Terugblik op 2020 ...

2020 was een bewogen jaar, voor iedereen. COVID-19 overheerste het nieuws en Nederland. Tijdens de eerste lockdown bleef ik braaf thuis, de Westerborkwandelingen lagen stil. Ik zag mijn kinderen zes weken niet omdat een van de jongens wat verkouden was.

Toen de lockdown opgeheven werd pakte ik het wandelen weer op. Wat had ik dat gemist. Langzaam bouwde ik m’n afstanden uit. Liep ik in november 2019 nog maar krap aan 15 kilometer aan één stuk, op tweede kerstdag 2019 zou ik met qltel samen m’n eerste dertig kilometer aantikken en tijdens de Westerborkwandelingen liep ik steeds vaker rond de 30 kilometer op een dag. Op 19 september werd dat 43 kilometer voor Pink Ribbon, wat ik toen al ver vond, niet wetende dat ik een goede twee weken later op 3 oktober de zestig kilometer zou aantikken tijdens de Hartstocht. Uiteindelijk zou ik in 2020 ruim 3300 kilometers maken.

Ik kreeg na het lopen van de Hartstocht wel trek in een Kennedymars, en ik nam me voor die in 2021 te gaan lopen. Toen kwam Slaapmeisje op mijn pad. Ik wilde dolgraag iets voor haar doen en besloot de Kennedymars naar voren te halen. Op 23 oktober 2020 zou ik 80 kilometer in één ruk uitlopen om Slaapmeisje en haar zoon Milo naar hotel Okura te sturen. Dat is gelukt en ik kreeg een bijzonder mooi dankgeschenk van haar terug. Tweegesigneerde exemplaren van haar boeken: Schaduwkracht en Loslaten plus een wijnglas met een wijze levensles daarop: Vier het Leven! Een geschenk dat ik de rest van m’n leven zal koesteren. Afgelopen maand overleed Slaapmeisje aan de gevolgen van uitgezaaide kanker.

2020 was ook een jaar waarin ik meerdere familieleden ben verloren. Mijn neef die in april dit jaar door depressie zelfmoord pleegde. Mijn oom die na een kort ziekbed aan de gevolgen van longkanker is overleden. De beste vriend van mijn vader, die na de dood van mijn vader vijftien jaar geleden, altijd op de achtergrond over me waakte, die onverwacht stierf.

Nee, 2020 was geen leuk jaar te noemen. Wel een bijzonder jaar. Een jaar waarin ik mensen ben verloren, maar ook nieuwe dierbare vrienden heb gemaakt. Een jaar waarin ik leerde dat falen niet erg is, als je het maar niet opgeeft. Een jaar waarin ik leerde m’n grenzen op te zoeken en ze te verleggen. Een jaar waarin ik leerde dat angst relatief is en dat het leven komt zoals het komt. Ondanks COVID-19 en al het slechte nieuws en ervaringen heb ik het gevoel dat ik afgelopen jaar de jackpot heb gewonnen.

Om met de woorden van Slaapmeisje af te sluiten: Vier het leven mensen… je leeft maar één keer dus geniet van je dierbaren en tel je zegeningen.