Tong's voetbalverhalen #36

Waarom zijn voetballers publiekslieveling? Iets ongrijpbaars. Tsjeu la Ling en Simon Tahamata bij Ajax, Berry van Aerle en Ralf Edström bij PSV. Bij Feijenoord had je Joszef en Coentje. In het legendarische voetbaljaar 1988 werd het een trio met Wlodi Smolarek. Eerst werd-ie met Widzew Lodz nog twee keer landskampioen en één keer bekerwinnaar. In totaal kwam hij zestig keer uit voor het Pools voetbalelftal, waarvan acht keer als aanvoerder. Zijn hoogtepunt met het Poolse elftal was het behalen van de derde plaats bij de WK-eindronde 1982 in Spanje. Samen met Zigbienk Boniek vormde hij dat toernooi een illuster duo.

De sympathieke Pool koppelde snelheid en loopvermogen aan techniek, en strijdlust aan souplesse. Je hoefde geen Feijenoorder te zijn om van Wllodi te genieten. Helaas heeft ie maar twee seizoenen voor Feijenoord gespeeld. In crisisjaren maken bestuurders rare beslissingen. Bij Feyenoord zijn daar geen crisisjaren voor nodig. Feijenoord kocht andere buitenlanders en Wllodi ging voor FC Utrecht spelen.

De sluwe spits speelde zelfs 6 seizoen voor de club uit de domstad. Menig Feijenoorder krabde zich achter de oren. Hoe dom konden ze zijn deze geweldenaar, die ook bij Eintracht Frankfurt furore maakte, te verkopen? Zijn zoon deed het ook goed nadien. Ebi ging in zijn voetsporen mee en ging bij Feyenoord spelen. Echter niet op het hoge niveau van zijn vader. Wlodi Smolarek overleed jong. In zijn slaap, op 54jarige leeftijd. Een nachtkaars die zijn laatste adem uitblies. Gebed in een lichtend voorbeeld. Smolarek, één van de grootste Poolse voetballers ooit. Utrecht en Rotterdam mogen er namens Nederland trots op zijn. Wllodzimiers Smolarek speelde zijn laatste interland op de dag dat ik dertig werd. 14 oktober 1992. Uitgerekend tegen Nederland. Weer een cirkel die rond werd.