Gele mannetjes

HijZiet

Daar rijd je dan. Naar totaal onbekende oorden in Nederland. Reeuwijk. Tot voor kort nog nooit van gehoord en als het aan de mannetjes in het geel had gelegen, was dit ook zo gebleven.

Ik weet niet of iemand bekend is in deze, overigens mooie, streek, maar alles is nogal smal. Smalle watertjes met nog smallere weggetjes ertussen. Je kunt niet zeggen dat hier ooit een landschapsontwikkelaar met een enorm Napoleoncomplex te werk is gegaan. Nee, eerder het tegenovergestelde.

Wanneer je er voor het allereerst komt en je priegelt zo met je stationwagen over deze veredelde fietspaden, wil je maar een ding. Dat de navigatie je kort maar krachtig naar je bestemming leidt. Nou, mooi niet, moeten de mannetjes in geel gedacht hebben. Reeuwijk werkt kennelijk aan de weg en om te zorgen dat het verkeer niet in de mist loopt, staat bij alle fietspaden van het dorp een mannetje in het geel dat het verkeer de goede kant uit leidt. Niks mis mee. Werkt over het algemeen beter dan een geel bord. Want als je het even niet meer weet, praat een mannetje in het geel gemiddeld meer terug dan zo’n bord. Dat ik het niet meer wist, was zeker! En ik was niet de enige, gezien de verkeersophopingen op de kleine weggetjes.

Vrachtwagens, trekkers, fietsers, auto’s, alles werd omgeleid. De mannetjes in het geel stonden noestig met hun portofoons te communiceren met andere gele mannetjes. Iets belangrijker mannetjes pendelden met hun scooter op en neer in het rampgebied. Zij mochten wél over de wegen die voor ons verboden waren. Kortom, een ochtendspits op de snelweg leek op een picknick vergeleken met dit gekrioel.

Terwijl ik zo om Reeuwijk heen cirkelde, waarbij mijn navigatie mij naar allerlei leuke plekken stuurde, viel me iets op. Bij elke afzetting, en dat waren er veel, heb ik geen enkel teken gezien dat er überhaupt maar aan een weg gewerkt werd. Geen speciale vrachtwagens, sjofels, mensen met drilhamers, wegingenieur, niets. Alleen maar heel lege, lonkende wegen. Waar ik niet op mocht.

Net op het moment dat ik het vermoeden kreeg dat het een grote Da Vinci-achtige complottheorie was, waarbij Reeuwijk systematisch verborgen werd gehouden door the man in yellow, waarschijnlijk in opdracht van de geheime dienst van de regering. Onze eigen kunstmatige Bermuda driehoek. Net op dat X-file momentje doemde tot mijn grote schrik Reeuwijk voor mij op.

De schok was zo erg dat ik, en dit is werkelijk waar, spontaan langs het adres ben gereden waar ik moest zijn. Geen keren mogelijk op het fietspad dus ik moest het straatje uitrijden en dan hopelijk daar ergens draaien met mijn auto. Het einde van het weggetje naderde. Een T-splitsing doemde op. Keerkansen! Alleen dacht het gele mannetje daar anders over. Grrr!