Magistrale manoeuvres in Moskou (18)
John Beringen is bekend geworden door o.a. zijn boek ''Het verschijnsel Bob Evers'', hetgeen inmiddels een veel gezocht collectors-item is geworden. Geïnspireerd door de unieke opzet van de Bob Evers- verhalen besloot hij een eigen serie op te zetten: de ''Fred Huizinga-serie'' ''Magistrale Manoeuvres in Moskou'' is het eerste deel uit een trilogie.
Hoofdpersonen zijn drie jongens uit Utrecht van begin twintig jaar oud, t.w.: Fred Huizinga, die bij zijn vader in de zaak (een metaalbedrijf) werkt op de afdeling verkoop, Peter Heygraaf, advocatenzoon en student rechten en Hans Verlinden, die werkzaam is op het administratieve vlak via uitzendbureaus. Het verhaal speelt zich af in 1992; ruim een half jaar na de val van het ijzeren gordijn. Met toestemming van zijn uitgever en John zelf mogen we dit boek als feuilleton hier plaatsen. Mocht je de eerdere delen gemist hebben, een link naar de eerdere delen staat onderaan.
"Laten we het dus als volgt afspreken," zei Oljev toen ze weer in het kantoor stonden, "u belt mij maandag op en dan komt u gewoon weer hier naar toe." Peter knikte en gaf hem een hand. "Ik zal u uitlaten," sprak Oljev nadat hij Michael eveneens een hand had gegeven. Toen ze met hun drieën achter elkaar het gangetje inliepen, zag Peter dat de deur aan het eind van de gang openstond. Hier bleek zich een klein keukentje te bevinden. "See you later," zei Oljev bij wijze van afscheid toen hij de buitendeur opende. "See you later."
VOORBEREIDINGEN
Toen Hans en Fred de hal van het jeugdhotel waren binnengelopen, bleven zij een moment staan. Verbaasd keken ze om zich heen. En daar was ook wel reden voor! Om gewoon te zeggen dat de hal groot was, is zwak uitgedrukt; de hal had gigantische afmetingen. Men moest eerst door de lounge lopen voordat men de receptie bereikte. In die lounge stond een dusdanige verzameling van wit lederen meubilair dat er met gemak 150 man kon zitten. De ruimte tussen de receptie en de lounge werd aan weerszijden in beslag genomen door twee enorme zuilen waarin zich elk 4 liften bevonden. De rechter zuil werd omgeven door een trappenhuis dat deed denken aan de entree van de een of andere Griekse tempel.
"WAT een ruimte," bracht Hans uit, "ze hadden bij de ingang wel een paar fietsen mogen neerzetten." Fred knikte afwezig. Hij had wel eens eerder in een hotel gelogeerd, maar iets dergelijks als dit had hij nog nooit aanschouwd. "Het is kolossaal," zei hij tenslotte. "Kijk, daar links achterin heb je de receptie," merkte Hans op. Fred keek in de richting die Hans aanwees. Inderdaad: heel in de verte zag hij een lange balie. "Trek je wandelschoenen maar aan," bromde hij terwijl hij in beweging kwam. Toen ze eenmaal bij de receptie waren aangekomen, vertelde een juffrouw hen desgevraagd dat het inderdaad mogelijk was om in de lounge wat te drinken te laten bezorgen op voorwaarde dat er direct werd afgerekend.
"Dat is mooi," zei Fred, "laat u alstublieft vier glazen Fanta brengen." Hans maakte een geluid dat deed denken aan een hik. De juffrouw pakte de telefoon. "Kom mee Hans, we gaan zitten." Terwijl ze naar het dichtstbijzijnde zithoekje liepen, begon Hans te sputteren: "Ga jij drie glazen Fanta zitten slempen?" "Ja, natuurlijk," antwoordde Fred luchtigjes, "anders had ik ze toch niet besteld? Het eerste glas is voor de dorst, het tweede voor de smaak en het derde om af en toe een nipje van te nemen. Dan ben jij precies halverwege jouw glas." Hans zei niets en schudde zijn hoofd.
