Tong's voetbalverhalen #69

Deze voetballer toverde met de toverstaf aan de voeten. Kleurrijk en glanzend. Net zoals "onze" Dennis lijkt-ie in ons geheugen geen doorsnee, gewoon doelpunt te hebben gemaakt. Hij leek zich te schamen voor een intikkertje. Dat was voor het gepeupel.

Luc Nilis voetbalde in de verkeerde tijd voor het verkeerde land. Zijn genialiteit werd in België genegeerd en ingeleverd voor het verdedigende systeem. De verdedigende stellingen werden opgetrokken en werden belangrijker gevonden dan een wereldspits in stelling te brengen. Met die Nilis zou België tegenwoordig op ieder groot toernooi favoriet zijn. Nilis moest het in interlands doen met een sporadische hoge bal. Bij Anderlecht kregen buitenlandse aankopen meer waardering.

PSV zag zijn grootsheid wel. Bij PSV zou ie furore gaan schrijven. Nilis was een kunstenaar. betoverde het publiek. Het ene wonderdoelpunt na het andere. Verliezen tegen Barcelona maakte niet uit. Zijn wonderdoelpunt staat in ons geheugen gegrift. Met zijn voeten sprak-ie boekdelen. Hij deelt zijn sterren-positie bij PSV met Romario en Ronaldo. Skieten Willie ook natuurlijk. Ronaldo noemde hem laatst de beste speler waar-ie mee samen heeft gespeeld. En dat uit de mond van een Braziliaans wonderkind.

Zelden heeft een voetballer wraak genomen zoals Lucie Nilis op België. In Nederland werd-ie voetballer van het jaar. Dat zijn er meer geweest. Maar niet in het jaar dat Ajax de wereld veroverde door in 1995 de CL te winnen. Zijn tranen, en van zijn vrouw, waren oprecht. Op het podium, toen-ie gekozen was tot voetballer van het jaar, stond een trotse geniale Belg. Ik huilde met hem mee. Had medelijden met België, dat ze zo'n voetballer jarenlang hadden ondergewaardeerd.

Een kunstenaar. Zijn voeten als penselen, met de fluwelen streling van Breugel. Eeuwig op ons netvlies gebrand. Als een meester uit de gouden eeuw, door een Philips-lampje in de spotlights gezet.