De magische veertig

Volgende week word ik 40, iets waar ik zwaar tegen opzie. Ik voel me totaal nog geen 40. Ik loop het liefst in een trainingsbroek en op sportschoenen rond, in plaats van in 'nette kleding'. Ik draag een nijntje-rugzak in plaats van een schoudertas zoals de meeste vrouwen. Ik trek me van de rare blikken die ik soms krijg, niets aan.

Ik doe wat ik leuk vind om te doen, hoef niet te werken voor m’n geld, heb leuke vrienden en ga er graag alleen op uit. Maar toch: die 40... die steekt. In plaats van een dertiger ben ik ineens oud. Mijn moeder overleed toen ze 50 was, mijn vader was 54 jaar. Ik roep al jaren dat ik de zestig ook niet haal. Het feit dat ik nu 40 word betekent dat ik ineens reëel dichter bij m'n dood ben dan toen ik nog een dertiger was.

Ik zou het liefst mijn verjaardag overslaan. Onderduiken en doorleven als 39-jarige in plaats van als veertiger. Maar ja, dat is biologisch gezien onmogelijk, dus probeer ik er maar het beste van te maken. Met nog maar twintig jaar te gaan moet ik tenslotte uit het leven halen wat er in zit, nietwaar?