Met zijn knie tussen haar knieën

Ik heb nog niet eerder zo erg gevoeld dat het niks uitmaakt dat ik ga stemmen als in deze verkiezingen. Om het grootste gedeelte van rechterflank wordt cordon sanitaire gezet. Onze linkse broeders en onze teflon koorknaap Rutte hebben het zo beslist. Dat je op deze wijze meer dan een miljoen kiezers buiten spel zet, zal ze een dikke rotzorg zijn. Democratie? Jawel, maar alleen als het links bevalt.

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik keek graag naar Jinek en Op1. Ik keek het nog wel eens terug. Niets van dit alles boeit mij nog, ik flikker het uit en kruip veel te vroeg mijn bunker in. Voordeel is dat ik dit dan weer schrijf rond een uur of vijf in de ochtend. Nadeel is dat ik rond zeven uur al een bakkie of zes koffie op heb en m’n ontbijt al achter de kiezen heb.

M’n ogen stuiteren mijn oogkassen uit van de cafeïne. Alweer het gezeik van de ’Hells Angels van WNL. Welmoed? Brrr. Anticlimax, ook onder mijn ochtendjas. Maaike gaat nog, maar het lukt mij weer niet om langer dan tien minuten te kijken. En dat terwijl ik haar zo leuk vond toen ze het wonder van de partij DENK, Kuzu, neersabelde. Wat een prachtuitzending. En nu? Nu dat domme gelieg relativerend. Weer zo’n pathologische leugenaar van een politieke partij met een door hem/haar uitgekozen gast. Vanochtend de SGP die een ‘huisvrouw’ had uitgenodigd. Jawel, een huisvrouw, waar vind je die nog? Bij de SGP, juist. Om te kotsen: het aanrecht als haar enige recht. Met de eindverantwoording voor je kinderen, altijd. En wanneer je dodelijk vermoeid je bed induikt, duwt je man zijn knie tussen die van jou, stopt z’n heilige kruis in dat van jou en fluistert dat je Gods lievelingsvrouw bent. Na de heilige geest de vader en de zoon in jou leeggespoten te hebben flikkert hij van je af zonder zoenen uiteraard. Je gaat naar de plee, want je hebt geen zin om iedere dag je nest te verschonen. Je let extra op je pil want vergeten is nog minder tijd voor jezelf.

O god, voordat ik de afstandsbediening alweer pak, zie ik nog net Klaver voorbijschuiven. Die man probeert zo verschrikkelijk gewoon te doen dat het ongewoon wordt. Nog een stukkie wanneer hij thuis is, een geel trainingspak. Zoals ik al zei: ‘zo gewoon dat het ongewoon wordt.’
Ik ben het zat en heb nog nooit zo weinig tv gekeken als de laatste weken. Ik kan het niet meer aan. En dan het goede nieuws via de mail: ik ben in week elf of twaalf aan de beurt voor een prik, AstraZeneca. Het vaccin dat al net zo betrouwbaar lijkt te zijn als onze politici.