Twee minuten later verscheen er een ober met vier glazen Fanta op een rond dienblaadje. Hij bleef even staan en keek zoekend rond. Fred zwaaide even ten teken dat hij degene was die hij zocht. De ober keek even snel van de twee jongens naar de vier glazen en kwam weer in beweging. Vervolgens zette hij twee glazen bij Fred neer en twee bij Hans. "Do you speak English?" vroeg hij. "Yes," antwoordde Fred. Hierop noemde de ober in het Engels het verschuldigde bedrag. Fred knikte en wrong zijn hand in zijn broekzak; na even gefriemeld te hebben, vond hij het pakje roebels. "Here you are," zei hij toen hij hem een paar bankbiljetten gaf, "you can keep the change." "Thank you, mister." De ober knikte vriendelijk en wandelde weer weg. Hans schoof een van zijn twee glazen naar Fred, nam zijn eigen glas en nam hier een slokje van. Hans had iets wat willen zeggen, maar keek met verbazing toe hoe Fred het glas in één teug achterover sloeg. "Ha, dat gaat er wel in," verzuchtte hij. Hij zette zijn glas neer en nam het tweede. Na hier een paar slokken uit genomen te hebben, zette hij het weer neer en verklaarde kalm dat het zo wel uit te houden was. Ze spraken over de missie van Michael en Peter en gisten wat ze aan de weet zouden komen. En dat deden ze nog toen de twee genoemde personen puffend en zwetend binnenkwamen.
"Jullie hebben de keeltjes wel vochtig gehouden," zei Peter terwijl hij op de vier lege glazen op het tafeltje wees. "Kunnen wij ook wat krijgen?" Inmiddels waren hij en Michael gaan zitten. "Ik heb maar één glaasje gedronken," zei Hans verontwaardigd, "de rest is allemaal van hem." Fred stond op: "Ik zal gaan bestellen voor jullie, maar wacht dan even met vertellen totdat ik terug ben." "Doen we," beloofde Peter, "wij moeten toch eerst even een plattegrondje tekenen. Hans, geef me even pen en papier, wil je?" Hans haalde uit de binnenzak van zijn colbert een balpen benevens een stukje papier en overhandigde dit. "Dank je." Peter begon te schetsen. Inmiddels was Fred weer teruggekomen. “Kijk,” begon Peter terwijl hij de tekening aan Hans en Fred liet zien, “dit is de indeling van het gebouw.” "Hebben jullie het hele gebouw bezichtigd?" vroeg Fred verbaasd. "Nee," antwoordde Peter, "alleen de gang, het kantoor en de garage. De rest hebben we in kaart kunnen brengen op grond van onze waarnemingen van buitenaf. We weten bijvoorbeeld niet of die opslagruimte inderdaad één groot vertrek is; dat gokken we maar." Fred knikte bevestigend. “Maar vertel eerst hoe jullie onderhoud is verlopen,” verzocht hij.
In het kort gaven Peter en Michael weer wat er allemaal besproken was. Ze waren daar net mee klaar toen de ober verscheen en de bestelling neerzette. Fred rekende af met de man waarop deze weer vertrok.
"Laat mij die tekening nog eens zien," verzocht Hans. Michael schoof deze naar hem toe. "De achterkant van die opslagruimte hebben jullie natuurlijk niet gezien," zei Hans terwijl hij de tekening bestudeerde. "Nee," sprak Michael, "mogelijk zitten daar ook van die tuimeldeuren."
