Dans-ster
Zomaar een zaterdagmiddag in Raalte. Het theatertje aldaar deed dienst als decor voor de jaarlijkse uitvoering van de lokale dansvereniging. Van moderne jazz tot en met breakdancing en alles daartussenin. De zoon van mijn vriendin zou ook zijn fanatieke stukje dans al breakend bijdragen.
Vele soorten en maten dansers passeerden de revue. Het deed me deugd dit te zien. Niet alleen maar goede, strak afgetrainde dansers, die je vaak op dansprogramma’s voorbij ziet komen, maar ook mensen die wel eens foutjes maakten. Net de verkeerde kant uitdraaiden of zichtbaar vanuit hun hoofd de pasjes nog uittelden. Het maakte niet uit. Dit was juist de charme van een dansgroep als deze. Het plezier stond duidelijk bovenaan en je zag maximale toewijding. Dit is wat dansen zo leuk maakt.
De voorstelling liep vlot door. Overal zag ik trotse ouders, opa's en oma’s en verveelde broertjes en zusjes. Precies zoals je het verwacht bij een uitvoering. Wij deden doodleuk mee.
Ergens in de show kwamen een jongeman en jongedame op. Bij de dame zag je aan alles dat ze sportief en in goede dansconditie stak. De jongen daarentegen oogde houterig en statisch. Maar zijn glimlach camoufleerde dit perfect. Hij was autistisch. Ik zag het al bij zijn eerste stap op het podium. Noem me maar een kenner of iemand die hier in de jaren een antenne voor ontwikkeld heeft.
De jongedame danste een dans die ze bij wijze van spreken met twee vingers in de neus zou kunnen. De jongeman danste exact hetzelfde, maar dan alsof het de danspasjes van Michael Jackson betrof. Goed kijkend naar zijn danspartner om niet uit de toon te vallen. Zij hield op haar beurt hem met een schuin oog in de gaten. Hem in niet uitgesproken taal pushend naar de top van zijn kunnen. Die glimlach? Die bleef. Bij beiden. Het was grappig om te zien hoe hij iedere keer bij een bepaalde, wederkerende routine nog meer opfleurde en dit onderdeel met zeer veel verve uitvoerde. Om vervolgens terug te vallen in het goed afkijken en in zijn hoofd tellen.
Zij? Zij bleef hem geluidloos motiveren. Bij haar zag het er allemaal zo gemakkelijk uit. Bij hem zag je dat hij danste alsof dit het grootste danstheater ooit was. Ga er maar aanstaan, een autist zijn en dan voor een volle zaal je kunsten laten zien. Dansen uit je bubbel. Held!
Zijn glimlach werkte aanstekelijk. Ik geloof dat ik hem binnen enkele seconden na aanvang ook droeg. De jongedame had gemakkelijk met alle gevorderden-dansgroepen mee kunnen doen en met gemak daar de show stelen. In plaats daarvan koos zij voor een dans waar zij iemand met de grootste grijns ooit de show liet stelen. Wanneer je dat kunt, wanneer je zo voor iemand anders kunt onderschikken, terwijl je zoveel meer in je mars hebt, ja, dan ben je wat mij betreft de ster van de show.