen dat er dan grote burgerlijke ongehoorzaamheid zal zijn. Anders dan Oekraïense en Russische slachtvelden die ook een diepe onrust veroorzaken maar voor de meeste grootverdieners alleen maar gunstig zijn. Nee, ik kan mij voorstellen dat een grote en wijdverbreide ongehoorzaamheid de eerste nagel van hun verdiengrafhuis is.