Ik blijf maagd!

Lolo Jones, een Amerikaanse topatleet, die zich tijdens haar sportcarrière toelegde op de 60m en 100m horden én in 2013 ook goud pakte op de wereldkampioenschappen bobsleeën.
Een intrigerend verhaal, haar verhaal. Ze meldde al vroeg aan de wereld, en dus ook aan alle potentiële dates dat zij maagd wenste te blijven tot aan haar huwelijksnacht. Een mooi streven. Ze is nu 37 en alleen, het lijkt wel of zij zich met die wens besmet heeft gemaakt. Waar het vroeger nog een must was maagd te zijn en blijven staat het tegenwoordig gelijk aan een ernstige geslachtsziekte hebben.

Google maar even, ze ziet er leuk uit, ik wilde ‘lekker’ schrijven maar dat is dat weer een ander beeld van mij wat ik met haar zou willen na een eerste date en dat is precies wat zij niet wil. Het gaat dus niet gewoon om je driften uit te voeren als mens (man en vrouw) maar om van elkaars liefde te genieten. Logische uitkomsten van die liefde worden onderdrukt. De ‘dunne draad’ kan nog steeds door de altijd te nauwe opening van de naald glijden. Mijn moeder had zulke naalden maar ook naalden waar een touw doorheen kon. Die werden relevant na de huwelijksnacht, ach ik lul maar wat.

Wat is er mis met elkaar te verkennen op lichamelijk gebied? Ik ben ook opgegroeid onder het gezag van Jehova’s getuigen. Mijn ouders voelde zich geroepen hun kinderen een hel op aarde te geven, ik heb in ieder geval nog nooit een lichtend pad gezien in deze sekte. Mijn eerste vrouw in deze sekte was ook gelijk de vrouw waarmee ik trouwde en ook zij vond dat seks voor het huwelijk verboden was. In tegenstelling tot Lola Jones werd het ons dus opgelegd terwijl het Lola haar eigen keus was. Ik weet nog goed dat ik ongeveer een maand voor mijn huwelijk met haar op bed lag en dat we elkaar zoende. Een onwerkelijk gevoel door een tegennatuurlijke strijd in mijn hoofd: “Het kan niet, het mag niet, de bijbel zegt”. Niet God zegt maar door mensen opgeschreven teksten weerhielden mij ervan om mijn hand in haar slip te laten verdwijnen en eindelijk eens te voelen wat dar nu precies zit. Ik had het wel eens vluchtig gevoeld bij een buurmeisje toen ik 15 was of zo, maar nooit uitvoerig.

Na veel geklooi van onze handen over stof, wat steeds natter werd ging ik uiteindelijk na een uur op haar liggen. Ze stribbelde niet meer tegen en opende uiteindelijk haar benen. We hadden ons ondergoed nog aan. Behendig en snel schoof haar broekje opzij die van mij lag al bloot en totaal klaar voor de aanval. Vlak voor de sluisdeuren bleken haar sluisdeuren dicht te blijven, beslist door onze angsten, primaire angsten voorgoed verloren te zijn. Ik liet mij van haar afrollen en had het gevoel een bak zoutzuur gedronken te hebben, mijn hele lijf verzuurde en dat van haar ook. Tot zover mijn ervaring met ‘onthouding’. Toen wist ik dat het hebben van schuld als een loden deken over je ziel ligt.

Lola Jones’s wens is er een uit begin 19e eeuw. Haar puzzel is nu af, ze weet nu waarschijnlijk wel wat ze wil maar er is geen enkel puzzel meer die zich met haar laat matchen. Maagd willen blijven is tegennatuurlijk, ook voor de bruiden van God, de non. Ook voor de priester die celibatair wenst te blijven. In dat opzicht kun je zeggen dat God wreed is door bij ons wel het verlangen in te brengen maar de uitvoer wens te begrenzen. Zo’n God ken ik niet en ik heb een hekel aan alle ‘geloven’ die dit belijden. Rot op man!