"Wat mij bijzonder interesseert, is dat dienblad," zei Fred op nadenkende toon. "Ja, dat is waar ook," zei Peter, "Michael, wat zei Oljev precies toen die andere knaap met dat blad binnenkwam?" Michael dacht een ogenblik na: "Woordelijk zei hij: "Moet dat beslist nu?" waarop die andere man reageerde met: "Ik heb er nog niet eerder de tijd voor gehad." "Juist," bromde Fred, "dat is heel merkwaardig, want die andere... weet je zijn naam overigens?" "Ja," knikte Michael, "hij stelde zich voor als Leonov." "Nou," ging Fred verder, "die Leonov was vrij snel weer terug op het kantoor?" "Hij was in ieder geval te kort weg om zèlf die hompen brood opgegeten te kunnen hebben," reageerde Peter. "Weet je wat IK denk?" zei Fred langgerekt. “Dat die etenswaar voor iemand anders was,” ried Peter. "Goed geraden; voor iemand die opgesloten zit." "Voor Igor Proliv." Het was Hans die dit zei. "WAAR zit hij dan opgesloten?" ging hij verder, onderwijl weer op de plattegrond turend. "Het kan niet anders of dat moet in dat ene vertrek met die stalen deur in de garage zijn," merkte Peter op. "Ja, nou nog eens wat," sprak Michael met zijn vingers knippend. "Waarom moest die Leonov per sé die KamAZ starten?" "Om mij als Hollander onder de indruk te brengen van een stukje Russisch constructiewerk," antwoordde Peter laconiek. "Aan je schoenzolen," schamperde Michael, "om eventueel gebonk en geschreeuw te overstemmen zul je bedoelen." Wederom viel er een stilte. Het was Fred die begon te praten: "Theoretisch is dat natuurlijk mogelijk, maar laten we ervoor waken dat onze fantasie niet met ons op de loop gaat. Ik denk niet dat ze Proliv zomaar in een kast hebben opgesloten. Da's veel te gevaarlijk, man...." Hij zweeg. Dat Proliv ergens in dat bedrijf, en misschien had dat typische gebouw wel een heel grote kelder of souterrain, was opgesloten, was welhaast zeker; nee, er was nog een andere kwestie waar Fred aan dacht. De anderen hadden Fred vol verwachting aangekeken toen deze zo plotseling zweeg. Nu zat hij peinzend naar de plattegrond te staren.
"Kom op, Fred, vertel ons wat er in jouw hoofd omgaat," drong Peter aan. "Ja, jullie moeten weten dat mij ineens iets totaal anders te binnen schoot," begon Fred. "Mijn vader had van Igor gehoord dat hij vier chauffeurs in dienst had. Als we er van uitgaan dat Oljev en Leonov twee van hen zijn, dan blijven er nog twee over... we moeten contact zoeken met zijn vrouw." "Makkelijker gezegd dan gedaan," zei Michael. "O ja, dat is waar ook, dat weet jij natuurlijk niet," zei Fred. "WAT weet ik niet?" Wederom haalde Fred de fax uit zijn binnenzak van zijn jasje; het papier was inmiddels wel heel erg verkreukeld. "Kijk, wij hebben het privé-nummer van hem. We weten dat hij getrouwd is, dus je zult zijn wederhelft via dit nummer te spreken moeten kunnen krijgen." Michaels wenkbrauwen schoten verbaasd omhoog. Vervolgens glimlachte hij; het was weer die enigszins verlegen, haast ontwapenende grijns: "Fred, je bent geweldig," grinnikte hij terwijl hij het papier aanpakte. "De beleefdheid verbiedt mij om jou tegen te spreken," verklaarde Fred plechtig. Peter bromde iets onverstaanbaars. Hans zei wrevelig: "Hou nou toch eens op met die eeuwig flauwe moppen." Michael ontging deze opmerking.
"Hier hebben we wat aan," zei hij terwijl hij op de fax wees. "Ik ga meteen even bellen." Met dat hij het zei, stond hij op en liep naar de balie. De jongens zagen hoe hij iets zei tegen een vrouw aldaar die vervolgens naar een plaats tegenover de receptie wees. Michael liep naar de aangewezen richting en verdween uit het zicht. "Het gaat goed," glunderde Fred. "Zo meteen weten we meer."
Hoe dit verder gaat lees je volgende week. Liever morgen verder lezen? Het boek is ook gewoon te koop en kun je hier bestellen!